24 AUGUSTUS 2019
BOBBEJAANLAND, LICHTAART


report: MIEKE VAN DEN BERGH
​FOTOS:  LORENZO SUVEE ©
           

MET DANK AAN: YESTERDAYLAND, marcel vekemans                            en hugo foets
Vroeg uit de veren om te vertrekken naar de Belgische Kempen, richting Bobbejaanland voor een dagje familieplezier maar dan zonder de jongsten. Als we de radio mochten geloven zou het een broeierige dag worden, wat niet gelogen was.
Aangekomen aan de ingang van het pretpark lijkt alles nog rustig, maar een tiental minuten later kwamen de eerste bussen met Yesterdayland Fans toe. Bussen uit alle uithoeken van het land! Binnen de kortste keren liep het welkomstplein vol, maar het was nog wachten tot na 10h30 vooraleer de poorten werden geopend.
Om de sfeer op gang te trekken kon het publiek reeds volop genieten van onze eigen Along Comes Mary. Sfeer die nog meer opgefleurd werd door de aanwezigheid van een paar dansende koppels, prachtig uitgedost in kledij uit de jaren ’50 - ’60.
De temperatuur steeg ondertussen richting 30°, waardoor het puffen werd. Aangezien het de derde editie was van Yesterdayland waren we benieuwd of de kinderziektes van de vorige edities nu verdwenen zouden zijn. Hiervoor waren we echter niet gekomen, maar wel om te genieten van de indrukwekkende lijst van artiesten. Aangezien er 7 Podia waren, was het voor ons onmogelijk om overal op hetzelfde moment aanwezig te zijn.
Eerst trokken we richting 70s 80s stage, waar Schmutz werd verwacht.
Aanvankelijk was er nog maar weinig volk aanwezig, maar dit podium stond dan ook volledig aan de achterkant van het park, waardoor er te weinig schaduwplekken waren.
Deze groep werd opgericht begin jaren ’80 en scoorde een internationale hit in ’84 met ‘Love Games’.
Op de Crooner Stage weergalmden de klanken van ‘My First My Last My Everything’ gebracht door de uiterst sympathieke Eddy Grovel, een ontdekking van de Nederlandse ‘De Voice Senior’. 
 
Op het podium van de Lage Landen was intussen Peter Koelewijn zich aan het opwarmen.
Een ‘duivel doe al’, die Koelewijn. Radio-dj, producer, zanger……! Dan snel terug via de Crooner Stage terug naar de Main Stage. In het voorbij lopen merkten we dat Frank Galan aan zet was.
Dan maar op naar Kaoma. Na een technisch mankement kon de band starten. Een ideale combinatie van zwoele temperaturen, een prachtig dansend koppel, de oude Braziliaanse gitarist en de nieuwe zangeres. Jammer genoeg is de oorspronkelijke zangeres gestorven in 2017. Hun bekendste nummer ‘Lambada’ liet de mensen niet onberoerd. Na een kwartier is de het de beurt aan de heren van Night Fever Best of Bee Gees.
Deze heren Michael Z., Franco L., en Uwe H. zijn de ultieme Bee Gees Tribute Band.
Ze maken er sinds 2007 een erezaak van om de hits van The Bee Gees zo authentiek en zo perfect mogelijk te spelen.
 
