zaterdag 15 maart 2025
Muziekgieterij, Maastricht

Report: Marino Serdons
Foto's: Stefan Meekers ©

Met dank aan: ​Muziekgieterij
Duistere donkere klanken spoelden door de zaal alvorens de Engelse band er in vloog met ‘The Frost’, één van de sterkere songs op hun recente album It Leads to This.  Het was niet de eerste doortocht van de vernieuwde band.  Vorig jaar doorkruisten ze al Europa met de voorstelling van het nu reeds 15de album.  Een plaat waar toch een drietal jaren arbeid in kroop en vanavond een uitvoering kreeg in de nieuwe zaal van de Muziekgieterij.
Het werd al meteen duidelijk dat de aanwinst van drummer Gavin Harrison en lead gitarist Beren Matthews een wezenlijk verschil in dynamiek vormden dan in de beginjaren van de band.  Op enkele meer melancholische songs na, zoals ‘Put It right’ en ‘Now It’s Yours’, bulkten de songs van Beren Matthews’ heavy gitaarwerk én zijn bijhorende tricks in het creëren van tussenklanken. Elk detail kwam zuiver uit de boxen en de akoestiek was fenomenaal. Een concertzaal met een verhoogd podium zodat iedereen optimaal zicht heeft.  Wat ook de fans waardeerden bij zanger ‘wonderboy’ Bruce Soord die zijn tenorstem mooi in bedwang kon houden en steun kreeg met backing vocals van bassist Jon Sykes en virtuoos Beren Matthews.
Een deel van de aanwezigen was speciaal afgezakt voor het slagwerk van de nu 61-jarige Gavin Harrison, de drummer van Porcupine Tree en King Crimson.  De man moest geen solo geven om zijn talent te demonstreren.  In elk nummer wist hij subtiele accenten te leggen en met supersnelle riffs energie te stuwen naar de gitaristen.  Virtuoos slagwerk is zeldzaam.
Om 2 uur concert vol te maken putte de band sporadisch uit ouder werk.  Krachtige songs als Demons, met de verslavende groove, en het donkere Versions Of The Truth, beiden uit het gelijknamige album van 2020 bewezen het componeertalent van de Bruce Soord.
​Toetsenist Steve Kitch, die onterecht wat in de schaduw bleef, produceerde bij de pure progsongs ‘Our Mire’ en ‘Versions’ een schitterende soundwall met dito xylofoon geluiden. Een onopvallende opvallende aanwezigheid. 
Met vereende krachten trachtte men elke song zo sterk mogelijk op de albumversie te laten gelijken.  Met wisselend succes nochtans, want te vergezochte artrock waarbij de binding in de song verdwijnt, laat de melodie verloren gaan.  Misschien de oorzaak dat de aandacht van het publiek na een 10-tal songs wat afzwakte.  Het tij keerde gelukkig met het inlassen van een ‘tiny break’ waarna de band terug op kwam voor akoestische versies van ‘Threatening War' en ‘Barely breathing’.  De band nam plaats op de rand van het podium en schitterde uiteindelijk met het bitterzoete ‘Snowdrops’ (uit Little Man 2006) mét handclap. Een akoestische break die wegens technische problemen ontstond tijdens een concert in de USA en nu voor het eerst werd uitgeprobeerd in Europa. Wat zorgde voor een intiemer karakter en The Pineapple Thief hartwerwarmend met de fans verbroederde. Prog, psych, rock stroomden nu in stijgende ambiance door de aderen. Het samenspel werd nog sterker. En met encores als het strak gecomponeerde, heavy uitgewerkte ‘Alone At Sea’, het meeslepende akoestische ‘Fend For Yourself’ en het proggy ‘The Final Thing On My Mind’ kon het publiek tevreden zijn. 
The Pineapple Thief heeft zichzelf uitgerust met uitzonderlijk talentvolle muzikanten zodat elk concert blijft boeien.