SUPPORT: WALLACE VANBORN • 15 MEI 2015 • TRIX ANTWERPEN
De E313 vandaag 15 mei was geen beginnen aan. Wachttijden van 2 tot 3 uur en binnendoor is het al even erg. Met de trein dan want ondergetekende wil Masters Of Reality zien, de band van muzikant en producer Chris Goss.
Chris-Godfather van de woestijnrock-Goss, is de stichter en enig constante lid van de invloedrijke band Masters Of Reality, één van de grondleggers van de desert/stonerrock. Als producer zat hij reeds achter de knoppen bij o.a. UNKLE, Soulwax, Queens Of The Stone Age en Kuyss. Ook Wallace Vanborn, het Gentse trio die de eer hebben vanavond het voorprogramma te verzorgen trok voor hun derde album,'The Orb We Absorb', naar de Rancho De La Luna-studio in Joshua Tree, Californië. De keuze om deze rockers het publiek op te warmen kon niet beter. Wat een sound. Stevige gitaarriffs, loodzware bassen, strakke drums en bluesy zanglijnen. Masters Of Reality stamt ook uit dezelfde Palm Desert rockscène als Kyuss en Queens Of The Stoneage. Met een bandnaam die verwijst naar een album van Black Sabbath brachten ze sinds 1989 zes studio- en twee live-albums uit, maar steeds bleven ze onder de radar opereren. Goss beweert samen te werken met een stelletje mafkezen en maakt wat hij noemt “out of the whack” rockplaten. Noem het desertrock, of stonerrock “or whatever you want to call it. I make rock-‘n-roll records, and hopefully try to make the listener feel like I did when I heard my favourite music”. Eén van die mafkezen waar hij ooit mee samengewerkte was o.a. Ginger Baker, beter bekend ald de drummer van de rockband Cream. Hij drumde nog mee op het tweede album ‘Sunrise on the Sufferbus’ (1992) van Masters Of Reality. |
Alhoewel dat hij er onherkenbaar oud geworden uitzag en zich wankelig over het podium van een uitverkochte Trix club begaf zette Goss vol energie de song 'The Blue Garden' in, wat een extra lange, vette en beste versie ooit bleek.
Live klinkt Masters of Reality ook gewoon veel rauwer dan op plaat. Na 'Up In It' en 'Why The Fly' kwam 'Theme for the Scientist of the Invisible', de intro van hun eerste plaat die over ging naar het rustigere '100 Years'. Andere songs op de setlist waren 'Absinth Jim and Me', 'The Ballad Of Jody Frosty', ‘Third Man On The Moon’, naa na naa na... een hoogtepunt en nog nana nana's met ‘Doraldina’s Prophecies’, Met 'Ants In The Kitchen en 'VHV' beleefde het publiek momenten die deden denken aan de Doors. Repetitive ritmes, ogen dicht en genieten van de bluesy songs die je naar hogere sferen kan brengen. Afsluiten deden ze met 'She Got Me (When She Got Her Dress On)’. Pure rock-‘n-roll en het publiek kreeg er zeker niet genoeg van. Na het eerste rustiger bisnummer bleef de menigte roepen en yes, het topnummer 'Domino' werd nog eens uit de kast gehaald. Het laatste bisnummer kwam een beetje zielig over en de stembanden van Chris begonnen precies een beetje vals te klinken. Een lange jam die ze niet echt hadden moeten doen (maar van de Masters appreciëren we dat) waar Goss vragen stelde aan het publiek: ”What are you looking for, freedom, sex, me? I give you more, it comes back to you, rocking fucking freedom, buy buy.” |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024