Ondertussen zagen we dat het tijd werd om terug te keren naar het Lage Landen podium, waar het de beurt was aan de koningin van het Nederlandse levenslied. Corry Konings werd op 15-jarige leeftijd ontdekt door Ries Brouwers, de bezieler van de verzamel-lp en producer van de Neder-rock & roll. Deze stelde haar voor aan Pierre Kartner. Die koppelde haar vervolgens aan de band De Rekels. Als Corry en de Rekels maakten ze vooral furore met het lied ‘Huilen Is Voor Jou Te Laat’ uit 1970. Dit nummer was 43 jaar lang de grootste Nederlandstalige hit in de Top 40 aller tijden.
Van Corry Konings ging het richting Paul Young. Yes, dacht ik bij mezelf, eindelijk de man eens live aan het werk zien. Maar het mooie liedje duurde jammer genoeg niet lang.
Bij de eerste noten van ‘Love Of The Common People’ klonk Young ontzettend vals.
En dat bleef zo, bij geen enkel nummer was hij toonvast. Misschien begrijpelijk dat hij na het verlies van zijn vrouw Stacey Smith in 2018 een moeilijke periode heeft meegemaakt, maar als je het mij vraagt moet je als wereldberoemde artiest zelf kunnen inschatten of je toe bent aan een comeback of niet.
Gelukkig kon de Britse popgroep Racey uit de jaren ’70 het plein terug op gang trekken met hun bekende nummers zoals ‘Some Girls’ & ‘Lay Your Love On Me’.
Een blik op het programma vertelde ons dat we hoogdringend naar de 60s stage moesten want daar zou Manfred Mann’s Earth Band het beste van zichzelf geven. Intussen had Bobbejaanland meer de 15.000 bezoekers.
Sommige zullen zich misschien niet kunnen voorstellen wie Manfred Mann is. Wel, hij is een keyboardspeler en tevens oprichter van de gelijknamige Britse rhythm and blues band uit de jaren zestig. Daarna richtte hij Manfred Mann Chapter Three op en sinds 1971 maakt hij deel uit van Manfred Mann’s Earth Band. De band speelt zowel eigen nummers als covers, zoals ‘Spirits In The Night’ van Bruce Springsteen en ‘Blinded By The Light’.
 
Net op tijd terug om de laatste twee nummer van Katrina (Katrina and The Waves) gade te slaan. Ze kreeg in 1985 een Grammy Award voor de beste nieuwe artiest nadat ze een dijk van een hit had met ‘Walking On Sunshine’. Nadien bleef het stil rond haar tot ze in 1997 het Verenigd Koninkrijk mocht vertegenwoordigen op het Eurosongfestival met het prachtige nummer ‘Love Shine A Light’.
De volgende artiest op de main stage had vorig jaar op het laatste moment verstek moeten geven wegens stemproblemen maar had met 100% zekerheid beloofd er in 2019 wel te staan.
Niemand minder dan Vicky Leandros kwam onder groot applaus, glunderend en vol energie het podium op. Vicky is een dame met een repertoire om U tegen te zeggen. Ze raakte internationaal bekend dankzij haar deelname aan het Eurosongfestival in 1967 voor Luxemburg met ‘L’amour Est Bleu’ waarmee ze vierde werd. Vijf jaar later deed ze het opnieuw voor hetzelfde land met ‘Après Toi’ waarmee ze het songfestival won.
Tijdens het tweede nummer ‘Ne Me Quitte Pas’ (een nummer van Jacques Brel) weerklonk een enorme storing door de boxen die afkomstig was van één van de muzikanten.
Vicky reageerde onmiddellijk en liet de muzikant stoppen. Ze zong gewoon verder zonder begeleiding. Chapeau voor Vicky die vrijdag laatsleden net 70 jaar is geworden.
Door deze reactie kreeg ze een daverend applaus.
De volgende act werd aangekondigd als ‘tussen hem en Elvis zit gelijkenis, ook hij moest zijn legerdienst doorbrengen in Duitsland, is Amerikaan en tevens ook zanger’.
Een man met een mengeling van Eurodance, melodieuze klanken, hiphop ritme en een soul geluid in zijn stem, namelijk Sydney Youngblood. Sydney liet merken dat hij nog steeds vol energie en met plezier entertaint.
 
We lieten Sydney zijn ding doen en trokken naar het optreden van Christoff.
Overal zag je mensen van alle leeftijden met t-shirts en sjaals van hun geliefde zanger. Christoff kwam zoals altijd met een brede en stralende glimlach het podium op. Onmiddellijk zette hij in met het prachtige ‘Een Ster’, gevolgd door ‘Sweet Caroline’, een meezinger van jewelste.
 
