Pjeireblues 2014 (Blues mé ne rekker…) • 6 december 2014 • Ruiterijcomplex Drie Fonteinen Vilvoorde
Met:
- Joey Gilmore (US)
- Toby Walker (US)
- Babajack (UK)
- Les Générals Jack (B)
10 jaar geleden moet het in de blues middens serieus gekriebeld hebben want vorige maand vierde de Klakson Blues Club hun 10-jarig bestaan en nu zitten in Vilvoorde de mensen van Pjeireblues aan de feestdis. Ook zij zitten aan editie 10 en hun blues festival is nu juist dat ietsje anders waar je naar uitkijkt. Het staat bij mij nog vers in het geheugen gegrift… 2007 op het podium een toen nog zeer bedeesde en piepjonge Trixie Whitley, een optreden waar zowat het ganse Ruiterijcomplex op de Drie Fonteinen hier te Vilvoorde kippenvel van kreeg, om maar te zeggen wat hier al op dit podium heeft gestaan.
Zaterdagavond en sinterklaas en al komt de toeloop wat traag op gang toch staan we klaar om de aftrap mee te maken wat achteraf een zeer geslaagde editie zou worden. Toon Derison, Bart Leven en Marc Bodart zijnde ‘Les Générals Jack’ staan klaar om er in te vliegen want dit bonte gezelschap staat garant om de swung er meteen in te brengen. Voor de gelegenheid doen ze beroep op een special guest met name Christophe Millet die ‘Les Générals’ komt versterken op de conga’s en allerhande percussie.
10 jaar geleden stonden ook zij bij de eerste editie hier op het podium en nu willen ze deze feesteditie een extra boost geven want vorige maand is hun nieuwe cd ‘Acajou’ nog boven de doopvont gehouden en willen ze dit prachtalbum hier uiteraard nog eens in de kijker zetten. Een cd recensie vind je deze week terug op de website.
Achteraf bekeken hebben ze ons zowat de ganse cd laten horen aangevuld met enkele nummers uit hun repertoire zoals een uitzonderlijke sterke performance van hun boogie ‘Crazy Dog’. Opener van de avond is ook meteen het eerste nummer op ‘Acajou’ en met ‘Something’ laten ze ook meteen aan iedereen horen waar de quote ‘Blues mé ne rekker’ vandaan komt. Een mysterieuze mix van blues, ska en rock doet het hier vanavond uitstekend en voor wie ‘Les Générals Jack’ nog niet kenden, zij zullen vanavond zonder meer bekoord zijn door deze brede vorm van blues gebracht door een stel uitzonderlijk begaafde muzikanten.
Enige toelichting van Toon maakt ons duidelijk waarvoor en voor wie het excentrieke en meesterlijke ‘Donkey’ werd geschreven, een hoogstandje op muzikaal gebied. Voor het funky ’25 Miles’ zijn ‘Les Générals jack’ te leen geweest bij Edwin Star en zijn War en op dit nummer komt Christophe op zijn conga’s echt wel tot zijn recht. Op ‘Matongo Square’ mag Toon zijn kunde eens uitgebreid laten beluisteren en de mix van de stemmen van Bart en Marc ‘matchen’ perfect. Afsluiter is meteen ook eentje van mijn favorieten en met ‘Boogie Bang Bang’ is deze editie alvast hoopvol van start gegaan.
Nog enige technische info van ‘de witte’, de Sovtek amp’s komen nog uit het verleden van het ijzeren gordijn en werden aldaar als copy van de Marshalls aan de man gebracht.
Van de 2de act had ik nog niet gehoord en voor ‘Babajack’ ben ik dan eerst eens gaan googlen op YouTube en ja het zag er veelbelovend uit. Frontlady is Becky Tate en deze deerne heeft een patent op het bespelen van de ‘cajun box’ een beatbox die een extra dimensie geeft aan opzwepende stem. Aan haar zijde staat Trevor Davis die geniaal uit de hoek komt op zijn zelfgemaakte gitaar en ook op de smoelschuif. Als ondersteuning doen ze nog eens beroep op een ritme sectie die bestaat uit Tosch Murase (bas) en Adam Bertenshaw (drums).
Dat ‘Babajack’ niet zomaar een eendagsvlieg is bij onze buren is meteen duidelijk wanneer we vernemen dat hun album ‘Runnin’ Man’ tot één van de beste blues cd’s is uitgeroepen door de Britse bluesscéne. Doordat zij ook al hebben mogen aantreden in de befaamde Royal Albert Hall wekt ook meteen respect op en moeten ze hier bij Pjeireblues wel enorm fier zijn dat deze formatie ook hier op hun affiche mag prijken.
Hun voorliefde van pre-war blues wordt meteen duidelijk en nummers van Son House en Leadbelly passeren hier de revue geniaal gemixt met ander werk zoals onder meer het knappe ‘Skine and Bone’.
