zaterdag 17 augustus 2024
Dorpskern, Wespelaar
​
Report: Philip Verhaege
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Swing Wespelaar
Het festivalseizoen loopt stillaan op zijn einde. Duizenden mensen keken uit naar het moment, een vol weiland, een volgepakt plein, goede optredens, leuk gezelschap…       Een zomer zonder festivals is geen goede zomer geweest. Swing Wespelaar gaat dag twee in. Gevestigde waarden als King King en Dexter Allen werden hier gelieerd aan een jonge generatie blues wolven. En die hebben honger, grote honger naar meer…! Swing Wespelaar is dan ook al jaren een statement in deze blueswereld, één van de meest gerespecteerde Europese bluesfestivals!
 
NO KING, is een Nederlandse formatie die werd samengebracht door Phil Bee. Een jonge band die mocht openen op zaterdagmiddag. Strakke, stevige bluesrock en wat funky inducties, dit alles omkaderd hun sound. ‘Young’ Jelle Wunderinck, een jong gitaartalent, puurt wel vaker moddervette Texasblues uit zijn snaren. Samen met bassist Stijn- en Lars Middelhuis op drums vormen ze samen met Hammond wizzard/vocalist Sjoerd Schelvis de ritmesectie. Uitgesponnen nummers als ‘Wide and Far’, het hilarische ‘Broek Uit’ en ‘Ain’t No Fool’, allen geaccordeerd met heel wat soleerwerk. Not bad at all.…
 
Robbert Duijf Band dan, de winnaar van de European Blues Challenge 2024 in het Portugeese Braga. Robbert heeft logischerwijs heel wat meer ervaring op een podium dan de jonge wolven van NO KING. En ook zijn sound divergeert met die opwindende bluesrock. Duijf en band staan garant voor akoestische blues én die nieuwe langspeler ‘Change Myself’ verscheen wel ergens in het voorjaar. Met zijn rauwe stem heeft Robbert ons al even snel in een wurggreep. Zijn 15-jarige zoon Rubin speelt double Bass én de veelzijdige slagwerker Robin Zalm zit…uiteraard op de drumstoel. Delta blues, een scheut gospel en Amerikaanse folk. Robbert beduvelt ons al snel in ‘Dangerous Mode’ en ‘I’m The Devil’. Hij voelt zich als een verwend konijn op een podia, en houdt ons verder bij de les met de swampy boogiewoogie ‘All Night Long’. Robbert Duijf, als een muzikale heler omarmt hij Wespelaar..!
 
Alice Armstrong is een bekroonde singer-songwriter uit het Engelse Surrey. In 2024 werd Armstrong verkozen tot ‘Contemporary Blues Artist of the Year’ bij de UK Blues Awards. Wat ons meteen opvalt is haar indrukwekkende, vaak emotioneel stembereik. Haar persoonlijke en provocerende sound is dan weer doorspekt met blues, funk en rock. Een soulvol, genre-doorbrekend performance vol met muzikaliteit en ironische Britse repliek. Dit met een complexe verzameling aan levenservaringen. Die ironische Britse humor is dan ook een afspiegeling van dit alles. De nummers variëren sterk in emotionele toon. Alice schitterde in al haar eenvoud in Cher’s ‘Bang Bang’ (My Baby Shot Me Down), ‘B-Side’ en ‘Upbeat’. Ze stelde even voor om te strippen, maar hield het bij een vocale showcase. En laat dit nu net zijn waar ze goed in is. Alice Armstron, holy smokes….!  
 
