Metaldag Lokerse Feesten • 2 augustus 2015 • Grote Kaai Lokeren

REPORT & PHOTO'S: LUC GHYSELEN ©

De metaldag op de Lokerse Feesten trof het dit jaar met een echt stralende zonnige dag. Was dit de reden dat de opkomst een pak lager lag dan de vorige edities? Of was dit toch te wijten aan de programmatie die, naar mijn gevoel (en ik was zeker niet de enige), een stuk minder was dan de vorige edities? Maar goed, dit mocht de pret zeker niet drukken.

Een festival aftrappen is nooit een gemakkelijke aangelegenheid, maar het hier in onze contreien vrij onbekende Skindred, een vijftal uit Wales, zorgde met hun mix van metal met raggae, rap en hiphop toch voor een mooie start. Het nog steeds binnen komende publiek had, zeker de voorste rijen in het publiek duidelijk op hun hand. Dat ze ook voor een extra sfeerelement zorgden met wat ze “Doing The Helicopter” noemen (jas of t-shirt uittrekken en die dan rond je hoofd zwaaien) zorgden was natuurlijk heel leuk meegenomen.

Het Nederlandse Epica voorstellen is eigenlijk iets dat ik niet meer zou moeten doen. Het zestal met frontvrouw Simone Simons in de rangen zorgde vorig jaar met hun zesde album ('The Quantum Enigma') voor een uiterst sterke schijf in het symfonische metalgenre. Dat de nadruk tijdens hun set dan ook vooral ligt op de tracks van dit schitterende album, zal niemand verbazen (o.a. 'Originem', 'The Second Stone', 'The Essence Of Silence' en 'Unchain Utopia' – dat laatste is een van de favoriete tracks van Simone – kwamen aan bod). Maar ook “oudere” nummers als 'Consign To Oblivion', 'Martyr Of The Free World' en 'Sensorion' (dat laatste uit hun debuutalbum 'The Phantom Agony' (2003)) kregen we te horen. Dat ze tijdens hun show gebruik maken van heel wat pyrotechnics is natuurlijk visueel heel aantrekkelijk en draagt ook bij om het concert beter te smaken. Klasse

Het Belgische Channel Zero was dit jaar maar op één Belgisch festival te zien. Maar moest dit opnieuw op de Lokerse Feesten gebeuren waar ze ook reeds vorig jaar geprogrammeerd stonden? Spijtig dat vele Belgische organisatoren telkens naar diezelfde bands teruggrijpen als ze een Belgische metalact op hun affiche plaatsen. Maar goed, dit terzijde natuurlijk, want het viertal bracht, zoals we van hen eigenlijk wel gewoon zijn, een uiterst gedreven set. Die zoals steeds eens onderbroken wordt door frontman Franky De Smet-Van Damme om de overige bandleden voor te stellen. Maar dit keer ook werd onderbroken om de toekomst van de Belgische metal te verzekeren, want met het kleine meisje op de arm dat even voordien “hielp” bij het afstellen van de gitaren, maakten we kennis met dat kleintje. Dat Franky ook nog eens tijdens zijn obligate toer doorheen de foto-pit een kleine jongen op de armen nam is natuurlijk heel mooi voor de fans en bewijst de kindvriendelijkheid die metalheads wel hebben. Uit de set noteerde ik o.a. 'Bad To The Bone', 'Fool's Paradise', 'Dark Passenger', het Nederlandstalige 'Duisternis', 'Help' en natuurlijk het afsluitende 'Black Fuel'. Opmerkelijk was dit keer ook het feit dat er een cover in hun set sloop, wat volgens Franky heel waarschijnlijk de allereerste keer is dat dit gebeurd: Iron Maiden's 'The Trooper'.

Daarna mocht het Amerikaanse Black Label Society, de band opgericht door gitarist/vocalist Zakk Wylde, proberen om beter te gaan doen. Als ik de tel een beetje heb bijgehouden heet dit viertal negen studio-albums uit zodat ze een ruime keuze hebben aan songmateriaal. De heavy metal van het viertal staat vooral in het teken van het gitaarspel van Zakk, al de rest is daar eigenlijk aan ondergeschikt, zodat je een ware explosie krijgt van gitaar. Dat hij de teksten van zijn nummers afleest op grote bladen die door een roadie na iedere track wordt weggehaald, bewijst dit andermaal. Dat zakk tussen al dit gitaargeweld ook nog een lange uitgesponnen, vingervlugge gitaarsolo opdist betekent een uurlang een aaneenschakeling van gitaar die me echt niet helemaal niet boeide. Dat de band over een massa aan gitaren beschikt werd ons ook duidelijk gemaakt doordat zowel Zakk als ritmegitarist Nick Catanese om de zoveel nummers van gitaar veranderden. Dat ook het overgrote deel van het publiek dit vanop afstand stond te bekijken, bewijst mijn indruk dat dit zeker niet het boeiendste concert van de avond was.

Zanger/schrijver/filmregisseur Rob Zombie (Robert Bartleh Cummings) en zijn gelijknamige band brengen een eigenzinnige versie van metal. Naast eigen tracks – ik noteerde o.a. 'Scum Of The Earth', 'Sick Bubble-Gum' en 'Pussy Liquor' – krijg je van dit viertal ook uiterst eigenzinnige covers voorgeschoteld. Dit keer o.a. James Brown's 'Get Up (I Feel Like A) Sex Machine', de Ramones kraker 'Blitzkrieg Bop' (waar het publiek uit volle borst de regel “Hey Ho, Let's Go' kon meebrullen) en een tweetal nummers van White Zombie (een vorige band van Rob). Het tweede daarvan, 'Thunder Kiss '65', bevat een stuk van Alice Cooper's 'School's Out'. Verder is dit ook vooral een visueel gebeuren waarin de heren wat wisselen van outfits en ze ook tientallen reuze ballonnen naar het publiek toewerpen. Dit alles gaat samen met een indrukwekkende lichtshow die de ene keer tal van tinten rood, dan weer blauw, dan weer groen op het podium loslaten. En, voor het eerst op deze dag, was het toch wel drummen geblazen voor het podium.

Afsluiter van dienst was het Brazilaanse Soulfy, de in 1997 door ex-Sepultura vocalist/gitarist Max Cavalera opgerichte trashmetalband met heden ten daag zijn zoon Zyon op drums, neefje Igor Cavalera Jr op bass en oudgediende Marc Rizzo als lead gitarist. Voor het eerst werden er circle-pits gemaakt in het publiek terwijl ik o.a. heelvlug 'Prophecy' en 'One Fire' noteerde uit de setlist. Dat ook Mikey Doling er nog bij kwam voor 'Back To The Primitive' is een leuk gegeven voor de anekdoten, maar eigenlijk kon dit me niet boeien zodat ik het vroeger dan verwacht voor bekeken hield. Dat er ook tal van anderen deze mening deelden bewijst misschien het feit dat dit een niet zo sterke afsluiter was als de organisatie eerst had gedacht.

Toch was dit opnieuw een geslaagde metaldag op de Lokerse Feesten die opnieuw voor herhaling vatbaar is. Misschien toch eens op zoek gaan naar één echte grote publiekstrekker en die aanvullen met bands die we niet elk jaar opnieuw in ons landje te zien krijgen?