Knappe prestatie van Becky en haar crew en mijn hart heeft ze meteen gestolen. Zeer apart maar tevens meesterlijk hoe ze de mix van oude blues en hun eigen repertoire aan de man weten te brengen. Als afsluiter brengen ze nog een hoogstaande versie van Leadbelly zijn ‘Gallows Pole’ en dat roept dan weer herinneringen op aan Jimmy Page en de zijnen. Echt blues mé ne rekker en nu maar hopen dat we deze ‘Babajack’ nog eens de oversteek kunnen laten maken wat het is de moeite. Bijzonder aanstekelijk en superlatieven zijn hier niet misplaatst.
Reeds twee super-acts achter de kiezen en we vragen ons af of ‘fingerpickin’ Toby Walker als volgende dit kan overleven. Deze Amerikaan wordt bijzonder hoog gewaardeerd om zijn kunde van dit vak en mag als een virtuoos worden aanzien. Naast een begenadigd gitaarspeler heeft deze Toby Walker ook een sterk humor gehalte wat blijkt uit zijn bindtekst na zijn opener met Freddie King zijn ‘Hideaway’. Met de woorden …do we have time for one more, heeft hij meteen iedereen mee en ook al staat deze artiest alleen op dit mooie en grote podium toch zullen we ons niet gaan vervelen.
Ook Toby Walker brengt niet uitsluitend blues maar durft ook al eens af te wijken van het pad maar ook hij herdenkt de groten zoals met Blind Boy Jefferson en RL Burnside. Na een humoristische anekdote bij het voorstellen van zijn voltallige band laat ook hij horen hoe uitzonderlijk zijn kennis is van het fingerpickin’. Ook met ‘Swing Bee’ laat hij op dit ragtime nummertje je mee dwalen met zijn kunstjes, en zelfs de boogie woogie klanken van Pinetop Perkins komen meesterlijk uit zijn instrument.
Eigen werk is o.a. ‘Me Shakin On The Bones’ en hierbij kan niemand zijn subtiele humor zijn ontgaan. Ook de steel guitar heeft deze rasartiest perfect onder de knie en laat ons dat meteen horen met Muddy Water’s zijn ‘I Can’t Be Satisfied’. Toby heeft zijn voorgangers perfect overleefd met steengoed gitaarspel en een portie opvallende humor en zo neemt hij voldaan afscheid van Pjeireblues want Belgian audience are fucking great!
Na drie acts met blues mé ne rekker willen de mensen van de organisatie afsluiten met oerdegelijk Chicago blues. Dat legende Joey Gilmore rond deze tijd op tour zou zijn moesten de mensen van Pjeireblues natuurlijk gebruik van kunnen maken wat hun dan ook gelukt is. Eerder gekend als soullegende deelde reeds het podium met andere legenden als James Brown, Etta James, Bobby Bland en Little Milton. De locale kapperszaak en een elektrische gitaar waren de twee componenten die hem de weg naar een muziek carrière deden inslaan en onder begeleiding van een tante begon Joey reeds op jonge leeftijd zich in te leven in de soul.
Mede door toedoen van The International Blues Challenge kennen we Joey uiteraard nu als raszuivere bluesman, wat ook de titel was van zijn laatste cd uit 2008. Joey Gilmore llat zich bijstaan door een rhythm sectie die bestaat uit youngster Ryan Jewell op drums en Marty Romie op bas en beiden zijn afkomstig uit de staat Ohio. Hun ondersteuning aan Joey Gilmore mag zeker en vast niet worden onderschat want de brave man wordt telkens weer met raad en daad bijgestaan door Marty en Ryan.
Ook Joey laat zijn humor gelden hier in dit ruiterijcomplex zoals met de soundcheck waarbij zijn woorden check, no check cash please de inleiding gaf naar het einde van pjeireblues 2014 met opener ‘So Long Baby’. Waar iedereen deze winter om bevreesd is gebeurd dan toch wel hier in Vilvoorde zeker en bang…een black out! Professionals als joey Gilmore en zijn band laten zich natuurlijk niet onmiddellijk van de wijs brengen en blijven zonder niet de minste aarzeling door spelen en daarmee kregen ze ook het publiek op hun hand. Tegen het einde van het nummer was het euvel alweer verholpen en kon Joey ons verder laten genieten van de toch wel een van de meest geliefde bluesstijlen.
Nummers van Buster Brown en Howlin’ Wolf pasten perfect om de interactie met het publiek ten top te drijven en hellaas maar waar ook hier aan deze Pjeireblues editie 2014 komt een einde aan. Zoals altijd weer hebben we hier weerom iets nieuws ontdekt zoals de Britse Babajack en brachten de muzikale kunde van ‘Les Générals Jack’ zeker een meerwaarde aan dit festival. Van Toby Walker hebben we allen genoten en Joey Gilmore mag met een gerust hart vertrekken, hem blijven we in onze gedachten houden. Tot ziens, tot 2015!
Report & Photo’s: Freddy Vandervelpen ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024