interview
“Kunst is niet aan te leren. Er zijn geen grenzen.” |
Vorig jaar bezocht Julian De Backer in opdracht van Keys & Chords het Countryfestival in Limburg om de fantastische Paul Young te interviewen. Wat niemand toen kon vermoeden, was dat hij aldaar zou kennismaken met de extreem getalenteerde Joyce Lemmens, die – gewapend met een gouden stemgeluid en toppers van muzikanten – de wei plat speelde onder de naam ‘Pure Joyce’. Dat vroeg uiteraard om tekst en uitleg, en vandaag is het eindelijk zover. Joyce blijkt bescheiden, toegankelijk, goedlachs en uiterst sympathiek, en zet zich bovendien geregeld belangeloos in voor het goede doel. In het Antwerps zou men durven gewag maken van ‘een kreem van een wijf’, maar wij blijven beleefd. Na een optreden ten voordele van Marc Herremans’ “To Walk Again” in Tongerlo, schuiven Joyce en Julian de voeten onder tafel. Joyce’s mama behartigt haar belangen en noemt zich ‘de mamager’. De prijs voor “beste neologisme van het jaar” is bij deze binnen. Fantastisch woord!
Julian De Backer: “Je bent bekend als een allround-artieste: je speelt country, luisterliedjes, pop, etc. … zijn er genres waaraan je je ooit wilt wagen, maar die je vandaag nog niet meteen aandurft?”
Joyce Lemmens: “Ik vind het leuk om zoveel mogelijk uit te proberen, en ik hoor ook echt graag heel veel genres. Een gewaagde stijl? Hm, ik denk niet meteen aan iets. Het is een moeilijke vraag.” Julian: “Sorry, slecht begin! Ik zie jouw mamager al boos kijken. “Nog een zo’n misstap, en je ligt eruit, jongen!” …” Joyce: “Hahaha! Nee, ik heb al van heel veel stijlen geproefd. Er komt niets in me op dat ik momenteel wil uitproberen. Of misschien … échte bluegrass. Ik speel soms ‘Jolene’ van Dolly Parton, maar dat is nog meer country.” Julian: “Heb je ooit de film ‘The Blues Brothers’ gezien?” Joyce: “Nee.” |
Julian: “The Blues Brothers gaan op een bepaald moment optreden in ‘Bob’s Country Bunker’, een ruwe cowboybar. Ze vragen aan de barvrouw: “What kind of music do you usually have here?”, waarop de barvrouw enthousiast antwoordt: “Oh, we got both kinds, we got country AND western!” …”
Joyce: “Zalig! Hahaha!”
Julian: “Zeker eens bekijken, fantastische film.”
Joyce: “Ga ik onthouden.”
Julian: “Mogelijk zou jouw stem wel bij een dancenummer passen …”
Joyce: “Heel grappig dat je dat nu zegt. Ik ben met heel veel projectjes bezig, buiten mijn eigen concept. Gisteren heb ik met een danceband opgetreden, een live dance act. Het is heel goed meegevallen.”
Julian: “Je hebt natuurlijk veel middelmatige dancemuziek, en daarvoor zing jij te goed. Maar aan de andere kant heb je ook iemand als de getalenteerde Ellie Goulding, die al met Skrillex en Calvin Harris heeft samengewerkt.”
Joyce: “Heel toffe combinaties, inderdaad.”
Julian: “Je bent een kind van deze tijd. Jij omarmt de sociale media, ook omdat het moet. Jij hebt een Facebookprofiel als ‘Pure Joyce’, maar ook onder je eigen naam als ‘Joyce Lemmens’. Op de Pure Joyce-Facebookpagina staat dan soms ‘Pure Joyce was with Joyce Lemmens’, alsof jullie twee verschillende personen zijn …”
Joyce: “Hahaha! Alsof ik meerdere persoonlijkheden heb! Dan klopt mijn artiestennaam niet meer, want ik wil net puur zijn. Ja, waarom doe ik dat eigenlijk? Omdat de foto dan op mijn persoonlijke tijdlijn komt, dat is de enige reden. Het is niet om te zeggen: “Kijk, ik heb meerdere persoonlijkheden!”, haha. Dat zou een goede manier zijn om dat duidelijk te maken.”
