1 augustus 2015 • Wellen

Gisteren nog in de ‘Vloanders’ en vandaag al op de akkers van Wellen in de Limburg, bij de Marc, Bart, Katrien en Georges want op de eerste zaterdag van augustus gaat hier voor de 17de maal Oetslovenblues door. Een vaste traditie is dat de organisatie blijft zweren bij groepen van eigen bodem en daar is uiteraard niets mis mee want er zijn er nog genoeg om nog enkele edities mee te vullen.

Goed op tijd boven op de berg aan de Oeterslovenkapel uit de 17de eeuw waar Katrien tijdens de voorbije week wel 10 kaarsen heeft gebrand en of het geloond heeft… Zonnige zaterdag en lang voor de muziek uit de boxen klonk hebben al tal van kampeerders hun plaatsje ingenomen en is het weer lekker verbroederen. Na een bezoekje bij Peter (van den Attic) kwamen we terecht bij de mannen van Move2Blues en begonnen we de dag met een ‘Wolf’.

De eerste groep moest al een euvel oplossen dat al enkele weken oud was. De officiële opener had spreekwoordelijk zijn kat gestuurd. Niet getreurd en zo komen we uit bij Shotgun Sally en zagen we Katrien Van Proeyen, die we nog kennen van Shakin’ Up. Ook gitarist Peter Grauwels speelde nog bij deze groep maar de ritme sectie met Michel Van Der Meiren en Koen Thomas aan de drums zijn de nieuwelingen hier. Op het menu een uitgebalanceerde mix van rockabilly en rauwe rock-’n-roll met een vleugje blues en met nummers als ‘Tough Lover’ en ‘Shake Your Hips’ konden we ons al dadelijk opwarmen, figuurlijk dan. Zelfs met een streepje surf als ‘Misirlou’ voelden we ons ‘back in time’. Afsluiter was het spreekwoordelijke ‘This Little Girl’s Gone Rockin’’ en die van Shotgun Sally hebben dan al maar meteen de lat hoog gelegd voor het verdere verloop van dit Oetslovenfestival.

Met enige fierheid kondigde MC Wouter de volgende Madcat’s RoughRiders aan want Doghouse Sam heeft van nog deze Fran D’Heye aka Madcat nog zijn eerste lessen op de smoelschuif gekregen. Gewoon steengoede blues is hun aandeel op deze editie. Met covers van Howlin’ Wolf, Willie Dixon en John Lee Hooker weten deze heren een fatsoenlijk bluessetje neer te zetten. Ondertussen zat de tent al nokvol en de organisators van de komende festivals waren reeds allen aanwezig, zelfs diegene voor wie het al voorbij is. Onze noorderburen waren talrijk aanwezig en zelfs vanuit Wallonië kwam een delegatie van ‘Devant Les Bois’ een kijkje nemen… al kwamen die misschien om een laatste keer Doghouse Sam te checken want die zou in november richting Walen verkassen. Madcat’s RoughRiders hun feestje was ondertussen afgelopen en ze gingen eruit met ‘I’ve Got My Mojo Workin’…

Een band met een ietwat te voorbarig –bleek later- vraagteken was Boogie Phil en zijn Wise Guys die vanuit het Gentse in Wellen waren neergestreken.
De vrees zou achteraf ongegrond zijn want hier stonden nu vier sterke muzikanten op het podium en met een wel uitgekiende set van boogie woogie, swingjazz en ouwe rhythm & blues waren we met zijn allen al wat dichter bij het podium gaan staan. Nostalgie ten top, toch voor de liefhebbers van de muziek van Earl Bostic men diens ‘Flamingo’, ‘Straiten Up & Fly Right’ van Nat “King” Cole, een mooie blues zoals ‘So Blue’ en uiteraard lieten de dansers zich al voor een eerste keer gaan. Zelfs een beetje New Orleans met ‘After Hours’ en zo deed Boogie Phil ons wegmijmeren met Professor Longhair in gedachte.
Tijdens meer intieme momenten komt het stemtimbre van Boogie Phil in de buurt van dat van Mose Allison en dat is positief bedoeld. Nog maar eens benadrukken dat dit kwartet pure klasse uitstraalde.

Voor deze 17de editie ging de organisatie even bij de Master of Ceremony aankloppen met de vraag of hij zijn Rhyhtm Bombs nieuw leven wilde inblazen. Dat werd snel bevestigd door Wouter Celis met aan de drums Marc Gijbels, aan de contrabas Patrick Indestege en als vreemde eend in de bijt Stanley Patti op gitaar. Dat zou dan het speciale feestje moeten worden op deze Oetslovenblues… en dat werd het ook! Het werd ondertussen vooraan drummen op de tonen van ‘House Party Tonight’, Kim Wilson’s ‘I Can Tell’ en de ‘T-Bone Boogie’ van icoon T-Bone Walker. Het werkte zo aanstekelijk dat het wel leek alsof de Rhythm Bombs nooit waren weggeweest. Moest ik nu zelf organisator zijn geweest, ik zou er niet lang over moeten nadenken om deze Rhythm Bombs meteen een contract onder de neus te schuiven. Wilde, leuke taferelen, dat was wat meteen opviel onder de tonen van ‘Boogie Burst’ en uiteraard moesten en zouden de Rhyhtm Bombs terug naar het podium keren onder een denderend applaus. Niet één maar twee keer werden Wouter en co verplicht om weer te keren en nog kreeg de dolgedraaide menigte niet genoeg… en terecht. Toch maar enkele concertjes spelen al was het alleen maar om de teksten te onderhouden.
 
De afsluiter deed ons terug naar onze Franstalige landgenoten keren want Smooth & The Bully Boys zijn in onze beide landgedeeltes graag geziene gasten. Michel “Smooth” Brasseur, Gus en JaM is een drietal dat weet hoe ze een feestje moeten bouwen en dat was zeker niet eenvoudig na de denderende prestatie van de Rhythm Bombs. Van West Coast Swing naar rauwe rock-’n-roll, het kan hier vanavond allemaal. We kregen toch een energieke show van dit dynamische trio en diegene die nog niet te moe waren konden verder dansen op nummers als ‘Old School Rebel’ en ‘This Train’. Een waardige afsluiter van een uiterst geslaagd festival met prijzen uit de goede oude tijd en natuurlijk lopen de tapkranen volop. Maar nu op naar het volgende feestje in Hamme voor de laatste dag van de allerlaatste Blues Oan Daa Stoazze…