Robert Plant And The Sensational Space Shifters - 9 augustus 2015 • Lokerse Feesten

report: stefan engels & Nick Müller

photo's: nick müller ©

De laatste dag van de Lokerse Feesten had met de voormalige Led Zeppelin-zanger Robert Plant nog een grote naam op het programma staan. En dit al voor de derde keer in het prachtige bestaan van het festival. Vlak daarvoor mocht één van de twee bekendste zonen van Bob Marley, Stephen 'Raggamuffin' Marley, de Grote Kaai op gang trekken met zijn Zuiderse ritmes en klanken. Eigen nummers werden afgewisseld met enkele hits van zijn wereldberoemde vader. Ook al is het niet ieders muziekstijl, bij het afsluitende overbekende ‘Could You Be Loved’ kwamen toch de meeste benen los. Dat was zeker het geval gedurende de ganse show van afsluiter Arsenal. De Gentse band rond het duo Hendrik Willemyns en John Roan viert dit jaar zijn vijftienjarig bestaan en mocht hier in Lokeren ondertussen al voor de tiende keer aantreden. En van een overkill is hierbij blijkbaar nog altijd geen sprake, want de hele menigte danste en jubelde op de hitsige tonen onder aanvoering van frontman John Roan en gastzangeres Léonie Gysel, als stonden ze hier voor de eerste keer.

Maar Robert Plant. De man waarrond het deze avond toch voornamelijk draaide, getuige daarvan ook het dik gevulde terrein toen hij het podium betrad. Maar vooral: de man die een miljoenenaanbod voor een Led Zeppelin-reünietournee afsloeg omdat hij liever zijn eigen muzikale paden verder wou betreden en ontdekken! Dat dwingt bij ons het meeste respect af - een muzikant die een som geld, die een normale sterveling in een heel leven niet verdient, gewoon naast zich neerlegt om gewoon verder te doen wat hij als tiener en in zijn hart altijd wou doen: muziek maken die hemzelf bevalt. Ze zijn niet zo dik gezaaid in de hoge klasse van de commerciële muziekwereld.
Zijn eigen muzikale weg verder zetten deed hij al direct na de ontbinding van Led Zeppelin met zijn eerste solo-albums in de jaren 80 ‘Pictures At Eleven’, ‘The Principle Of Moments’ en ‘Shaken 'n' Stirred’. Op hetzelfde eigenzinnige elan deed hij ook verder met recentere wapenfeiten zoals zijn samenwerkingsverbond met Alison Krauss op ‘Raising Sand’ uit 2007 en zijn twee laatste werkjes ‘Band Of Joy’ uit 2010, met de prachtige door Plant zelfontworpen hoes, en het vorig jaar verschenen ‘Lullaby And... The Ceaseless Roar’.

De eigenzinnigheid van Plant mochten we ook deze avond lekker verder proeven.

Op papier ziet het er een eigenaardig onverzoenbaar allegaartje uit wat de van oorsprong rockende meester rond zich laat draaien: intrigerende muzikanten afkomstig uit bands zoals Portishead, Massive Attack, Jah Wobble's Invaders Of The heart, Cast en een Gambiaan die zelfs een éénsnarige viool bespeelt.

Je  zou bijna zeggen "What's in a name!", want zijn begeleidingsband noemt niet voor niets The Sensational Space Shifters. Maar op het podium klonk het als een perfect tikkende klok. Geen Zwitserse. Het leek inderdaad wel uit een ander universum te komen wat deze Space Shifters ervan maakten. Alles was in een totaal andere organische jas gestoken, waarbij het ene nummer nog eigenzinniger klonk dan het andere. Niets was nog wat het ooit was! Zelfs bij een Zeppelin-klassieker zoals "Whole Lotta Love" was het enige dat overeind bleef de uit de duizend herkenbare riff. En dan ook maar even. Een minder bekend nummer van zijn laatste cd zoals ‘Rainbow’ week dan weer minder af van het origineel, maar bleef boeien. Een rockige versie van Willie Dixon's blues-klassieker ‘Spoonful’ stond even strak naast een ingekorte versie van ‘The Lemon Song’ van ‘Led Zeppelin II’. En een ertussen gesmeten nieuw nummer zoals ‘Crawling King Snake’ deed ons verlangen naar meer. Het was duidelijk dat de muzikanten alle ruimte van hun meester kregen die ze wilden en het was net die vrijheid die ertoe bijdroeg dat de muziek tot een ander nieuw niveau werd getild. Het is natuurlijk normaal gezien niet al lof wat we over deze man kunnen vertellen, want Mister Plant kan ook heel moody zijn. Maar ook daarvan was deze avond geen spoor te bespeuren. Goedlachs keuvelde hij tussendoor en wist hij het uit zijn hand etende publiek te vertellen dat hij het jammer vond de show van zijn vriend Tom Jones gemist te hebben.

Tot op het einde bleef de man naast ons als toegift maar schreeuwen naar de Zeppelin-klassieker: ‘Rock And Roll! Rock And Roll!’. Maar hij kreeg het niet. Misschien zelfs om symbolische redenen, want wat Robert Plant met zijn Sensational Space Shifters ons deze avond serveerde was meer dan een stuk van de muzikale taart dat Rock And Roll is - hij bezorgde ons in een anderhalf uur meteen het complete smaakpalet van de volledige taart. Iets dat sedert The Beatles nog maar zelden gebeurt.