T​he Zac Schulze Gang, nog zo’n band die houdt van ellelange gitaarsolo’s. De band werd in 2020 opgericht in Gillingham in het zuidoosten van het VK.  Ze hebben in een kort tijdspanne een reputatie opgebouwd als een van de hardst werkende bands in Kent. De sound is gefundeerd op de kunsten van die opwindende zanger/gitarist  Zac Schulze. Het kanaliseert hun liefde voor artiesten uit de 20ste eeuw om razendsnelle blues- en rockmuziek te designeren. Zac wordt geaccordeerd door de hard-hitting ritmesectie bestaande uit bassist/zanger Ant Greenwell en zijn broer Ben Schulze op drums. Rory Gallagher komt hier wel vaker om de hoed kijken en nummers als het knotsgekke ‘Made of Three’, met een vette knipoog naar die Amerikaanse garagerock en ‘Take a Tip’ waren de voorbode voor een geweldige concert. De ballade ‘You’ve Got That Feeling’ was een troostend breekpunt, de rocker ‘Live and Loud’, die nieuwe single, heeft dan weer een punk attitude. Net zoals ‘Hole In My Pocket’ opwindende bluesrock was dat is ingekleurd met enkele heavy gitaarsolo’s. The Zac Schulze Gang, misschien wel dé ontdekking van Swing Wespelaar anno 2024….
King King, hoeft hier allang geen introductie meer. King King is nog steeds het gepassioneerde project van Alan Nimmo. De wederhelft van ooit roemrijke en uit Glasgow, Schotland afkomstige The Nimmo Brothers. Samen met zijn broer Stevie was Alan ooit een van de meest gerespecteerde blues exponenten van de moderne blues beweging uit het U.K.
Na twee lange jaren waarin de muziekindustrie op zijn knieën zat (Covid, weet je nog), heeft King King het niet alleen overleefd, maar is het ook teruggekomen met een nieuwe line-up en een extraatje waar veel van hun collega’s jaloers op zijn. De toevoeging van Alans’ broer, Stevie op gitaar en zang, heeft een frisse wind en een nieuwe dimensie aan de sound toegevoegd. Iets waar Alan al een tijdje naar op zoek was.
Perfect ingegoten met hemelse arrangementen drijft het overtuigend stemtimbre van Nimmo alweer aan de oppervlakte. ‘Dance Together’ is een keursrecht voor die moderne bluessound die naadloos aansluit op swingende bluesrock in songs als ‘Rush Hour’ en ‘Heed The Warning’. Hijgend, puffend en drijfnat weet Alan Nimmo ons zijn blues toe te vertrouwen. Hij ademt werkelijk deze sound en dat merk je in elke noot die hij speelt. Nimmo kan in enkele minuten zowel zijn gitaar intiem laten klinken als stoer doen bulderen. Heerlijk ! Zijn soulvol stemtimbre is zelfs warmer dan een Schotse sauna (of heb je liever whisky).         King King, die Schotse Union kilt mag alweer fier rond het middel hangen.
 
 
Time for some real blues, hoorden we intussen op het festivalterrein. Maar ook Stephen Hull onttrok zich tot heel wat soleerwerk. Hij die de blues een toekomst geeft, hij die werd geboren in 1999 in Racine, Winsconsin, hij die uit een Motown-liefhebbende familie komt, maar met zijn groeiende interesse in de blues iedereen bekeerde Stephen Hull begon op 14-jarige als autodidact met het spelen van de blues na het absorberen van die rijkelijke sound van Albert en B.B. King én Elmore James. Hij is een graag geziene gast in en rond de bluesclubs in Chicago, en werd snel opgemerkt door Alligator Records label baas Bruce Iglauer. In Wespelaar verbaast hij met een soulvol stemgeluid en meesterlijk gitaarspel. Stephen Hull Experience, een power trio dat modern en creatief klinkt, maar vasthoud aan die conventionele blues. Met een rauwe energie en passie creëren ze de perfecte sfeer in songs als ‘She’s Allright’ en ‘Have You Ever Been Mistreated’. Authenticiteit die wel vaker een essentie is voor een evaluatieve sound. Stephen Hull is dan ook hét bewijs dat de toekomst van de bluesmuziek in goede handen is.
 
 
Dexter Allen mocht het festival op waardige wijze afsluiten. Jammer dat de belichting ondermaats was. Allen, net zoals Stephen Hull, stond wel vaker in het donker te soleren, en dan vergeten we nog de vele, en vaak overbodige, rook alteraties op het podium. Dexter die werd geboren in Crystal Springs, Mississippi voelde zich als jonge tiener aangesproken door de gospelsound die in zijn vaders kerkgemeenschap resoneerde. Als twaalfjarige speelde hij basgitaar in die rondreizende gospelband. Tot hij niet veel later de aandacht trok van Bobby Rush. Die benoemde hem prompt tot leadgitarist en bandleider van zijn Airtight touring-band. In 2008 bracht zijn unieke stijl hem naar Jackson en won Dexter een award als ‘Best Male Vocalist’, uitgereikt door de Mississippi Music Award. Het begin van iets moois. Dexter ‘The Bluezologist’, de gitaarvirtuoos, heeft een retestrakke ritmesectie rond zich verzamelt. Eindelijk absorbeerden we blues met ‘I’m Tired’. Hij dook als een volleerd meester van de ene song in de andere en was een rechtsgeleerde in het creëren van een aangename sfeer. We veerden recht met ‘I Feel Allright’ én Dexter begeesterde ons met zijn soulstrot in songs als ‘On The Backside’. Dexter T. Allen, een mooie reflectie van soul, funky en gospel-doordrenkte bluessongs. Het kan dan toch….
​​