Support: Civil War, Orden Ogan •  1 november 2015 • Trix, Antwerpen

Wie een avondje uitstekende power metal wilde bevelen zat goed op één november in de Antwerpse concertzaal Trix waar een bordje “sold out” aan de deur ging. Reeds een tijdlang voor de deuren echt open gingen, stonden lange rijen fans aan te schuiven.

Het Zweedse Civil War mocht om de zaal opwarmen en deed dit met verve. De band ontstond in 2012 toen het viertal Rikard Sunden, Oskar Montelius, Daniel Mullback en Daniel Mÿhr Sabaton moesten verlaten. Slechts een veertigtal minuten kreeg het huidige vijftal – Daniel Mullback (drums), Daniel Mÿhr (toetsen), Nils Patrik Johanssen (vocals) en de gitaristen Rikard Sunden en Petrus Granar – de tijd en die vulden ze met zeven tracks (drie uit hun debuutalbum 'The Killer Angels' en vier uit het meest recente album 'Gods And Generals'). Op plaat hoor je nog duidelijk de invloeden van Sabaton, terwijl dit live veel minder het geval is daar de heren meer richting pure heavy metal opgaan. De reeds goed gevulde zaal kan het allemaal best smaken en het metal feestje kon dus reeds vroeg van start gaan. Ik noteerde slechts twee bedenkingen: wat een zwak licht en ook de klank kon een goed stuk beter daar je op sommige plaatsen maar met moeite de zang kan horen.

Het Duitse Orden Ogan kreeg ietsjes meer tijd toebedeeld en we kregen dan ook acht nummers van dit power metal gezelschap dat reeds een vijftal full-albums onder de arm heeft en dus een ruime keuze heet aan tracks. Het viertal zorgde voor een goede set, maar persoonlijk genoot ik meer van Civil War, al had ik erg veel verwacht van dit Duitse viertal die me vooral met hun twee laatste albums ('To The End' (2013) en 'Ravenhead' (2015)) enorm bekoorde. Toch zag ik dat het publiek opnieuw genoot en uit volle borst meezong met de lijn “And So we Are … Cold, Dead, Gone” en een erg sterke versie neerzette van 'The Things We believe In'. Maar ook nu: wat een zwak licht en zelfs de klank kon absoluut veel beter.

Maar de meeste metalfans vanavond waren gekomen voor de headliner: Powerwolf.
Dat zag je al aan het feit alleen dat meer dan de helft een t-shirt van de band droeg. 
En ditmaal stond de klank en het licht wel goed afgesteld. Ook het podium was perfect aangekleed tot zelfs de zijkanten toe.

Een krachtige intro kondigde deze heavy metal viering aan. De band stond opgesteld achter een doorschijnend doek waarop in het midden hun logo (een “P” verweven met een “W”) stond afgedrukt. En vanaf de allereerste tonen van 'Blessed And Possessed' was het raak: de overvolle zaal brulde gewoonweg elk nummer mee, scandeerde de naam van de band tussen de nummers door, liet zich opzwepen door vocalist Attila Dorn en toetsenist Falk Maria Schlegel, brulde mee wanneer daar naar gevraagd werd en kreeg zodoende complimentjes van Atilla (“My God Your singing is AMAZING”). Het was toch al een tijdje geleden dat ik zo'n bomvolle zaal volledig uit het dak had zien gaan maar hoe kan het ook anders met die aanstekelijke, gemakkelijk mee te brullen, power metal songs van dit Duitse vijftal. Een greep uit de setlist: 'Amen & Attack', 'Army Of The Night', 'Resurrection By Erection', 'Armata Strigoi', 'In The Name Of God' (Atilla vroeg hiervoor niet om Gods woord te verspreiden maar wel om iedereen wakker en warm te maken voor heavy metal), 'We Drink Your Blood' en afsluiter 'Lupus Dei'. Dat niemand daarmee genoegen nam, spreekt voor zich zodat het vijftal terug op het podium mocht komen voor nog een drietal extra nummers waaronder 'Kreuzfeuer' en 'All We Need Is Blood'. Als je dit ziet: een band die het telkens opnieuw het beste van zichzelf geeft, een laaiend enthousiast publiek, dan blijf ik me maar afvragen waarom deze band op elk festivals bij een van de eerste bands geprogrammeerd staat. 

Dat Powerwolf met kop en schouders boven de twee andere bands (die het nochtans ook al niet onaardig deden) uitsteekt, hoef ik je niet meer te vertellen. Hopelijk is dit het concert dat hen ook naar de top op een festivalaffiche lanceert: deze hardwerkende band verdient dit ten volle.