13 november 2018
MUZIEKODROOM, HASSELT


REPORT: marino serdons
​FOTOS:  STEFAN MEEKERS ©


MET DANK AAN: muziekodroom
Back to the seventies with quality southern bluesrock!
De Canadese bluesrockers The Sheepdogs belandden gisteren in de duistere bunker ‘Club’ van de Muziekodroom.  Het gebouw trilde van het muzikaal geweld veroorzaakt door het gulle gebruik van bassen.  Ewan Currie en zijn band pompten met trombone een nieuwe impuls in bluesrock.  Wow!
Ter promotie van hun recente album ‘Changing Colours’ toeren The Sheepdogs, farmers met weelderige haar- en baarddos,  al enige tijd door Europa.  Voor Hasselt kozen ze als support Birds That Change Colour.  Met knappe grooves en psychedelische harmonie brachten de Limburgers enkele songs uit hun nieuwe ‘Nova Albion’.  Sterk gelaagde en onderbouwde retrorock, meeslepende en opzwepende strakke ritmes en verrassende snaarsounds.  Een jonge band die op termijn internationaal moet kunnen doorbreken. Knap werk op korte tijd.
The Sheepdogs draaien al 15 jaar mee in het circuit en kennen het klappen van de zweep, het drijven van de (publieks)schapen. Niet moeilijk om de warm gelopen muziekliefhebber te laten headbangen op strakke 1-2 ritmes, schijnbaar simpele bass en drums, overladen met drie gitaristen.  Eerste hoogtepunt was toch ‘Cool Down/Brass Ring’ met  opvallende keyboard van Shamus, de jongere broer van zanger Ewan Currie. Een song met aartsmoeilijke tempowisselingen en een WIshbone Ash- sound. 
Later op de avond liet de talentvolle Shamus (onthou die naam) zich opnieuw opmerken in ‘I Ain’t Cool’, een bluesy west-coast ballad: met zijn trombone creëerde hij de perfecte sfeer.  Ondertussen was zanger/gitarist…allrounder Ewan achter de toetsen gekropen voor ‘Help Us All’.  Een southern rocksong rijkelijk aangevuld met keys, trombone en  vlotte gitaarsolo van kortharige vetkuif Jimmy Bowskill.  Onmiskenbaar vakmanschap dreef boven in ‘Bailieboro Turnaround’, een song over een godverlaten bakkerij in de middle of nowhere maar met snel fingerpicking op elektrische gitaar.  En in ‘Nobody’ concurreerden zelfs 4 gitaristen virtuoos met elkaar.  Overwegend dus een stevig retro rockconcert met onderweg een ‘slow dance’ op de pedalsteel van Jimmy - een overmaatse slow naar Europese dansnormen – met een fijn countrygevoel.  Gedanst werd er niet, vreugde en tevredenheid was er echter genoeg tijdens de encore: een lang uitgesponnen ‘Ramblin Man’ van hun grote idolen The Allman Brothers.  De fijnste gitaristen vertoeven wel degelijk aan de overkant van de plas.  ​