|
31 oktober 2017 |
SUPPORT: Dry Riverbed Trio |
Vzw No(n)sense had in plaats van de gebruikelijke griezeltochten, een betere manier gevonden om Halloween te vieren. Verantwoordelijke Tim Schreurs had namelijk de uit San Diego komende The Paladins kunnen strikken voor het enige optreden in België van een tour die ze in Peer aftrapten. En alsof dat nog niet voldoende was, voegde hij er ook nog Dry Riverbed Trio als support act aan toe. De broers Dusty en Darryll Ciggaar, respectievelijk op gitaar en drums en Ronald Tilgenkamp op staande bas, vormen een trio dat steeds weer voor kwalitatief hoogstaande prestaties zorgt. Vanaf het ogenblik dat Dusty, als jonge knaap The Rhythm Chiefs oprichtte, was het duidelijk dat hij een onmetelijk gitaartalent was. In de daarop volgende jaren heeft hij dat talent zodanig ontwikkeld, zodat hij nu tot de internationale top behoort. De zang verdeelden Dusty en Darryll mooi onder elkaar en sporadisch nam ook Ronald plaats achter de microfoon. Vanaf het eerste nummer ‘Georgia Slop’ was het duidelijk dat passie en emotie nog steeds twee gevoelens zijn die Dusty sturen. Hij mixt blues, rhythm & blues, country, rockabilly en rock & roll alsof het niks is. Ik denk ook dat Dusty een flink stuk op de zes snaren improviseert, wat een optreden van Dry Riverbed Trio net zo boeiend en indrukwekkend maakt. Indrukwekkender is nog de manier waarop hij na elke met diverse genres doorweven gitaarpartij, steeds weer op zijn pootjes terecht komt. Dat kwam vooral tot uiting in zijn aanpak van Fleetwood Mac’s ‘Albatros’, dat gaandeweg door Dusty’s improvisatie op een schitterende climax afstevende. Darryll overtuigde dan weer door zijn apart stemgeluid in ‘Act Naturally’ van Buck Owens & The Buckaroos, dat ook door The Beatles de bekendheid werd in gezongen. Ronald mocht het optreden vocaal afsluiten met Whitmore’s ‘Johnny Law’. Geweldig optreden!
De lat mocht dan reeds hoog liggen, het was voor The Paladins geen probleem om die nog op te krikken. Zanger en gitarist Dave Gonzalez, bassist Thomas Yearsley en drummer Brian Fahey vormen al decennia de heilige drievuldigheid van de blues en rockabilly. |
Hoeveel optredens het trio al achter de rug heeft, hoeveel keren zij hun songs al gespeeld hebben, ik zou het niet durven zeggen. Wat ik wel durf zeggen is, dat ‘automatische piloot’ niet in het woordenboek staat van dit trio. Als jonge honden die hun plaats in de muziekbusiness nog moeten afdwingen, ging het drietal tekeer. Dave’s subliem gitaarwerk, gesteund door de soliede ritmesectie van Brian en de door zijn knotsgekke bewegingen vaak aandacht trekkende Thomas, zorgden voor een heus feestje. Traditiegetrouw begonnen The Paladins nu ook weer met het instrumentale ‘Powershake’, waarna ze de door de jaren heen onsterfelijk gemaakte songs, over het publiek uitstrooide. Herkenbaarheid alom met songs als ‘Looking For A Girl Like You’, ‘Tore Up From The Floor Up’, ‘Irene’ en ‘Big Mary’s’. Maar The Paladins hebben ook nieuw werk op de plank. Onlangs verscheen hun album ‘New World’ dat toch een enigszins andere band laat horen. Of beter gezegd, een geëvolueerde band. Dat laat zich vooral horen aan de lyrics waar het trio meer aandacht aan besteedde. Of zoals Brian ons na het optreden vertelde: ‘Toen wij jonger waren, draaide het rond auto’s en meisjes, en nu we ouder worden hebben wij meer aandacht voor de wereldse problemen.’ Over één van die problemen gaat ‘Waterman’ dat ondertussen toch reeds is uitgegroeid als hét nummer uit het album ‘New World’ dat net als hun vroeger werk geen houdbaarheidsdatum heeft. Toen Dave en Thomas even opzij schoven, zodat Brian zijn drumsolo kon serveren, luidde dit ook het einde in van een avond vol formidabele rootsrock.
Proficiat aan Tim en zijn ploeg. Voor mij mogen jullie hier nog een vervolg aan plakken, en ik ben ervan overtuigd dat het velen met mij eens zullen zijn. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024