Support: Sunny Vegas • 30 oktober 2015 • Het Depot, Leuven
|
Ben jij ook één van die ouwe rockers die aanwezig was bij het concert van Pavlov’s Dog in Het Depot te Leuven? En had jij ook die mixed feelings? 40 jaren na het ontstaan van de band, blijft er van de originele bezetting natuurlijk niets meer over. Behalve oprichter David Surkamp omringd met 3 toffe dames en 2 leuke heren, allen even gedreven om de volgelopen zaal een poepje te laten ruiken van de ‘good all days’.
Het Depot had gekozen voor de flex-opstelling: wat betekent dat de luie ouwe zakken in de zetel zaten/lagen en de (niet veel) jongere headbangers moesten rechtstaan, maar dan ook zorgden voor het nodige drankverbruik en dito rumoer!! Om het wachten te verzachten bracht de Duitse band Sunny Vegas (wat een miskleun qua naam??) een halfuurtje geeuwverwekkende gitaarrock, met nummers als ‘I couldn’t see the light’ en ‘I don’t care’, wat wij natuurlijk gretig bevestigden. En dan werd Pavlov’s Dog warm onthaald en na een wat warrige start, beukte het overbekende ‘Late November’ in op de massa. Jammer dat de mix nog niet juist zat, want het synthesizer partijtje, wat de song toch haar emotionele karakter geeft, verdween volledig in de coulissen. Niet getreurd, de avond was juist begonnen. En David Surkamp had er duidelijk zin in (of had misschien teveel aan de Leffe gezeten) want hij sprong op het podium als een jong veulen, druk gesticulerend bij elk nummer. Overdreven theatraal soms, waarbij het bijwijlen lachwekkend werd. En naargelang het concert vorderde klonk zijn nasale kopstem steeds schorder. Gelukkig dat zijn ‘rots in de branding’, vrouwtje Sara, even kon overnemen voor de folky zangpartijen. |
Een zangeres die de kwaliteiten heeft van een Joni Mitchell en dus eigenlijk in schril contrast stond met het onregelmatige gekweel van haar man.
Verbazingwekkend de intensiteit van lead-gitarist Amanda McCoy. Een gitariste met ‘balls’ aan haar lijf (en haar kracht zat zeker niet alleen in haar meterlange haardos). Mooie vlotte solo’s en psychedelische akkoorden in samenspel met violiste Abbie Hainz Steiling (freelance classic en jazz-violiste uit St. Louis) ‘Standing here with you’ werd echter als ballad verknoeid door de zang van David. Niet de eerste keer en ook niet de laatste. Toch kreeg het publiek regelmatig kippenvel van de ijzersterke, tot in de perfectie, uitvoeringen van progrock nummers als ‘Song Dance’ of de schitterend gezongen psycho rockballad ‘Only You’. Natuurlijk konden een aantal nummers uit zijn recent (?) solowerk ‘Dancing on the edge of a teacup’ niet ontbreken. En naargelang het einde naderde ging David óók meer en meer ‘over the edge’. Melig werd het met ‘Bring back the good all days’, een onverdienstelijke poging om de Vlaming te laten zingen. En toen na lang aandringen en sleuren dan toch ‘Julia’ als laatste toemaatje werd gebracht, verknoeide David het hele nummer met teveel gelul en een geëxciteerde zang. Jammer natuurlijk, maar ik blijf mij toch verkneukelen aan mijn grijsgedraaide elpees. Zeker weten! |