SUIKERROCK 2018 27, 28, 29 JULI 2018
gROTE MARKT, TIENEN


REPORT: mARINO sERDONS
​FOTOS:  STEFAN MEEKERS ©


MET DANK AAN SUIKERROCK
Wie niet naar Tomorrowland afzakte, kon op Suikerrock in Tienen danig aan zijn trekken komen. Vrijdagavond vlogen de bassen, de beats én de taarten spectaculair door de lucht met Steve Aoki en Lost Frequencies. Eén groot feest voor de dansende jeugd. Ook zaterdag was het drummen op een uitverkocht marktplein. Milo Meskens verzamelde op korte tijd een massa enthousiaste fans voor zijn mix van contemporary folk, blues en pop.  Wat schuchter bekoorde hij vriend en vijand. Uitkijken werd het naar de Londense White Lies. Zanger Harry McVeigh gooide zijn coole  blik naar het publiek, voldoende om enkele minuten perplex te staan van zijn charisma én 
het meeslepende 'To Lose My Life'.  Jammer genoeg kon de band de aandacht niet vasthouden met te vlakke (zwakke) songs.  De kwaliteit steeg echter met headliners Anouk en Alanis Morrisette. Anouks begeleidingsband imponeerde met een funky intro en 4 mannelijke backing vocals.  Gevarieerd en volwassen energiek beukte ze door haar set.  Soulvolle opzwepende rock 'n roll die om 'higher' riep. Haar bassist, in wit pak, stond vlak achter haar als een tinnen standvastige soldaat met blik op oneindig en hield een strak ritme aan in bass én eigen knieëen.  Anouk werkte rustig haar set af en eindigde in volle Janis Joplin-stijl, rauw en emotioneel.  Fijn om zo'n buur te hebben. Vijfenveertig minuten later betrad Alanis Morisette het podium. Met veel bravoure en in lederen broek gaf ze de nacht allure waarbij de rode maansverduistering zou verbleken. Het icoon van de jaren negentig zag er wel rijper uit met haar kort geknipte haardos. Haar zangkwaligeiten betoverden nog steeds en haar bekende songs werden lustig meegezongen.  Wat een Dame!
S​uikerrock is echter meer dan een muziekfestival . Het is het Tiense jaarevenement bij uitstek. Van heinde en ver, met verschillende talen, weten festivalliefhebbers de suikerstad te vinden. Naast het betalende gedeelte vertoeven duizenden bezoekers bij de talrijke foodtrucks en kraampjes met veel zonnige gezelligheid.
Opkomend muzikaal talent vind je terug op de acoustic stage, met een variatie aan stijlen van unplugged hardrock tot elektro-klassiek.  Zachter en intenser dan op de verdwazende dj-stage waar een ernstig gesprek onverstaanbaar wegtrilt. De uitgelezen plek voor de m'as-tu vu die niet in de VIP-ruimte geraakt.
Dan maar de Acoustic Stage waarop enkele beloftevolle bands ogen deden openen: hardrockers Dirty Toy Company speelden unplugged, een verademing én sterk. Ana-Florence combineert klassiek met elektro, the sound of the future?. En zeker om te herinneren, de hiphop band Major uit Leuven. Knappe begrijpelijke songs gezongen in duetvorm en met een jazzy muzikale ondersteuning. Zeer knap!
Zondagnamiddag is traditioneel familiedag met o.a. de Ketnet band en voor de iets ouderen Stan Van Samang. De opkomst lag nochtans onder de verwachtingen. Maar tegen de avond liep het Marktplein toch vol voor OMD. Natuurlijk teren ze als ouwe rotten op hun talrijke eighties hits, niks mis mee, maar meer dan een juke-box met belichting was het niet. Jammer. 
Afsluiter Kool & The Gang liet eindeloos op zich wachten. Publiek ongeduldig, hier daar een schel gefluit. Na 20 minuten retard werd het wachten beloond. Met een overweldigende ritmesectie  begon een wervelende funky show waarbij iedereen volledig uit zijn  dak ging. Van souljazz over disco tot hardfunk. De band speelde het moeiteloos en animeerde met ingestudeerde choreografie.  Hits als Get Down On iT en Celebration passeerden de revue onder een warme blote hemel.
Suikerrock, het gezelligste stadsfestival waar iedere Tienenaar trots mag op zijn.