|
|
10 november 2016 |
|
Vertical Divider
Dat Night of the Proms ook bij zijn 27ste editie nog aanspreekt, wordt op donderdag 10 november duidelijk benadrukt door een nagenoeg volgelopen Sportpaleis. Ondanks het feit dat er wel degelijk nog plaatsjes beschikbaar zijn, oogt de bezoekersmassa vanop de tribune behoorlijk indrukwekkend. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen voor wat uiteindelijk een erg leuke, maar onevenwichtige avond zal blijken te worden. De formule blijft overeind: ook deze keer mag het tot 72 koppen aangevulde symfonieorkest Il Novecento enkele instrumentale klassiekers vertolken, terwijl het verder ook nog een resem popsongs ondersteunt. Die worden vertolkt door een resem bekende artiesten, al zijn het de drie Amerikaanse, bijzonder beweeglijke strijkers van Time For Three die – nog geen twee volle dagen na de verkiezing van rechtse bullebak Donald Trump – na de eerste twee klassieke nummers de spits mogen afbijten. Time For Three ontstond toen de heren Kendall, Yang en Meyer tijdens een elektriciteitspanne uit het Philadephia Orchestra stapten om het – ongetwijfeld misnoegde – publiek te blijven entertainen en het trio speelt nu al lang genoeg samen om een geoliede machine te vormen. Onder andere ‘Toxic’ van Britney Spears krijgt een nieuwe dimensie toegemeten, terwijl ‘Sorry’ van Justin Bieber (hij en Selena zijn weer samen!) écht wel beter klinkt als deze drie strijkers het met onze eigen Laura Tesoro moeten doen. Die Laura Tesoro daagt pas na de pauze op, maar maakt een ongemeen sterke indruk waarbij zij oud(er)gedienden Natasha Bedingfield en Chaka Khan zowel zangtechnisch als qua enthousiasme simpel wegblaast. Jammer dat onze voormalige Vlaamse hoop op Eurosongwinst (uiteindelijk tiende geworden) verder alleen maar haar eigen ‘What’s the Pressure’ mag zingen… … want wat Natasha Bedingfield laat horen, is bijwijlen tenenkrommend. Niet dat we van een wanprestatie mogen spreken, want haar ‘Unwritten’ klinkt uitstekend met Il Novecento op de achtergrond en ook ‘Soulmate’ is best wel een goede popsong, maar de zangeres probeert het publiek vandaag iets te vaak onder de indruk te brengen met vocale acrobatie die niet altijd in dienst staat van het nummer. Vooral het feit dat ze tijdens de tweede helft ‘Purple Rain’ van Prince volkomen verpest door niet eens rekening te houden met de akkoorden – laat staan met de noten – die de hardwerkende muzikanten die haar begeleiden uit hun instrumenten toveren, is onvergeeflijk. Misschien eens bij mensen als Rob Halford, Russel Allen, Damian Wilson, Tarja Turunen, Floor Jansen of zelfs Mariah Carey, Sarah Brightman, Axl Rose en Celine Dion gaan horen hoe zij wél hun zanglijnen afstemmen op de muziek… … of aan de Fine Fleur, sinds twintig jaar het huiskoor van Night of the Proms, dat ook tijdens ‘Faded’ en ‘Going Home’ op geen enkele fout te betrappen is? |
Vertical Divider
Ook lichtjes teleurstellend: soulgrootheid Chaka Khan. Zij zorgt aanvankelijk wel voor een feest van herkenning bij de uitstekende James Bondsong ‘Diamonds Are Forever’, maar bij funkklassieker ‘Ain’t Nobody’ gaat ze ritmisch de mist in en zet ze haar zanglijnen vaak te snel of te traag aan. Met de steun van Antonio Serrano brengt de ronde dame het er al beter vanaf bij ‘I Feel For You’, terwijl ook ‘I’m Every Woman’ voorspelbaar meer mensen in beweging zet. De laatste verliezer die we moeten vernoemen? Kobe Ilsen, die voor een té geforceerde presentatie zorgt. Ilsens grapjes zijn echter flauw, hij vraagt te vaak om met hem te trouwen en het komt allemaal veel te getelegrafeerd en stijf over. Sorry, Kobe! Tussen de verliezers en de winnaars van de avond in vinden we Tom Chaplin, de zanger van Keane, die van start mag gaan met een van de vele odes aan gevallen sterren: een degelijke uitvoering van ‘Life on Mars’. Chaplin mist evenwel de stemwarmte die David Bowie wel had, al is dat bij ‘Quicksand’, ‘Somewhere Only We Know’ en ‘Everybody’s Changing’ geen groot euvel. Tijdens elke editie zijn er altijd wel enkele artiesten die een grootse indruk maken. Onder hen Gabriel Rios, die vaak haast fluisterend zingt, maar hoorbaar meer geslaagde dingen met zijn stem weet te doen dan collega Bedingfield. Rios klinkt geweldig op ‘Gold’ en krijgt voor ‘Chan Chan’ de steun van een andere grootheid die het optreden extra luister bij zet: de adembenemend goede mondharmonicaspeler Antonio Serrano, die vooral met zijn solo’s op een manier weet te imponeren die enkel onze Toots Tielemans in de vingers (en longen) had. Serrano mag overigens met de beste zangers van de dag aantreden, want de Spaanse meestermuzikant wordt ook gepaard met grootheid John Miles, die zowel voor de beste muzikale als meest doorleefde vocale prestatie van deze editie zorgt. Miles zorgt samen met Serrano voor een prachtuitvoering van de ultieme klassieker ‘Summertime (toevallig de eerste song die ondergetekende recensent ooit leerde zingen bij zijn eerste zangdocent), maar ook zijn ‘Thank You for the Music’ doet de oorspronkelijke artiesten (in dit geval ABBA, natuurlijk) moeiteloos vergeten. Volgende keer meer Miles, graag! Alle artiesten verenigen zich om – voor een publiek dat eindelijk en veel te laat in beweging komt – ‘Can’t Stop This Feeling’ te brengen, maar wij onthouden toch vooral de ‘Game of Thrones Theme’ die Il Novecento samen met Fine Fleur kwam brengen (wat een geweldige dirigente, trouwens!) om een tweede helft af te trappen die van een merkbaar minder allooi was dan de veel betere eerste. Al bij al toch weer een erg geslaagde Night of the Proms, wij komen volgend jaar alvast zeker terug! |