SUPPORT: The Kingdom Of Dillian |
|
|
3 december 2016 |
|
Vertical Divider
Als Nick Lowe nog eens in het land is willen wij daar absoluut bijzijn. Nick was nu te gast in Het Depot in Leuven. Het Depot, rechtover het station, is nog zo’n plek waar het steeds gezellig vertoeven is. Als juveniele teenager ging er haast geen week voorbij of ik draaide Nick Lowe’s album ‘Labour of Lust’. Dat album was misschien wel de leidraad voor heel wat muzikale ontdekkingen zoals Elvis Costello & The Attractions, Dave Edmunds’ ‘Repeat When Necessary’ en de band Rockpile. Lowe’s zijn grootste Amerikaanse hit ‘Cruel To Be Kind’ werd hier dus werkelijk grijs gedraaid. De Britse singer-songwriter en producer Nicholas Drain ‘Nick’ Lowe werd geboren in Walton-on-Thames op 24 maart 1949. In zijn rijk gevulde muzikale carrière speelde en werkte hij samen met ondermeer Dave Edmunds, Elvis Costello, Graham Parker, Paul Carrack, The Pretenders, Ry Cooder, John Hiatt en zelfs met Johnny Cash. Lowe was trouwens enkele jaren getrouwd met Carlene Carter, de stiefdochter van Johnny Cash. Nick Lowe definieerde als het ware de Britse pub rock, power pop en new wave. Hij begon zijn carrière in 1967 bij de band Kippington Lodge. Samen met zijn schoolvriend Brinsley Schwarz had hij twee jaar later een eerste EP ‘I Can See Her Face’ en een concert in Fillmore East in New York. Na dit avontuur speelde Nick in 1975 bij de band Rockpile samen met Dave Edmunds, en hadden ze de succesvolle release ‘Second of Pleasure’. Sindsdien ging het hard met Lowe’s muzikaliteit en is hij inmiddels ook een zeer geroemd producer. Op 29 oktober 2013 bracht hij zijn eerste kerstalbum ‘Quality Street’ (A Seasonal Selection For All The Family) uit op het label Yep Roc Records. En dat kwam Nick Lowe live voorstellen! Maar eerst konden we kennis maken en genieten van The Kingdom Of Dillian. Het project van Dillian Fevry. Na vijf jaar succesvol het solo pad te hebben doorkruist vindt hij nu zijn solmates in drummer David Huylebroeck, bassist Joshua Dellaert en gitarist Jan Oelbrandt, die we uit een vorig leven nog kennen als Dobro Jean. Maar die had Dillian voor deze gelegenheid vanavond thuis gelaten. Sinds oktober kan je ook hun zelf titelend full-lenghte debuutalbum, dat trouwens, werd geproducet door Koen Gisen, beluisteren en aankopen. De eerste single ‘Ground Rules’ stond vanavond uiteraard op de setlist en Dillian opende met deze pracht song zijn mini-concert. Het nummer ‘Sidewalk People’ werd ook hier alweer opgefleurd door zijn considerabele gitaartune en aangename stem. De tweede single van de release ‘Old Oak Three’ mocht ook niet ontbreken en was dan ook slechts een simplistisch voorbeeld van zijn Americana beïnvloede -met blues en roots- doorspekte sound. Het nummer ‘Only When You’re Here’ groeide langzaam uit tot een zeer volwassen klankkleur. Het traag tergende ‘My Town’ kwam moeizaam op snelheid, maar walste haast uit tot een spectaculair slotakkoord. Nick Lowe toert al een tijdje met de Los Straitjackets. De instrumentale rockband uit Nashville, Tennessee dat geroemd staat voor hun gemaskeerde shows. Deze band heeft inmiddels dertien studio albums en drie live releases op hun palmares. Ik was persoonlijk sterk onder de indruk van het genomineerde project ‘Rock ‘N’ Roll City’ met de legendarische Eddy ‘The Chief’ Clearwater uit 2003. Eddie Angel en Greg Townson (gitaren), Pete Curry (bas), drummer Chris Sprague vormen de perfecte backingband voor een opgewekte en goedgehumeurde Nick Lowe. |
