|
 Het Brusselse Bombataz is niet voor één gat te vangen. Naar eigen goeddunken plukken deze vier muzikale alles kunners elementen uit elk mogelijk genre, gaande van een streepje jazz en een likje dansbare funk tot een snuifje synthhop, om uiteindelijk een onvergelijkbare cocktail te bekomen die te allen tijde even dansbaar is. Bombataz ontstond toen conservatoriumstudenten Vitja Pauwels (gitaar, stem),Hendrik Lasure (toetsen), Ruben De Maesschalck (bas) en Casper Van De Velde (drums) ontdekten dat hun gemeenschappelijke liefde voor muziek zich nietbeperkt tot jazz, maar tot letterlijk àlle genres. Op 30 oktober 2020 verscheen ‘Olympics of Love’, het debuutalbum van Bombataz, waarop ze de maskers aflegden en zich ontpopten tot een volbloed popband. Het album is geïnspireerd door bands als Fleetwood Mac, Prince, Ambitious Lovers en Connan Mockasin en heeft een meer mature sound dan hun eerdere EP ‘¡Kapao!’. Op deze EP, uitgebracht in 2019 bij Fake Records, liet de band met de titeltrack al duidelijk horen waar ze voor staan: speelse popmuziek met een hoek af, die tegelijkertijd grappig en melancholisch is. De single 'Frankenstein', die ook op de EP staat, is nog steeds geliefd onder hun fans en een uitstekend voorbeeld van hun eigenzinnige stijl. Met ‘Olympics of Love’ legde Bombataz de nadruk op de songs en het spelplezier, datgene wat niet uit te leggen valt. Nieuwe album Op hun tweede album -“Baby Dry My Tears” (22/09via cloudshaper label), gaat het Brusselse post-jazz popkwartet Bombataz gretig aan de slag met eclectische indierock. Ze kanaliseren de spirit van pakweg Animal Collective, MGMT en ongeveer alles wat u verder nog kunt bedenken dat cool en funky is en smelten dat om in meeslepende brokjes. Hun eerste album ‘Olympics of Love’ stuiterde alle richtingen uit en ze zongen in vier verschillende talen, om hun grootstadsbestaan te illustreren. Op deze tweede zijn de teugels misschien iets strakker getrokken en hoor je alleen nog Engelse teksten, wat de cohesie uiteraard ten goede komt. Het album is vaak dramatisch of smachtend, maar steeds tegendraads en zonder de neiging om te behagen door te doen wat u denkt te willen horen maar door u te vertellen hoe het hoort. De liedjes zijn catchy, maar houden zich nog steeds niet aan de geijkte songstructuren. Als het anders kan, doén ze het soms ook anders. Niet om moeilijk te doen, of om hun jazz-achtergrond in de verf te zetten, maar gewoon omdat ze voelen dat het nodig is. Voelen, emotie, passie en alles wat daar verder voor kan doorgaan, staat centraal op deze plaat. “Baby Dry My Tears” staat garant voor een lach en een traan. En vervolgens nog een traan. Gevolgd door een hysterische lachbui, een angstig wegduiken, een geprikkeld terugkeren en dat allemaal vaak binnen één en hetzelfde liedje. Met Vitja Pauwels (gitaar, stem), Hendrik Lasure (toetsen), Ruben De Maesschalck (bas) en Casper Van De Velde (drums).
Opmerkingen zijn gesloten.
|
