6 Juni 2015 • Muziekgebouw Frits Philips Eindhoven (NL)

God schiep het licht, maar niet in Eindhoven. Daar was het Frits Phillips die zijn gloeilamp over de wereld verspreidde en zijn nalatenschap nu alle eer aandoet door het huisvesten van het beste indoor-festival van de Lage Landen, Naked Song, in het hypermoderne Muziekgebouw hartje shoppingstad Eindhoven.  Nakedsong slaagt erin een podium te bieden aan minder bekende singer-songwriters maar ruimer ook aan jong muzikaal talent aangevuld met oude rotten in het vak, alles badend in een luxueus ontspannen sfeertje.

Vanaf 15u slenterde druppelsgewijs jong en oud, divers pluimage, Belgen en Hollanders, binnen om zich te laten onderdompelen in een bad van akoestische popsongs, folk & blues, bluegrass, country en Americana. 22 groepen verspreidt over 6 podia betekent dat je constant hopt van zaal naar stage, blijft hangen aan een bierstandje, een sigaretje zuigt op het bluegrass terrace (onder een stralende zon by the way). ’s Avonds kan je tegen democratische prijzen de innerlijke mens versterken met indische BBQ, exellente pasta’s met of zonder scampi’s of de allerlekkerste Belgische frieten (vers handgesneden) met een kwak mayonaise. De organisatie mikt duidelijk op kwaliteit tot in het kleinste detail, met als doel de muziekliefhebber optimaal te laten genieten van oorstrelend talent.

Tijdens de entree in de foyer verrastte mij de jonge AIDAN, te pretentieus voor de rockacademy van Tilburg blijkbaar, maar eigenlijk te talentvol om nu reeds een keurslijf aan te meten. Dieter Van De Brandt, zoals ie echt heet, speelde vroeger Spaanse gitaar, dan elektrisch en nu vooral akoestisch. Mooie warme stem en schitterend gevarieerd gitaarspel kweekte kippenvel bij de vroegkomers.
Het Antwerpse trio Birds That Change Color kon niet overtuigen. Nochtans blaakt gitarist Koen Kohlbacher van talent, maar heeft hij nog de juiste inspiratiebron gevonden. Waar blijft zijn muze?
In de kleine zaal werd het een strikt geregisseerd in- en uit geloop voor de Canadese Wendy Mc Neill. Haar theatrale folk met een duister randje veroorzaakte meer OUT dan IN. Niet iedereen houdt van trage melancholische depressie-veroorzakende songs. Wat die avond in de kleine zaal een constante werd. Gelukkig kon Charlie Cunningham met zijn flamenco-speelstijl een volle zaal overtuigen. Zijn vinyl ging dan ook vlot van de hand in de signeershop.
Meest indrukwekkende concert speelde zich af op het Meester Frits-podium met Wink Burcham & Jacob. Mét verplichte cowboyhoed overtuigden zij met uit het leven gegrepen countrysongs, (… Sorry I was born, Tips and Beer…) afwisselend met een stemtimbre à la Johnny Cash en speelstijl à la Hank Williams.

Even later werd de stoel ingeruild door de 19-jarige Luke Jackson voor rasechte Britse folk, intiem en ontluisterend. Om nadien de eer te laten aan de 70-jarige Chris Smither die, ondanks zijn gelukzalige openheid en onmiskenbaar talent, teveel uit hetzelfde vaatje tapte. Een repetitieve bassnaar kan als een mantra door je hoofd zinderen, maar een beetje meer variatie zou deze bejaarde amerikaan naar een hoger level hebben gebracht.

In de grote zaal waren enkele Ierse merels geprogrammeerd (Gavin James, James Vincent McMorrow) maar eerst bij Pokey Lafarge stormde het (vooral oudere) publiek richting podium om te swingen op het de early Mississippi-jazz van het zeskoppige gezelschap.
Na de verplichte Belgische frieten en een fris Bavaria-biertje ging alle aandacht naar het Belgische Eriksson Delcroix op de Effenaar-stage. Overweldigend gesmaakt door de experimentele mix van folk, blues, country. En toen kwam Douglas Firs. De nieuwe revelatie van België bewees een waardig vervolg te kunnen breien aan de Velvet Underground van wijlen Lou Reed.

Ondertussen wist Pokey Lafarge na 2 uren nog steeds van geen ophouden, bleef entertainen en blies iedereen uit de luie zetel waardoor de aanwezige persfotografen in de verdrukking en tijdsnood kwamen, de keuken werd gesloten en het publiek mondjesmaat voldaan huiswaarts afdroop. Het slotconcert van Dust Bowl Revival met hun New Orleans jazz ging aan deze vermoeide reporter verloren, maar zonder twijfel werd het een uitbundig uitwuiven én de grondslag voor een volgende editie. Plaats 25 juni 2016 nu reeds in je agenda voor het meest gezellige en gevarieerde indoor muziekfestival van Nederland.