|
SUPPORT ACT: Matthew Logan Vasquez |
|
|
6 november 2016 |
|
Vertical Divider
We zijn de laatste tijd nogal verwend door Nathaniel Rateliff en zijn Night Sweats. Op ietsje meer dan een jaar tijd zagen we hem drie keer. Op 13 oktober 2015 speelde hij in de AB Club voor 250 mensen. Op 23 juni van dit jaar overtuigde hij 850 mensen in het Depot te Leuven en gisteren stond hij in een uitverkochte AB Box voor 2000 mensen. Het is mooi om te zien hoe de band qua set en samenspel evolueerde. Eind vorig jaar was hun set echt nog veel te kort. Nu zijn we twee kleine hits (‘S.O.B’ en ‘I Need Never Get Old’) verder en staat de band er als een goed geoliede machine waarvan de spontaniteit en vakmanschap afdruipt. Voor het zover is mag singer-songwriter Matthew Logan Vasquez enkele akoestische songs aan ons voorstellen. Matthew is bekend van de bands Delta Spirit en Middle Brother. Hij speelt voornamelijk folk liedjes met vluchtige verwijzingen naar de jonge Bob Dylan en de vroege Neil Young. Niet slecht, maar er is te weinig afwisseling en het publiek dreigt in te dommelen. Daar komt verandering in als hij de volledige Night Sweats op het podium roept en ze twee songs samen doen. Het eerste is een vervelende Indie rocksong a la Radio Head. Alleen het laatste nummer, dat een beetje wegheeft van de power en impact van de oude MC5 kan een beetje bekoren. Om negen uur starten The Night Sweats met een intro van voornamelijk Hammond en blazers. Nathaniel komt op, pakt zijn gitaar en samen zetten ze een vurige versie van ‘I’ve Been Failing in’. Het kan niet meer stuk. Het geluid is goed en de adrenaline stroomt. De band en publiek zwepen elkaar op. Met ‘The Intro’, waarvan een ruim deel van het publeik de melodie meezingt, maken ze de overgang naar een schitterende versie van ‘Look It Here’, gevolgd door een ruwe versie van ‘Howling At Nothing’ met de prachtige meerstemmige vocalen. Een nummer dat ze in juni ook al speelden is het ietwat Motown-achtige ‘I Did It’. Dat is nu terug te vinden op de deze week verschenen EP ‘A Little Something More’. In dezelfde lijn liggen ‘Mellow Out’ en ‘Thank You’ die de weg plaveien naar het Band-achtige ‘Wasting Time’. Een echt rustpunt krijgt het dansende, zingende, zeg maar meebrullende publiek met een akoestische soloversie van ‘I’d Be Waiting’. “Ik wil het niet over politiek hebben”, zegt Nathaniel, “maar ik wil wel even zeggen dat als Trump wint, we’re all fucked. Ik wilde op Bernie Sanders stemmen, maar nu moest ik wel op Hillary stemmen en dat heb ik ook al gedaan.” |
Vertical Divider
Dan volgt ‘Parlor’ dat al een tijdje in hun set staat, maar nu pas terug te vinden is op de nieuwe EP. Het gezapige en swampy ‘Shake’ wordt zoals gebruikelijk voorzien van veel percussie en een lange ruige gitaarsolo. Het publiek raakt weer verhit en kan niet stil blijven zitten of staan. Ook op de nieuwe EP is een herwerkte versie van ‘Out On The Weekend’ terug te vinden. Deze liveversie klinkt mogelijks nog dynamischer dan in het verleden.
Naar de grote finale werken Nathaniel en zijn nachtzweters toe met een stevige en enorm strakke versie van ‘Trying So Hard Not To Know’. Hun eerste hit ‘S.O.B.’ houden ze voor het laatst. Ze vermengen er nog een stuk je ‘The Shape I’m In’ van The Band in en het publiek gaat helemaal los! Rateliff springt frontstage en gaat de voorste rijen een hand geven. Dan krijgt hij het klaar om de hele zaal door de knieën te laten gaan op zijn aanwezigen. Gewillig doet de hele zaal mee. Ze zakken door en weer terug recht, ze klappen, schreeuwen het vocale riedeltje van de song mee! Rateliff doet nog een paar korte maar door het publiek erg gesmaakte James Brown/Sam & Dave-moves, die op luid geschreeuw ontvangen worden. Wanneer de band het podium verlaat zingt het publiek het melodietje door tot Nathaniel en band terug op het podium staan en een vurige versie van hun grootste hit ‘I need Never Get Old’ brengen. Afsluiten doen ze na één uur en vijfentwintig minuten met de nieuwe trage maar erg dynamische soulschuifelaar ‘What I need’. Het staat op de nieuwe ‘A Little Something More’ EP en het belooft veel goeds voor de toekomst! Natuurlijk gun je de heren nog veel meer succes, maar stiekem hopen we dat de band niet al te veel meer groeit, dan blijven ze van ons en worden ze niet geleefd en moeten we volgend jaar hopelijk geen 50 of 60 euro voor een ticket betalen. We zagen Patrick ‘Mister Peer’ Cuyvers aan de ingang lopen. Hopelijk kwam hij niet alleen kijken en luisteren, maar ook wat zaken doen. Dan zouden we in ieder geval al één spannende band op Blues Peer hebben! Ik duim er alvast voo Setlist:
|