17 augustus 2019
WESPELAAR

REPORT: SIS VAN HOOF
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: SWING
De onheilspellende regen die op zaterdag werd voorspeld bleef voorlopig achterwege en gelukkig maar, ondanks de soms dreigende wolken.
Het jonge Nederlandse vijftal van de Dave Warmerdam Band mocht zaterdag het muzikale pad openen. Een handvol muzikaal geschoolde twintigers die nog maar twee jaar aan de weg timmeren, maar wel al de finale haalden van de Dutch Blues Challenge. Dat ze in Wesplaar op een befaamd podium mogen staan is een nieuwe adelbrief voor de Nederlanders. Hun repertoire bestaat niet enkel uit een aantal eigen nummers, maar ook uit goed gekozen covers met een eigen interpretatie. De band timmert nog maar een aantal jaren aan de weg en werd nog niet lang geleden uitgebreid met zangeres Janne Timmer, een enthousiaste jonge dame die bij momenten over het Wespelaarse podium dartelt. Dat merken we met het stevig gebrachte ‘Proud Mary’. Degelijke start van dag twee van deze muzikale driedaagse. We zijn benieuwd welke weg ze de komende jaren zullen bewandelen, maar feit is dat er heel wat talent schuilt bij dit vijftal.    
 
Van Victor Bacalhau hadden we nog nooit gehoord, maar de brave jonge man (28) is afkomstig uit Portugal, die weliswaar geen fado bracht, maar stevige gitaarrock, zeg maar bluesrock met ballen dus. Oordoppen waren dan ook onvermijdelijk. Ook zijn album ‘Comsic Attraction’ puilt uit van het bij momenten zwaardere werk met opzwepende gitaarrifs. Dat was op Swing niet anders en vooral ‘Happy Man’ is daar een illustratief voorbeeld van met scheurende gitaar ondersteund met een stuwende bas en stevig drumgeroffel. Maar dit powertrio heeft ook soms wel oog voor rustiger werk. Hoe dan ook: Victor Bacalhau - een beetje de look-a-like van Frank Zappa -  heeft een mooie en bijzondere stem en is een rastalent op gitaar die zich niet enkel elektrisch uitleeft maar zich ook akoestisch goed uit de slag weet te trekken.
 
Een hemelsbreed verschil qua genre was er met de komst van ‘Rockin’ Johnny Burgin & Quique Gomez.  Burgin, afkomstig uit South Carolina, kwam als tiener naar Chicago om er te studeren, maar kwam als DJ in contact met de bluesmuziek. Hij vond als muzikant zijn weg in de west side van Chicago en dat etaleert hij ook in zijn muziek, die hem in 1995 op eigen benen deed staan nadat hij eerder als begeleider speelde bij onder meer Tail Dragger. Technisch hooggeschoold gitaarwerk werd  dan ook op het Wespelaarse podium gebracht, samen met zijn kompaan de Spanjaard Quique Gomez die buiten zijn uitstekend harpwerk ook een deel van de zang voor zijn rekening neemt. Johnny Burgin bracht onlangs zijn eerste album ‘Dos Hombres Wanted’ uit samen met deze Spaanse harpvirtuoos. En nadat begonnen werd met een instrumentale opener konden beide heren zowat elk hun ding doen met recent werk uit het laatste album zoals onder meer in Don’t Blame Shorty’ en het iets stevigere ‘Your Charm Won’t Help You’. Dit was Chicagoblues op zijn best. Ook onthouden we ‘Californian Blues’ en  ‘Let Me Be Your Teddybear’, een aanvankelijk zeemzoet gestart nummer dat eindigt met een mooi orgelpunt. Na ‘Funny But True’, een nummer van de veel geprezen Robert Lockwood, komt er met ‘You Can’t Steel My Sugar’(ook uit het recente album) een einde aan een heel aangenaam uurtje echte blues. Dat is wat we vaak missen op sommige Belgische festivals: ‘pure blues’. Gelukkig wordt er bij deze organisatie op dat vlak puik werk verricht in de (blues)muziekkeuze.
 
Watermelon Slim mag zeker een buitenbeentje genoemd worden, dat is het minste wat je kan zeggen. William Homans aka Watermelon Slim blijkt heel wat levens achter de rug te hebben buiten zijn leven als muzikant, waarbij hij heel wat awards in de wacht wist te slepen. Hij was eerder Vietnamveteraan en later ook truckdriver, houtzager en - jawel - ook even begrafenisondernemer. Blijkbaar heeft hij tussendoor ook academische graden behaald in de geschiedenis en de journalistiek. Faut le faire. Een rijk verleden dus om heel wat songs te maken met een boodschap. In Wespelaar, waar hij bijgestaan door een drummer en een gitarist, liet deze kwieke zeventiger een gedreven indruk en was zijn interactiviteit tegenover het publiek wel groot. Maar goed verstaanbaar was het niet altijd, maar zijn muziek klonk verre van slecht en dat is toch wel het belangrijkste wat mij betreft. Hij putte zowel uit werk van zijn vorig album (Golden Boy - 2017) als uit zijn recente boreling Church Of The Blues (2019).
 