We verlieten opnieuw het plein om verder de grote acts te gaan bewonderen.
Door het krappe tijdschema misten we bijna het begin van The Bellamy Brothers, het
Amerikaans duo dat voornamelijk countrymuziek bracht. Hun discografie is enorm uitgebreid, maar jammer genoeg zijn ze hier in België en Nederland enkel bekend met 2 nummers, namelijk ‘Let Your Love Flow’ en ‘If I Said You Had A Beautiful Body Would You Hold It Against Me’.
Van country gingen we terug naar het fenomeen dat België indertijd op de new-beat kaart zette. De Confetti’s opgericht in 1988 met zanger Peter Renkens, bleef bestaan tot 1992.
Gelukkig door de heropkomst van de 80 en 90 muziek halverwege de jaren 2005 werd de groep nieuw leven ingeblazen. Vanaf nu spreken we over de Confetti’s 2.0. We blijven ervan houden, de gekke frontman en de vrolijke danseres.
We bleven daarna in dezelfde periode van muziekstijl. Eind jaren 80 debuteerde Praga Khan met de single “Bula, Bula”. De eigenlijke doorbraak forceerde de band in 1992 met
‘Injected With A Poison’. Intussen werd de muziek van Praga Khan gebruikt voor films zoals ‘Basic Instinct’ en ‘Sliver’. Op Yesterdayland werden wij getrakteerd op een wervelende show. Na het optreden mocht Maurice Engelen nog een lifetime achievement award in ontvangst nemen. Zelf zei hij verschillende malen dat hij het een hele eer vond om als voorprogramma te mogen optreden voor groepen zoals The Trammps en Sister Sledge.
 
De Grungblavers een naam die waarschijnlijk bij veel mensen niet direct een lampje doet branden. Deze naam moet je zeker onthouden als je fan bent van evergreens.
Van Sinatra tot Stevie Wonder en Michael Jackson. Liedjes die eeuwig jong blijven. Maar weet u ook wat ze betekenen? Zo leerden we dat ‘Strangers In The Night’ geen gruwelverhaal is over een achtervolging in een gevaarlijke buurt, maar een love story, dat ‘Please Release Me’ eigenlijk een verzoek is om je valiezen te pakken, want hij heeft allang een ander lief, en dat ‘Tie A Yellow Ribbon’ gaat over een man die net uit de gevangenis komt ? Op Yesterdayland leerden de Grungblavers ons dit en nog veel meer.
Guillaume Van der Stighelen, Boogie Boy, Gene Bervoets, Erik Goossens, Dirk-The Voice-Cassiers, Jean Bosco Safari, Jan Van Looveren, Ludovic Nyamabo … namen ons mee op een Antwerps evergreen avontuur.
 
De meidengroep Mai Tai, niet te verwarren met de cocktail, zijn een Nederlands disco trio waarvan twee leden vroeger lid waren van de formatie Fruitcake. Midden jaren tachtig scoorden ze in Nederland en België diverse hits en boekten ze successen in de rest van Europa en Amerika. Tevens waren ze ook te horen als achtergrondzangeressen in de hit ‘Kronenburg Park’ van de Frank Boeijen groep die vorig jaar te gast waren op Yesterdayland.Het nummer ‘History’ en ‘Female Intuition’ werd gretig door de menigte meegezongen.
​
Door diverse technische problemen net voor het optreden van Praga Khan was het uurschema volledig uitgelopen, waardoor The Trammps nog maar een viertal songs mochten brengen en Sister Sledge enkel nog een topnummer mocht serveren.
Niemand op het plein had iets door tot ze tijdens het nummer ‘We Are Family’ opeens afscheid namen van het publiek.
Guy Deprez kwam op het podium met de mededeling dat de organisatie toestemming had tot 23h en daarna moest het feest afgelopen zijn. Wat een knaller van een afsluiter moest worden, eindigde voor heel wat mensen met een beetje woede en ongeloof.
Jammer natuurlijk voor de vele fans die enkel voor Sister Sledge naar Yesterdayland waren afgezakt.
Ik kan enkel afsluiten met het volgende :
 
De derde editie was een superknaller, top artiesten, de goden hierboven hadden we aan onze kant (waarschijnlijk zijn het ook enorme muziekliefhebbers), Yesterdayland leert ieder jaar uit de kleine foutjes (Rome is ook niet gebouwd in één dag) en wij kijken alvast uit naar de volgende editie.
 
Tegen de organisatie van Yesterdayland zeg ik, mensen chapeau 


​