MOSTLY AUTUMN

Mostly Autumn • 28 november 2014 • Spirit of ’66 Verviers


Vrijdagavond, onder het afval van de lokale chrysostomosgekte, was ik getuige van het 14de concert van Mostly Autumn in de alombekende Spirit of ‘66 te Verviers. En 3 songs later wist ik waarom ik de andere 13 aan mijn buis van Eustachius had laten voorbijgaan. In tegenstelling tot zeker honderd ‘die hard’-fans.

De band Mostly Autumn werd opgericht in 1995 door gitarist en zanger Bryan Josh. 20 jaar en een huwelijk met zangeres Olivia Sparnenn later is de groep uitgegroeid tot een respectabele progressieve rockband die haar inspiratie haalt in de jaren ’70 uit groepen als Genesis en Pink Floyd.
Je kan hun muziek vandaag best vergelijken met (het mindere werk van) het legendarische Renaissance. Bryan Josh tracht geregeld wat extra gitaargeweld in te brengen, maar de vingervlotheid en souplesse van een Steve Hackett of David Gilmour is de man niet gegeven. De composities blijven steken in een samenraapsel van mooie deuntjes zonder enige originaliteit.

Toch werd op het podium gemusiceerd dat het een lievelust was. Het genot droop eraf en het zweet ook al na 15 minuten. Vóór de pauze hoorde je een overzicht van hun beste nummers in de afgelopen jaren, en ik moet toegeven, na het akoestische ‘Rainsong’, kon hun spel mij iets meer boeien, zonder echter een wow-gevoel op te roepen. Innerlijk werd die schreeuw nochtans bij herhaling geproduceerd door de flashy verschijning van zangeres Olivia. Als een mystic Queen, een blonde Keltische Corrigan (vrouwelijke druïde) veroverde zij het podium en stal de (mannelijke) harten met haar fluwelen stemgeluid. Zuiver als een loep en evenwaardig aan Annie Haslam van Renaissance, of Sonja Kristina van Curved Air.

Toetsenist en sampler van dienst, Lain Jennings kon echter minder overtuigen. Zijn spel was bijwijlen stuntelig, niet vloeiend genoeg en de noten klonken zelfs een accentje vals. (Maar dat valt natuurlijk niet op als je ogen constant gericht zijn op een knappe fee.)
Na de pauze (drank moet vloeien) werd de nieuwe dubbelaar ‘Dressed in Voices’ voorgesteld. Een conceptalbum waarbij de songs aan mekaar gebreid werden door allerlei klanken en geluiden (die er meestal niet toe deden). Concreet : wat gothic (Within Temptation) , wat rock à la Led Zeppelin en magere Jethro Tull (Anne-Marie Helder speelde regelmatig enkele (wars-) noten dwarsfluit). Fijn om eenmalig naar te luisteren maar ook hier weer: geen cohesie in melodie en tekst. De conceptuele samenhang ontbrak. De ziel ontbrak!

Maar… wie ben ik als mislukte muzikant om zo hard te oordelen. Mostly Autumn heeft een (verdiende) aanhang, kwijt zich behoorlijk van haar taak (vooral Olivia) maar staat ver in de herfstschaduw van hun iconische goden.



Report: Marino Serdons – Photo’s: Mostly Autumn ©