8 april 2015 • Ancienne Belgique Box, Brussel
Het concert dat Meuris afgelopen woensdag in de AB gaf naar aanleiding van zijn 25-jarig bestaan als muziekmaker suprème was al een tijdje uitverkocht. Wat een gezond denkend mens zich meteen doet afvragen waarom het concert eigenlijk in de AB Box (een soort mini-AB) plaats vond en niet in de grootst mogelijke AB. Een vraag waar alleen de slimme mensen van de AB een antwoord op hebben vermoed ik. Gevolg, veel mensen die tevergeefs een ticket trachtten te bemachtigen. Niet zo het legertje fotografen dat zich voor het podium aandiende. Met hun enorme rugzakken volgepropt met peperdure camera's, lenzen en toebehoren allerlei (geen kat die weet waarvoor al die speeltjes eigenlijk moet dienen, niet in het minst zij zelf) maakten deze would-be Anton Corbijns ook nu weer iedere ware rockliefhebber het leven zuur. Het mag duidelijk zijn, ik moet ze niet, die 'fotogragen' die iedereen altijd in de weg lopen. Maar genoeg daarover, ik wil het hier over Meuris hebben, de grote Stijn Meuris die al 25 jaar lang de Vlaamse podia onveilig maakt met zijn alomtegenwoordige présence en zijn ronduit schitterende songs.
'We gaan wat muziekskes spelen' waren de woorden waarmee Meuris de avond inzette. Muziekskes zoals 'Panamarenko' (over de man in de titel, maar nog meer over Meuris zelf durf ik te wedden), 'Druk In Leuven' (een mokerslag van een song die het andrenalinepeil bij alle aanwezigen meteen drastisch in het rood wist te jagen, de 'fotogragen' niet meegerekend), 'Kommer en Kwel' (de nieuwe single die zich moeiteloos in het indrukwekkende lijstje van Meuris-klassiekers wist te handhaven), 'Gigant' (grandioze beat en tegelijk bikkelhard en fluweelzacht), 'Satelliet Suzy' (meezinger van het zuiverste water), 'Het komt voor in de beste families' (waarin de nieuwe Meuris-gitarist werd opgevoerd en meteen duidelijk werd dat Meuris-fans zich geen zorgen hoeven te maken, de toekomst is meer dan verzekerd) en 'Een heel klein beetje oorlog' (één van mijn favorieten). Geef toe, een reeks songs waar een mens mee kan buiten komen. |
Net zoals bij het afscheidsconcert van Noordkaap destijds (vijftien jaar geleden alweer) waren ook nu een handvol gasten opgetrommeld. Gasten zoals Mauro, hij bracht een bloedstollend mooi 'Van God Los' op een manier zoals Prince dat hem dat niet zou hebben kunnen verbeteren en zette vervolgens een hels 'Helter Skelter' in (een versie die het origineel pal in de ogen kon kijken, lang niet slecht als je weet dat dat origineel van een niet onaardig Brits groepje is dat zich The Beatles liet noemen). Een andere gast was Gregory Frateur (zanger van Dez Mona) die zich mocht uitleven op 'Beats Of Love' van Nacht Und Nebel. Allemaal leuk en aardig maar de eregast van de avond was natuurlijk Mister T himself, Will Tura. Samen met die andere Mister T, Marc Thijs, maakte hij van 'Arme Joe' een uitbundig feest.
Over dan naar het selecte clubje songs dat helemaal buiten categorie was. 'Wat Is Kunst' (heel simpel, Meuris op een podium, dat is kunst), 'Van God Los' (de op zich al machtige versie van Mauro werd simpelweg verpulverd) en het pièce de résistance van de avond, 'Wat een fijne dag/Het zou niet mogen zijn', het wonderlijke samengaan van twee Nederlandstalige classics, de ene van RVHG en de andere van Noordkaap. Conclusie: De 2015-versie van Meuris was haast net zo goed als de 2000-versie van Noordkaap (en dat is meer dan zomaar een compliment). Het is nu wachten op de 2030-versie van Meuris. Dat die er komt staat buiten kijf, Meuris is immers net als Panamarenko, hij geeft nooit op. Mijn ticket is alvast gereserveerd (hopelijk hebben onze 'fotogragen' die avond andere verplichtingen). |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025