John’s Children, The Electric Stars, DJ Justin Barwick. |
17 december 2016 |
Vertical Divider
Optredens van de legendarische Britse popgroep John’s Children zijn dun gezaaid, aangezien enkele oorspronkelijke leden zijn overleden (Marc Bolan, Chris Townson) en de anderen zich niet meer op scène vertonen. Maar: toen zanger en frontman Andy Ellison zich in 2010 voor een optreden in Helsinki liet begeleiden door drie jonge Finnen die zich ontpopten tot fans-totterdood, ontstond Versie 3 van John’s Children. Ter gelegenheid van het Mod Ball dat oppermod John Hellier jaarlijks organiseert, bestond John’s Children dan ook uit de vreemde combinatie van de 71-jarige medestichter Andy Ellison en zijn drie jonge Finse fans Mikko Kapanen (gitaar), Kassu Kapanen (bas) en Ville Särmä (drums). En zie, het klikte. Dat klinkt eenvoudiger dan het is: John’s Children heeft een reputatie te verdedigen, een live-reputatie vooral, die van bollebozen, lawaaimakers, lichte geweldenaars, naaktposeurs en provocateurs. Hun singles werden met een zekere regelmaat in de ban geslagen vanwege zogenaamd onaanvaardbare teksten en hun enige LP werd door de platenfirma geweigerd. Vergeten we niet dat John’s Children het in 1967 als voorprogramma van The Who zo bont maakte, dat ze door de Duitse politie werden achterna gezeten en uit de tournee vanwege te gewelddadig – dixit Pete Townsend! Maar kijk, ook vanavond, vijftig jaar na datum, ging het snel en hard, met een drummer zo zot als een achterdeur en afwisselend punky en psychedelische gitaarspel. Vertical Divider
English Abstract Gigs by John’s Children are few and far between, but ever since that gig in Helsinki in 2010 singer Andy Ellison can always count on three Finnish hardcore fans-turned-backing-band to recreate the John’s Children sound and act of old. The band have a live reputation to defend and tonight Ellison with Mikko Kapanen (guitar), Kassu Kapanen (bas) en Ville Särmä (drums) defended it really well. The foursome - all clad in white - dashed through the entire catalogue in one rush, producing a tight, upbeat, loud, sharp and sometimes psychedelic sound not giving the audience a sec to rest. Once loosened up, singer Andy Ellison leapt to all sides of the stages, climbing and jumping, sharing his whiskey with the audience but also spitting water on them, showing his back and his ass (covered), striking a nice balance between his original sixties act and what is reasonable fifty years on – a little tongue-in-cheek. John’s Children gave us all the tunes we’d come for: Jagged Time Lapse, Arthur Green, Hippy Gumbo, Not The Sort of Girl (You’d Like to Take To Bed), Smashed-Blocked, Cold On |
Vertical Divider
Terwijl Ellison water in het publiek spuwde, zijn whisky uitdeelde, bovenop een netjes afgedekte piano klom, zijn kont naar ons toe keerde of de zaal inliep (vroeger was dat al duikend), draaide de groep er in één ruk het hele repertoire door: Jagged Time Lapse, Arthur Green, Hippy Gumbo, Not The Sort of Girl (You’d Like to Take To Bed), Smashed-Blocked, Cold On Me, Cornflake Zoo of Perfumed Garden, om te eindigen met A Midsummernight’s Scene, Desdemona (later een hit voor T. Rex) en de verrassing van de avond, het volkslied der Mods: Lazy Sunday. Nadat Ellison zich als een vereerd stamhoofd had laten ronddragen op de schouders van een gewillige fan, volgde alsnog een recenter nummer, een striemende aanklacht tegen hypocrisie: ‘There Are No Russians in Russia’, zo luidt Ellison reactie op de officiële uitspraak dat zich in Goshi, de stad van de Olympische, geen holebi’s bestaan. Een mooie prestatie, te meer daar Ellison goed bij stem bleek te zijn en zijn kunsten met enige zin voor humor vertoonde. Boz Boorer, ooit bij de groep van Morrisey en actief in de vorige versie van John’s Children, speelde een paar nummers mee en verdween toen even snel als hij gekomen was. Op het voorprogramma stond een groep uit Manchester, The Electric Stars, die onder aanvoering van zanger Jason Edge en met geheel eigen werk toch een meer dan acceptabele sixties-set neerzette en met “Beautiful Music for Beautiful People” ook de sfeer van toen opriep. Voor en na speelde DJ Justin Barwick ten dans met een schitterende Mod-mix. Vertical Divider
Me, Cornflake Zoo or Perfumed Garden, ending with A Midsummer Night’s Scene, Desdemona (later a hit for T. Rex) and tonight’s surprise number, mod anthem Lazy Sunday. Well, almost, since Ellison unleashed his critique of official hypocrisy as the encore: ‘There Are No Russians in Russia’, referring to Russia’s denial of any gay citizens living in Goshi. A truly fine set meeting everyone’s expectations. Completists may want to know that Mk II guitarist Boz Boorer came and went almost directly thereafter. Support act was Manchester band The Electric Stars, putting down a deservedly well-received set of ‘beautiful music for beautiful people’, musically and lyrically inspired by the sixties. A Mod Ball needs a DJ before and after; John Hellier did well to recruite Justin Barwick, who played a great mix of all things Mod with jazzy tunes, funky grooves, obscure covers, b-sides, straight flops and a hit for good measure. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024