Joyce: “Zalig! Hahaha!”
Julian: “Zeker eens bekijken, fantastische film.”
Joyce: “Ga ik onthouden.”
Julian: “Mogelijk zou jouw stem wel bij een dancenummer passen …”
Joyce: “Heel grappig dat je dat nu zegt. Ik ben met heel veel projectjes bezig, buiten mijn eigen concept. Gisteren heb ik met een danceband opgetreden, een live dance act. Het is heel goed meegevallen.”
Julian: “Je hebt natuurlijk veel middelmatige dancemuziek, en daarvoor zing jij te goed. Maar aan de andere kant heb je ook iemand als de getalenteerde Ellie Goulding, die al met Skrillex en Calvin Harris heeft samengewerkt.”
Joyce: “Heel toffe combinaties, inderdaad.”
Julian: “Je bent een kind van deze tijd. Jij omarmt de sociale media, ook omdat het moet. Jij hebt een Facebookprofiel als ‘Pure Joyce’, maar ook onder je eigen naam als ‘Joyce Lemmens’. Op de Pure Joyce-Facebookpagina staat dan soms ‘Pure Joyce was with Joyce Lemmens’, alsof jullie twee verschillende personen zijn …”
Joyce: “Hahaha! Alsof ik meerdere persoonlijkheden heb! Dan klopt mijn artiestennaam niet meer, want ik wil net puur zijn. Ja, waarom doe ik dat eigenlijk? Omdat de foto dan op mijn persoonlijke tijdlijn komt, dat is de enige reden. Het is niet om te zeggen: “Kijk, ik heb meerdere persoonlijkheden!”, haha. Dat zou een goede manier zijn om dat duidelijk te maken.”
Julian: “Ik dacht al: “Die arme Joyce, zo pure is ze dan toch niet” …”
Joyce: “Bij deze is dat dan even rechtgezet, haha.” Julian: “Je bent een fris, fruitig, mooi meisje. Heb je soms niet het probleem dat mensen jou daardoor te weinig au sérieux nemen?” Joyce: “Hm, ze schatten me steevast jonger dan ik ben. Dat vind ik niet erg. Als ik dat zo kan houden, dan is dat ideaal. En als ze mij niet au sérieux nemen, dan is dat voor mij het teken dat ik niet op de juiste plek zit. Daaruit zal ik dan mijn conclusies nemen. Dan weet ik dat ik een andere richting moet inslaan.” Julian: “Wanneer je merkt dat ze jou enkel boeken als ‘poppemieke’, en niet als volbloed muzikante …” Joyce: “Ja, dat zou jammer zijn. Ik probeer altijd zo duidelijk mogelijk te maken wie ik echt ben en wat ik breng, zodat de mensen ook geen foutief beeld van me krijgen als ze mij boeken. Dan kom ik ook op de juiste plaatsen terecht, waar mensen het plaatje snappen.” Julian: “Nog geen horrorverhalen, gelukkig?” Joyce: “Horrorverhalen? Nee. Ik ben een hoogsensitief mens, en ik pak alle gevoelens van mensen over. Vroeger had ik daar heel veel last van op een podium. Als ik me niet thuis voelde in de omgeving, dan kon ik niet zingen. Ik kreeg dan een enorme bibber in mijn stem. Ik heb heel hard gewerkt om dat euvel te verhelpen. Met succes, gelukkig. Dat heeft me veel tijd gekost. Nu probeer ik me zo goed mogelijk af te schermen.” Julian: “Heb je trucjes om dat negatieve gevoel weg te werken?” |
Joyce: “Vroeger beschouwde ik mijn gitaar als een muur. Tot daar mocht alles komen, maar verder niets. Dat is gelukt. Als ik mezelf nadien niet kon begeleiden, was het nog even improviseren. Uiteindelijk weet ik nu dat het volstaat om te zijn wie je bent, niet teveel na te denken en te genieten van het moment. Muziek maken is wat ik graag doe. Waarom zou ik daar een slecht gevoel bij willen hebben?”
