|
|
Dit is het verhaal van de dag die totaal fout van start ging. De Britten hadden voor de Brexit gekozen (en waar nu al vele spijt van kregen) en het land zat opnieuw op zijn gat door een algemene staking. Toch trek ik naar het Antwerps Sportpaleis voor wat later zou blijken een muzikaal hoogtepunt uit mijn 30 jaar concerten en festivals. We trotseren de files, slaan ons avondeten over om strategisch plaats te kunnen nemen dicht bij het podium.
Hoe kon het ook anders, we krijgen een voorprogramma voorgeschoteld. En wat voor één! Een boerendochter gekleed in een overall met het foute bloesje onder. Die mouwen zijn niet om aan te zien. Maar het gaat hier om de muziek. Als je van country & folk houdt, dan kan ik je Laura Marling sterk aanraden. Ze brengt het levenslied met een eigen mooi stemtimbre, allemaal weggeplukt van op het platteland. Het klinkt allemaal wat braaf en te melig, onder begeleiding van haar weinig originele akoestische gitaar. Wat mij wel opviel zijn de mooie harmonieën van de backings. Na 25 minuten is het tijd voor de grootste Canadese hippie uit Winnipeg en omstreken.
|
Vertical Divider
Om 21:10 gaat het licht uit. De eerste noten uit een oude honky tonk piano weerklinken in het Sportpaleis! Een oud mannetje met een bouwvakkershemd en zijn fedorahoed zit achter de piano. Helemaal alleen voor 18.000 muziekliefhebbers, laat hij zien en horen wat hij wil bereiken door te doen wat hij het liefst doet. Al heeft hij een prachtige ranch, treintjes om mee te spelen of geniale ecologische projecten, Neil Young is eerst en vooral een geniaal songwriter en performer. Zijn eerste zes nummers brengt hij helemaal alleen, gewapend met zijn piano, gitaar en harmonica’s. Met ‘The Needle & The Damage Done’ krijgt hij het publiek meteen mee. Een eerste kippenvel moment. Ik voel mij net in 1971. Neil Young op zijn sterkst. Voor ‘Mother Earth’ is hij even achter een oude kerkorgel gekropen. Hij blijft vechten met zijn harmonica’s. Maar winnen zal hij...
Dan is het tijd voor Promise of the Real om mee op scène te komen. De gemiddelde leeftijd van zijn begeleidingsband ligt toch een stuk lager dan de helft van dat van de meester himself. Lukas Nelson (zoon van Willie) op Fender gitaar zal mij meer dan eens met verstomming slaan deze avond. We krijgen een concert vol met symboliek en verwijzing naar de nood aan respect voor de natuur. Als een oude Garfield houdt Neil Young de jeugd streng in het oog. Hij eist perfectie! Bij ‘Human Highway’ zijn er eindelijk wat woorden voor het publiek. Maar je moet snel zijn. En het gaat zo verder op een gezapig tempo, met mooie stemharmonieën. Nog even die gitaar stemmen, en daar gaan we voor het wel erg mooie ‘Harvest Moon’. Hij heeft deze geschreven voor de onvoorwaardelijke liefde aan zijn ex-vrouw. Toch blijf hij dit nummer brengen. Ik denk dat het voor mij en mijn vrouwtje is. Onze openingsdans zit er opnieuw bij. Weer een kippenvelmoment. |
Vertical Divider
Tijd om wat kersen uit te delen, ééntje in mijn mond te steken en mijn Gretsch om mijn nek te hangen. Wat humor tussendoor en we zijn weg voor Alabama. Wat klinkt dat mooi en intens. De sfeer heeft iets van een Farm Aid concert. Wat een eigenwijze man. Hij blijft gewoon doen waar hij zin in heeft. Op ‘Walk On’ krijg je een joekel van een gitaarsolo van Lukas Nelson. Respect Man!
Ondertussen is het al 22:40. Tijd om mijn Les Paul boven te halen dacht Neil Young. Ja! We zijn weg, 20 minuten sublieme psychedelische gitaar op ‘Down By The River’. Tranen in de ogen en weer kippenvel, dat is het minimum wat je nu krijgt. Nu iedereen goed wakker is, gaan we echt de ecologische en politiek geëngageerde toer op. Voor de één wat langdradig, voor de andere een ware ontdekking. Maar wat een engagement. Zelfs nu blijf ik genieten. En ineens moet het dak er echt af! ‘Rockin’ in the Free World’ wordt gespeeld alsof de wereldvrede er van afhangt. Wat een energie heeft die man van 70 lentes! Helmut en Ronny, de ladderzatte dokwerkers van Katoennatie, shaken hevig mee met hun ontbloot bovenlijf. Neen, daar worden vrouwen niet wild van. Wel van die kranige ouwe knar daar vooraan, gewapend met zijn Les Paul. Eindigen doen ze met ‘Tonight’s The Night’. En ja! Hoe slecht de dag ook begon, hij kon niet beter eindigen. Daarbovenop ken ik niet veel oudjes die op die leeftijd nog zo zuiver spelen en zingen. Het licht gaat aan, ondertussen is het tien over middernacht!!! Tonight’s the Night! |
Met dank aan Gracia Live
|
setlist neil young
Neil Young Solo
|