16 mei 2015 Park Van Egmont Zottegem

De zomerfestivals komen er aan en met de stijging van de festivalitis stijgt meteen ook de enorme drukte mee en zo was het dit weekend een beetje kiezen waar we de momenten zouden meepikken. Voor zaterdag viel mijn keuze op het More Blues Fest van Filip Morre dat al sinds een paar jaar terug nieuw leven is ingeblazen en daadwerkelijk terug ‘alive and kickin’’ is.

Het More Blues Fest is er eentje voor ieder wat wils en zo stonden hier gisteren o.a. de Guy Smeets Band van bij onze noorderburen op de affiche en werd de vrijdag afgesloten door ‘protégé’ van Walter Trout zijnde Danny Bryant al hoeft die al lang geen voorspraak meer en als ik de ingewijden mag geloven is die vrijdag al tamelijk ontaard in een heus feestje.

Vandaag op zaterdag staan er 6 bands op de affiche zoals Ed & The Gators, een boowie woogie man uit Nederland, onze trots in bluesland The Bluesbones, Enrico Crivellaro samen met Brian Templeton en hun Belgische dynamische ritme sectie met Nico van Hove en Bird Stevens. Verder nog het nieuw Brits fenomeen Laurence Jones en als dessert kiezen ze voor ambiance met Toni Garcia & The Cheap Seats uit België.

Ed & The Gators met Johan Guidee van Hideaway aan de drums mogen eerst van jetje geven hier in de gezellige festivaltent in het Graaf Van Egmont Park. Zanger en smoelschuiver Ed Desmul begint er aan samen nog met Alex Acs op gitaar en Stefan Boret op bass en met ‘One Of These Mornings’ zetten ze meteen de juiste toon voor de rest van de namiddag en avond. No-nonsens blues met tamelijk wat afwisseling in de set zoals met ‘Keep Your Hands To Yourself’ van Dan Baird zijn Georgia Satellites. Meteen ook dansbare blues en dat zie je meteen want op dit vroege aanvangsuur slaan er toch al enkelen dadelijk aan het dansen of zitten die nog in de vrijdagnacht roes?
Met het verlies van de ‘greatest’ nog in onze gedachten brengen ook deze Ed & The Gators een ode aan B.B. King met diens ‘Rock With Me’. Aangename blues om luisteren met afwisseling van Little Walter tot SRV alleen de imitatie van Lee Towers vind ik er een beetje teveel aan ;-)

Als tweede band, of moeten we zeggen act staat er ‘boogiewoogie’ op de affiche en eerlijk het is toch al een tijdje geleden dat we dit genre te horen kregen en dat brengt normaliter toch wat enige afwisseling met zich mee. De Mr. Boogiewoogie noemt zichzelf de ‘Hardest working man in boogie land’ en is afgezakt van bij onze noorderburen. Boogiewoogie is goed als er een beetje variatie wordt ingestoken anders kan het vlug eentonig worden voor de doorsnee bluesfan.
Variatie steekt deze ‘ollander’ er zeker in zijn na zijn openings line “Goeiemorgen Sottegem” schakelt hij na enkele nummers boogiewoogie gezwind over naar het ons al meer liggende New Orleans genre of nog beter met pure rock-’n-roll als bij ‘I’m Ready’. Dan breekt deze harde werker met een sing-a-long van de hand van Fats Domino waarna schuchter enkele kelen worden opengezet bij ‘Blueberry Hill’.

