PAUL MICHIELS - THE LONESOME DREAMER SHOW

Paul Michiels: The Lonesome Dreamer • 17 oktober 2014 • Stadsschouwburg Antwerpen

Paul Michiels, de zwartste blanke van België, staat naakt en alleen op het podium, enkel geflankeerd door drie gitaren, een microfoonstandaard en een keyboard. Vanavond is het 'PP and his instruments', en niets meer. Benieuwd of dat een beklijvend concert kan opleveren? 'Zanger Zonder Blues' (geschreven door Bart Peeters) mag openen. Een vrolijk, aanstekelijk, a capella-gezongen antithese van de bluesmuziek. Met 'The Lonesome Dreamer' presenteert Michiels een raamvertelling: zijn levensverhaal, muzikaal gekruid door de grootste hits van (vooral) toen en (een beetje) nu. En veel hilarische bindteksten. "Ik hoorde Elvis Presley zingen en ik dacht: "Ik word zanger". Buddy Holly is ook een van mijn peetvaders.", waarna hij 'It Doesn't Matter Anymore' van Paul Anka (geschreven voor Buddy Holly) brengt. "Het fascineert me wel, de schrijver versus de performer. Lennon/McCartney mogen blij zijn dat George Harrison in de groep zat. Hij mocht per album 1 à 2 nummers schrijven." is het signaal voor 'I Need You' (op akoestische gitaar) van 'Help!'

Met "Maar Lennon & McCartney konden er ook wat van, hoor!" kondigt Michiel het meesterlijke 'Lady Madonna' aan. "Nog eentje van Holly? 'Peggy Sue', geleerd op de rupsmolen. Ik sprong er altijd op om mijn vriendinnetjes te imponeren, maar die wilden enkel kussen met 18-jarigen. (fijne pauze) Nadien is dat gebeterd." Hij speelt de kraker op een authentieke Fender Stratocaster, een naar zijn mening "oude, kwalitatieve gitaar". Ik ken ze vooral van het uitstekende nummer 'Love And Death And An American Guitar" van Jim Steinman. Uit 1984 - een excellent jaar, sowieso - brengt hij zijn eerste eigen nummer, 'Downtown'. "Ik zou een liedje van The Stones willen spelen. Is dat goed? En niet het minste! Ze kunnen fantastische ballads schrijven. Ik denk aan 1965, de snackbar van Heist-op-den-Berg. 'Ruby Tuesday'!". Vreemd. Volgens mij is dat een nummer van 1966, maar wie ben ik om aan Paul Michiels te twijfelen? Zijn interpretatie is zonder meer prima.

Tijd voor een smeuïge anekdote: "Ik zat met Paul Carrack op de Proms. Ik zei: "Proef eens van mijn Duvel". "Ik lust geen bier" was zijn antwoord. "Ja, maar, proef eens" drong ik aan. Resultaat? Ik kreeg mijn Duvel niet meer terug. De volgende dag werd er op de deur van mijn kleedkamer geklopt. Het was Paul Carrack die zei: "Hi Paul, it's Paul. It's Duvel Time!" (gelach uit het publiek). Na de pauze (een noodzakelijk kwaad) heft Michiels 'Changes' aan, de onverwoestbare topsong van Soulsister. Het publiek wordt vanaf de eerste noot gek. Ze zaten duidelijk te wachten op Soulsisterwerk, en wie kan hen ongelijk geven? 'Chains of Love', van zijn vorige soloplaat, wordt gespeeld op een Tacoma-gitaar ("En ik zeg altijd Tocama", aldus PP). Op plaat een nummer met toeters en bellen, maar hier puur en naakt. 'Paparazzi', het nummer van Lady Gaga, speelde hij reeds in het Rivierenhof met Jan Leyers. Het blijft een fantastische interpretatie, waarop Michiel terecht trots mag zijn. Hopelijk kan hij het resultaat eens aan Stefani Germanotta zelf laten horen. Ik weet bijna zeker dat ze zeer tevreden zal zijn.

"In Cinema Rex speelde een Elvisfilm, en dat was een openbaring." Meer nostalgie heeft Michiels niet nodig om gezwind en enthousiast 'Teddy Bear' in te zetten. Afsluiten gebeurt in stijl met opnieuw 'Zanger Zonder Blues', deze keer in een digitaal gecreëerde beatbox-versie, en als allerlaatste toegift een volledig akoestisch (zonder microfoon, dus de zaal moest muisstil zijn) gezongen 'Smile' (van Charlie Chaplin, bekend in de versie van Nat King Cole) met mondharmonicabegeleiding. Bijzonder indrukwekkend, net zoals het volledige concert. Topsongs, kwinkslagen en een van de beste Vaderlandsche stemmen. Grote, grote klasse.

Report: Julian De Backer – Photo’s: Alfons Maes ©