Vertical Divider
Zoals gebruikelijk komen Los Straitjackets opdraven met hun Mexicaanse worstelmaskers en toch wel zeer snappy pakken. Lowe opende ook hier de avond met enkele solonummers. In de songs ‘People Change’ en ‘A Dollar Short Of Happy’, origineel van Ry Cooder, bewijsde Nick meteen dat hij werkelijk een schitterende gitarist is en hoe goed hij bij stem wel is. Vlotjes spreekt hij ons aan met ‘dank u wel’ en ‘goedenavond’. In haast perfect Nederlands, maar vooral met zijn droge maar typerende Engelse humor, zet hij meteen de zaal naar zijn hand. Van bij de song ‘Walking In A Winter Wonderland’ komen de Los Straitjackets Lowe vervoegen. Het akoestische vaartje groeit uit tot een elektrische performance. Het gastvrije en humoristische ‘Christmas At The Airport’ is begeesterd met zonnige gitaarriffs. Het country getinte ‘Without Love’ uit het album ‘Labor Of Lust’ uit 1979 zet meteen aan tot de eerste dansbewegingen. Vol affectie was ook de emotionele ballade ‘You Inspire Me’ een degelijk culminatiepunt. De nummers ‘Not To Long Ago’ en vooral ‘Let It Snow’ werden ingekleurd met activerende en rock overgoten gitaarriffs. Nick Lowe verdwijnt even van het podium en Los Straitjackets bewijzen meteen waarom ze een van de beste rock- en surfbands van de laatste decennia zijn. De songs ‘Sleigh Ride’, ‘Casbah’ en vooral ‘Run Chicken Run’ werden gesmaakte instrumentals. Na een clowneske outro van de overweldigende instrumentale ‘I Love The Sound Of Breaking Glass’ komt Lowe opnieuw het podium op en zingt nog een laatste voetnoot mee. ‘Heb ik iet gemist op het podium’ grapt Lowe ons nog toe, maar al even snel verbaast hij ons alweer met een innemende versie van ‘Sensitive Man’. En eigenlijk blijkt hij wel een gevoelige man te zijn, misschien wel de ideale schoonzoon voor vele aanwezige vrouwelijke fans. Maar Lowe borduurt gezellig verder met ‘Somebody Cares For Me’ uit het album ‘The Old Magic’ en het komische ‘North Pole Express’. Los Traitjackets sixties surf en garagerock stijl sluit ook nauw aan bij nummers als ‘Half a Boy and Half a Man’. Mijn enige nummer een hit in België, dolt Lowe alweer met ons. Ik speelde toen voor zes man… hilariteit alom en deze voelbare energie strooide hij gezind uit in ‘Cruel To Be Kind’ en de rockarrangementen van Dave Edmunds’ ‘You Knew The Bride’ (When She Used To rock ’n Roll). Voordien werd wel heel beangstigend stil tijdens het wondermooie ‘I’m A Mess’. Met het afsluitende ‘I Wish It Could Be Christmas Every Day’ werd de overheerlijke countrytunes nog eens aangejaagd. ‘Merry Christmas Everybody’ keilde een goedlachse Lowe ons nog toe en weg was hij. Maar hij zou ons niet verlaten zonder enkele encores. Eerst trakteerde Los Straitjackets ons nog op een rondje instrumentale surfrock waar vooral ‘Sing Sing Sing’ van Louis Prima indruk maakte. Nick Lowe kwam uiteindelijk terug met het heup wiegende ‘When I Write The Book About My Love’, de emotionele ballade ‘’What’s So Funny’ (Peace, Love & Understanding) en het rockabilly twang gedreven ‘I Was Born In Bethlehem’. Nick Lowe werd een tweede keer terug geroepen en onthaalde ons op het sublieme ‘Alison’ van zijn buddy John Hiatt. Een beter afsluiter konden wij ons vanavond niet wensen. Nick Lowe is een verdomd sympathieke klasbak! |