Met heel wat enthousiasme liet Slim de eerste tonen los op een verwonderd toekijkend publiek en dat had alles te maken met zijn speciale manier van spelen. Een op een tafeltje gemonteerde steelgitaar met een staander. Meer is er niet nodig om zijn slidegitaartalenten te tonen. Maar bovendien neemt hij zanggewijs alle nummer nog voor zijn rekening, in combinatie met zijn bijzonder fraai harmonicaspel. Dat was duidelijk merkbaar in ‘Gipsy Woman’. Ook ’61 Highway Blues’ en ‘Post Modern Blues’ zijn nummers die we onthouden. Bij momenten dartelt de knarre zeventiger over het podium, mooi om zien. De dankbaarheid naa het publiek toe was bij Watermelon Slim bijzonder groot bij zijn afscheid. Toch wel een optreden dat zal nazinderen bij heel wat toeschouwers.  ​

Bobby Radcliff Band was de volgende in het rijtje en daar bewaren we goede herinneringen aan bij zijn vorige passage in België in 1990 op het toenmalige BRBF in Peer met op die editie grote bluesnamen zoals Etta James, Ronnie Earl, Fab.Thunderbirds, Mike Morgan, The Holmes Brothers, Spencer Bohren, Dr.john, ..maar we worden een beetje nostalgisch nu. Het was dus uitkijken naar zijn nieuwe doortocht in België, bijna drie decennia later. Ondertussen gingen de hemelsluizen even open bij de start van het optreden, maar het bleef wel redelijk binnen de perken. Zanger-gitarist Radcliff startte niet onaardig, maar gaandeweg zakte het niveau wat weg, al waren er hier en daar ook wel ook wat hoogtepunten. De vingervlugheid leek me wat weg bij de 67-jarige frontman, die ook stemgewijs niet al te veel indruk maakte. Maar gelukkig was er ook nog de andere gitarist die uitstekend kon soleren en dat zorgde toch wel voor een aantal heropflakkeringen.
 
In Wespelaar wordt er elk jaar ook uitgekeken naar nieuw talent en die kans kreeg Jamiah Rogers, een 23-jarige Amerikaan uit Chicago, die op zijn zestiende al een eerste powerbandje vormde onder de naam Jamiah On Fire & The Red Machine.  Later vormde hij samen met zijn aanwezige vader, bassist Tony,  de Jamiah Rogers Band. In de bluesclubs in de buurt van Chicago is Jamiah een veelgevraagde muzikant, die vorig jaar voor het eerst naar Europa kwam. Dit jaar stond hij dus op Wespelaar en dat ging niet onopgemerkt voorbij. Getooid in een knalrood pakt werd hij bijgestaan door zijn pa (bas), die tevens manager is en drummer Dionte Skinner. Op een paar uitzonderingen na (o.a.met het eigen nummer ‘The Boy Next Door’) werd het zowaar één langgerekte jam op zijn Amerikaans met overwegend goed gespeelde bekende covers zoals onder meer ‘Dust My Broom’, ‘The Sky Is Crying’ (met een privévoorstelling voor de eerste rijen toeschouwers) , ‘Hey Joe’, ‘Along The Whatchtower’, ‘Miss You’ en een bastussendoortje op de tonen van ‘Another One Bites The Dust’. ‘Mannish Boy’ en ‘Hoochie Coochie Man’ - jawel - kregen ook een beurt, tot groot jolijt van het merendeel van het publiek. Jamiah Rogers speelt uitstekend gitaar, maar koos met een overdaad aan covers toch voor goedkoop succes. 
 
De afsluiter van dag twee luistert naar de naam Shemekia Copeland, dochter van blueslegende Johnny Copeland. Zij maakte  als 19-jarige heel wat furore met haar toenmalige albumdebuut ‘Turn The Heat Up’ (1998) en dat ging niet onopgemerkt voorbij. Want haar carrière nam een fameuze vlucht en ook haar achtste album America’s Child (2018) sloeg aan, weliswaar soms met een wat bredere insteek wat muziekkeuze betreft met een vleugje R & B, country en americana. Ze kreeg bovendien voor dit album niet minder dan vijf nominaties voor de blues Music Awards.  Shemekia Copeland kon in Wespelaar rekenen op een uitstekende band,  met in de beginfase vooral nieuw werk uit America’s Child met sprekende teksten. Passeerden de revue: ‘Would You Take My Blood?’, ‘You Got The Wrong Idea’ en het stevig gebrachte ‘In The Blood Of the Blues’ gevolgd door ‘Great Rain’, een nummer van John Prine. Het zit allemaal goed en ook een slowbluesnummer zoals ‘Married To The Blues’ slaat aan. Uitstekende afsluiter van deze Shemekia Copeland, die in 2011 gekroond werd tot ‘Queen Of The Blues’ op het Chicago Blues Festival als opvolgster voor de in 2009 overleden Koko Taylor. ​