donderdag 13 maart 2025
Zik Zak, Ittre
​
Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Zik Zak
De Londense band The Godfathers werden in 1985 opgericht door de broers Peter (vocals) en bassist/zanger Chris Coyne, en dit uit de as van hun vorige band The Sid Presley Experience. The Godfathers kregen al snel een onbesuisde reputatie met hun opwindende oer-rock & roll en opzwepende liveshows. De samenwerking met producer Vic Maile legde hen geen windeieren en enkele hitsingles, op hun eigen Corporate Image-label, waren de voorbode in 1986 voor de langspeler ‘Hit By Hit’. Een jaar later tekende de band een wereldwijde deal met Sony/Epic Records. The Godfathers zijn  veertig jaar lang een opruiend live spektakel. Een maledictie van geluid, vijf imposante mannen in strak maatpak. Een heuse cultband met compromisloze rock-'n-roll én dat lekker vettig post-punk-randje.
 
The Godfathers zijn nog steeds die invloedrijke formatie. Na heel wat personeelswisselingen zou het onfatsoenlijk zijn om de huidige line-up niet te noemen. Een line-up die nu al een paar jaar bij elkaar is met zanger Peter Coyne, bassist Jon Priestley, drummer Billy Duncanson én gitaristen Richie Simpson en Paul Humphreys. De John Barry intro is gebleven en ook de krankzinnige en politiek getinte openingssong ‘This Is War’, die naadloos overging in ‘She Gives Me Love’ en het opruiende ‘OCD’ zijn vaste certitude in de setlist. Coyne lijkt tevreden met de response én ‘If Only Have Time’ en ‘Tell Me Why’ hadden een pop-feeling door die coole samenzang. En toen ging het hard met ‘Lay That Money Down’, uit de langspeler ‘Alpha Beta Gamma Delta’. Coyne, met dat East End imago sluipt over het podium, kijkt gebelgd naar zijn publiek en blèrt zich een weg doorheen zijn nummers, songs die vol hooks en gitaarriffs staan. De band slaat hun ingeslagen weg verder in met punkgevoelige songs als ‘How Low Is Low’, uit de release ‘More Songs About Love & Hate’ en het swingende ‘Drag Me Down Again’. 
Een strakke drumintro leidde ons naar de sing-along song ‘I’m Not Your Slave’, de stormachtige single waarmee de band een nieuw geluid aanboorde. De rockende wig-out van ‘Cause I Said So’, met zijn arrogante lyrics divergeerde enigszins met ‘The Strangest Boy’ en het new wave doorspekte ‘This Is Your Life’. 
​
Heavy rock-‘n-roll gitaarriffs, dit terwijl de geest ergens ronddwaalt in enige punk attitude. ‘I Despair’ is dan ook zo’n nummer, net zoals ‘Stranger About Today’, met zijn excellente muzikaliteit. En zoals Peter Coyne bevestigde biedt de band een vleugje Rockabilly magie met ‘Walking Talking Johnny Cash Blues’. Met een hoog octaan rock-'n-roll gehalte knalde ook ‘Love Is Dead’ en dat punkgevoelige ‘Obsession’. Coyne, met zijn Londens accent, heeft een norse podiumuitstraling, maar is best wel een aangename man. Hij lijkt wat verkouden en houdt niet zo van lange bindteksten, hij laat zijn muziek voor zich spreken. En dat accorderen ze ook in het zinderende `This Damn Nation`, gevolgd door dé signature song ‘Birth School Work Death’, een klassieker die met zijn geniale tekst ons tot overgave dwingt.
In de bisronden zitten dan nog punkrockers ‘I Can’t Sleep Tonight’ en ‘I want Everything’ verscholen. Het door dat maffioso geïnspireerde imago, astrante teksten én gitaar gedreven edgy rock-‘n-roll sound stonden The Godfathers destijds in antithese met die vaak gelikte en gesynthetiseerde geluiden die voornamelijk de mainstream hitlijsten domineerden. The Godfathers speelden vanavond alsof ze voor een fanatiek publiek in de Londonse 100 Club speelden.