1 DECEMBER 2018
RENE MARGRITTE, LESSEN
​
Report: philip verhaege 
​fOTOS: philip verhaege © 

Met dank aan: RENE MARGRITTE
Als The Fleshtones in het land zijn willen wij daar met grote absolutie graag bij zijn. De band ontstond ruim vier decennia geleden in Whitestone, New York. De stad bruiste van de new wave en punk, maar ook de garagerock teelde er weelderig. The Fleshtones ontstonden toen de twee kamergenoten Keith Streng en Jan Marek Pakulski enkele muziekinstrumenten vonden in hun flat die waren achtergelaten door de vorige huurder. Het duo werd al snel vergezeld door hun buurtjongens Peter Zaremba en Lenny Calderon. The Fleshtones debuteerde bij CBGB op 19 mei 1976, hadden al snel een heuse fanbase, speelden  vaak in en rond Manhatten én deelde een oefenruimte met The Cramps.  Na enkele personeel wissels bestaat de band nu al enkele decennia uit de originele bandleden Keith Streng (gitaar & zang) en Peter Zaremba (lead vocals, harmonica & orgel), drummer Bill Milhizer en bassist Ken Fox. En ze gingen blijkbaar in de leer bij The Ramones. Iedere nummer begint haast met one-two-three-four…! En ze openen meteen strak met ‘Going Back To School’, een rocksong uit 2008. Haast naadloos razen ze door hun setlist. In de garagerocker ‘Feels Good To Feel’ speelt Zaremba een bluesy twist op zijn mondharp.
En in ‘Dacing All Around The World’ neemt Streng de vocale partij voor zijn rekening, hij heeft zowaar dat hoge heavy metal stemtimbre in zijn strot. Het regent onafgebroken in de UK zegt Zaremba én net daarom laten ze het nummer ‘Let’s See The Sun’ door de woofer knallen. Zaremba duikt het publiek in en simultaan dansen ze samen op de heavy tunes van ‘I Surrender’,  ‘Remember The Ramones’ en ‘Canadian Christmas’. Bassist Kenny Fow mag ‘Let’s Go’ inzetten, terwijl Zaremba ons hypnotiseert met zijn Farisa-orgel. ​
Uit hun laatste release ‘The Band Drinks For Free’ uit 2016 presenteren The Fleshtones enkele differente nummers, waaronder het uitstekende ‘Suburban Roulette’ en het denderende ‘Love My Lover’, gezongen door gitarist Keith Streng. Met het activerende ‘Ana Como Un Hombre’ zetten ze een vroeg orgelpunt achter een fijn concert. ‘Hooray for Santa Claus’, als is het hiervoor nog net iets te vroeg…!
 
We zouden het haast nog vergeten, maar met The Glücks kregen we een knap interludium. Het Oostendse duo Tina Ghillebert (drums, vocals) en gitarist/vocalist Alek Pigor. begeesteren ons vanaf noot een. Garagerock en punktoestanden met (om in de kerstsfeer te blijven) met ballen. Ze zijn beïnvloed door The Cramps, we herkennen flarden van de jonge Stooges en The Sonics.
De band speelde onder meer op Pukkelpop en Incubate. In 2015 verscheen dan het eerste volwaardige album ‘Blow My Mind’, de follow-up release ‘Youth on stuff’ op het label Monstrophonic records en het veelgeprezen ‘Run Amok’. Met nummers als ‘CuCuCuCool’ en
‘Why Do I Love You?’ maken ze een stevige indruk in een volgelopen CC René Magritte.
The Glücks zijn een duo jonge wolven die een opwindende en heavy sound produceren, zonder enige afbakening of afgrenzing. Dit is astrante,  psychedelische en trashtune garagerock…!