Ze waren al enkele tijd in de spotlights verschenen de gasten van The Bluesbones en zijn zowat vaste klant op dit More Blues Fest dus moet de Filip zonder meer één van hun grootste fans zijn hier in België al zijn er nog wel wat want de plaatsjes voor het podium worden schaar bij het aantreden van Nico, Stef, Roland, Dominique en sinds enige tijd ook Edwin aan het Hammond beest.
Wanneer je The Bluesbones met regelmaat in het vizier krijgt ben je natuurlijk al op de hoogte van wat volgen zal en al zijn ze nu toch al meer dan gekend toch zie je dat er telkens weer wat fans bijkomen.
De gekende ingrediënten met de sterke bluesstem van Nico gesteund door daarbij het intense gitaarwerk van Stef Paglia die bij het nummer ‘Whiskey Drinkin’ Woman’ een intens duel aangaat met zijn compadre op het Hammond orgel. Ook de titeltrack van hun laatste album ‘Saved By The Blues’ krijgt hier alle aandacht en we geven toch nog maar eens mee dat dit een album is waar ook de schrijvers kwaliteiten van enkele bandleden naar voren komen. Met die duivelse vrouw mag Stef zich nog eens volledig laten gaan maar stoppen zonder ‘encore’ is hier voor de Filip geen optie tot grote tevredenheid van hun talrijke fans.

Brian Templeton zou misschien wel eens wat minder te zien gaan zijn op onze podia want volgens de ‘gossip’ heeft deze sterke persoonlijkheid veel zin om zich als ‘farmer’ te gaan terugtrekken al weten we toch ook dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het is nog maar 2 dagen geleden dat we dit viertal aan het werk konden zien en dan is de ‘surprise’ er altijd al wel wat af maar hopelijk is vandaag de man aan de PA wel mee en kunnen we horen wat er gespeeld wordt.

Bij het aantreden van Enrico Crivellaro samen met de ijzersterke rhythm sectie Nico Van Hove en Bird Stevens trekken ze natuurlijk vanaf de eerste minuut alle aandacht naar zich toe en na een instrumentale intro komt Brian Templeton aanzetten met ‘Shame Shame Shame’. Ook voor mij is het moeilijk om alle aandacht te blijven houden wanneer je deze band tweemaal op drie dagen aan het werk ziet maar wanneer na de million hit ‘You are my Sunshine’ gevraagd wordt om op de tonen van ‘Buzz Buzz Buzz’ te dansen geeft daar een bijna ganse tent gevolg aan.
Nog steeds hetzelfde verhaaltje over vrouwlief maar dat mag want zo zie en hoor je dat Brian het wel meent met de liefde voor vrouwlief ginds in Boston. Ook hier een ode aan B.B. King en dat beroerd ons toch een beetje. Niet 1 maar 2 encores worden er gevraagd van Filip en als van de tent afhing volgde er nog een derde verzoeknummer. ‘Bloozin’’ van zijn laatste CD zorgt ook Brian Templeton hier voor een ware apotheose.

Hoofdact voor vanavond is het nieuw Brits blues fenomeen de youngster Laurence Jones. Laurence die ook in de Ruf stal is onder gebracht heeft als trio al heel wat fans kunnen overtuigen van zijn kunnen en samen met zijn bassist Roger Inniss en drummer Toby Wilson gaan ze er tegenaan om de tent nog verder onder hoogspanning te brengen en met de opener ‘What’s It Gonna be’ uit zijn allerlaatste studio album weten we meteen dat we zeker geen walsjes te verwerken krijgen. Zijn obligate show met bassist Roger hoort natuurlijk thuis in zijn act en wordt steeds weer gesmaakt door fans en fotografen.

Nummers als ‘Good Morning Blues’ en ‘All Along The Watchtower’ laten een diepe indruk na op diegene die deze Laurence Jones voor de allereerste keer mogen aanschouwen en dan is er tijd voor dat andere talent maar dan eentje van eigen bodem want voor het nummer ‘Killing Floor’ wordt hier zowaar Stef Paglia bij op het podium gevraagd en mogen deze 2 jonge gitaarvirtuozen zich nu eens volledig laten gaan. Ook Laurence Jones kan uiteraard niet vertrekken zonder wat extra en daar zit er eentje bij van de Ierse god Rory G.

Voor de afsluiter met Toni Garcia en zijn Cheap Seats ga ik passen want het is nog meer dan een uur richting ‘hometown’ en morgen moet ik al om 10 uur in de morgen present zijn om de 80ste verjaardag van het Hammondorgel mee te helpen vieren. Hier zal er ongetwijfeld nog wel een feestje losbarsten en morgen wordt de laatste dag er hier eentje vol met rock-’n-roll.