|
De support vandaag was het Belgisch duo The Fitz (Sven Van Troostenberghe – Producer/DJ/remixer & Ludovic Nyamabo – GIRL/Société Anonyme). Het project kwam van de grond in 2013 tijdens de Antwerpse Mimosa events. Op hun menukaart vinden we de woorden als: hip hop, die vervelende moderne RNB (en ik schrijf het bewust op deze manier om duidelijk te maken dat dit niets met de échte Rhythm & Blues van weleer te maken heeft) enz… en dit alles in een hedendaags (wat dat ook mag betekenen?) jasje gestoken. Ach, misschien weer een generatiekloof probleem, denk ik?
Gezien hun prille begin hebben ze met hun twee singles, nl. ‘Hey Sunny’ en ‘Taller Brighter Man’ de interesse van enkele platenlabels weten te wekken. Goed voor hen maar geef mijn portie maar aan de viervoetige keffer van je buurvrouw. Macy Gray (haar echte naam is Natalie Renee McIntyre) zag het levenslicht op 6 september 1967 in Canton, Ohio). Dus de periode van de Flower Power en is voornamelijk bekend geworden als zangeres, componiste en door occacioneel wat filmwerk. Ze was te zien in ‘Spider-Man’, ‘Blue Clues’, en in ‘Scary Movie 3’. Uit haar huwelijk met Tracey Hinds heeft ze drie kinderen. Gray leeft al jaren met een kwaadaardige bipolaire stoornis. Macy Gray werd vroeger steeds gepest omwille van haar wat rasperige stem maar uiteindelijk is dat haar handelsmerk geworden. Of haar nummers ook met een groot orkest kunnen uitgevoerd worden, daar waren we reeds getuige van tijdens de Night of the Proms in 2007. Vanavond in Het Depot trad ze aan met een ietwat kleinere begeleiding. Ze werd ondersteund door een viertal backing muzikanten. Niet meteen de band die je van je voetstuk zal blazen en eigenlijk had ik van deze kerels toch iets meer verwacht. Ook hier gingen mijn gedachten bijwijlen naar het concert van Howe Gelb en Grant-Lee Phillips. Macy weet verdorie ook hoe ze haar set met ‘rekken’ en meer dan eens begon ze oeverloos uit haar nek te kletsen over ‘Leuven’ hoe mooi deze stad is, dat Leuven sensuele mannen heeft, en ga zo maar even door, enfin, het was alsof we stonden te kijken naar een goedkoop in elkaar gestoken reclamespotje op een of andere vakantiebeurs die veel buitenlanders naar Leuven moet lokken. |
Of Macy op dat moment nog sober genoeg was om zelf te beseffen waar ze mee bezig was, is weer de hamvraag maar ze had nu wel haar wandelstokje (lees= steunstokje) thuis gelaten.
Nog een ander punt waar ze ook niet over kon zwijgen was: “Hey we came all the way from Los Angeles, California…” Ja, Macy, we hadden het na één keer ook wel begrepen hoor. Wij, Belgen, zijn geen debielen mocht je dit misschien denken. En ik vergeet haast ook dat er muziek werd gemaakt. Hoe dan ook haar nummers ‘Bang Bang’ en ‘Relating to a Psychopath’, dat nu een flinke beurt door de mangelmachine kreeg, en ‘Beauty In The World’ kregen toch veel bijval bij het talrijk opgekomen publiek. Maar de andere nummers heb ik gewoonweg aan me laten voorbijgaan. Volgens collega’s was de opkomst voor Gray groter dan die van Candy Dulfer de dag voordien. Dat haar muziek aanzet tot dansen, dat moeten we u ook niet meer wijsmaken. Vooraan het podium was het alom feest en de beentjes van sommige kregen hier de vrije loop, soms tot blauwe ergernis van enkele nevenstaanders die eigenlijk voor de muziek waren gekomen. Of ik dit een leuk concert vond, neen niet echt. Zij die gekomen waren om zich voor te bereiden op de weekends waar danstempels schering en inslag zijn, die kwamen perfect aan hun trekken maar op echt muzikaal vlak vond ik het maar een bittere pil die ik moest slikken. En steeds haar handen voor haar gelaat, niet prettig om een leuke foto te schieten. Vermoedelijk heeft zij enkele jaartjes opgetrokken met de Canadese bard Leonard Cohen die daar ook een ‘handje’ van weg heeft. Of heeft ze recent wat aan haar gelaat laten prutsen door de een of andere plastische chirurg die er een knoeiboel van maakte. Neen, ik dacht van niet maar toch… Ik had beter, veel beter verwacht van een grote dame als Macy Gray. Het zat er wel in maar het kwam er niet uit. End of story. |