Julian: “Veel bekende muzikanten geven hun instrument een naam. Denk maar aan ‘Lucille’ van B.B. King. Hoe heet jouw gitaar?” Joyce: “Mijn gitaar heet ‘Norah’, maar die heb ik vandaag niet bij. De gitaar van vandaag heet gewoon ‘Malibu’, omdat het een Fender Malibu is.” Julian: “‘Norah’ is een zeer originele naam, want de meeste muzikanten kiezen voor een andere sekse. Dus door de band genomen zou jouw gitaar een mannennaam moeten hebben.” Joyce: “Hm, hm, mja. Maar ik dacht aan Norah Jones! Het paste perfect bij de gitaar. Het was een ingeving. “Ah, jij bent Norah! Welkom!”, haha.” Julian: “Ik heb de indruk dat muzikanten de naam nooit kiezen, maar dat de naam gewoon komt. Ik sprak ooit met de bluesgitarist Doug MacLeod. Hij kreeg zijn gitaren van National Reso-Phonic Guitars. Een benijdenswaardige positie. Stel je voor dat Fender jou op een dag begint te sponsoren …” Joyce: “Oh la la!” Julian: “De ‘Fender Joyce’, dat zou nog wel iets zijn.” Joyce: “Stel je voor! Nu wil ik weten hoe die eruit zou zien.” Julian: “Of de ‘Pure Fender’. Dus MacLeod vertelde me dat hij af en toe gitaren kreeg opgestuurd. Hij zei aan National dat het een teken was dat het instrument niet bij hem paste, als hij het niet na korte tijd een naam had gegeven. Na anderhalve maand had hij de gitaar ‘Moon’ gedoopt, en hij wist totaal niet vanwaar de naam kwam.” |
Joyce: “Zalig! Heel leuk!”
Julian: “Gebeurt het soms dat jij wakker wordt en dat je een nieuw nummer hebt?” Joyce: “Ja! Dat is ongelofelijk. Ik heb ’s nachts de meeste inspiratie. Dan kan ik héél lang wakker blijven, en blijven doorgaan zonder enig tijdsbesef. Wanneer ik vervolgens op mijn horloge kijk, besef ik dat even gaan slapen misschien toch een goed plan is.” Julian: “Dus je moet ook echt opstaan wanneer je een ideetje hebt?” Joyce: “Echt wel! Ik heb meestal een boekje naast mijn bed liggen om mijn teksten in op te schrijven. Wanneer ik een lijn in mijn hoofd heb, ga ik mijn gitaar nemen, heel stil spelen en het opnemen met de iPhone. Zo kan ik het nooit vergeten, want dat kan ook een probleem zijn. In de trein of in de bus kan ik plots een idee krijgen, en dan zing ik het in op mijn iPhone. Dat klinkt nadien superbelachelijk, maar het werkt wel om het te kunnen omzetten in een leuke gitaar- of pianolijn. De inspiratie komt, op alle momenten.” Julian: “Blijf je dan ook bij je oorspronkelijke muzikale ideeën? Of ga je ze verder uitwerken?” Joyce: “Hm, dat is moeilijk. Ik werk er momenteel aan. Mijn demo’s probeer ik zoveel mogelijk te behouden, maar nu wil ik het bewust eens anders aanpakken. Ik maak een demoversie op gitaar of piano, ik ga samenzitten met een bevriend muzikant, ik laat hem of haar luisteren, en dan luister ik naar hun ideeën. Andere bezetting, andere instrumenten? Het resultaat kan helemaal anders uitdraaien dan de demo, en daar heb ik het soms moeilijk mee. Maar vaak klinkt het ook leuker.” Julian: “Wie is jouw eerste klankbord?" |
Joyce: “Mijn vriend. Sinds kort zit hij bij mij in de band, als drummer. Hij is een multi-instrumentalist. Heel handig. Ik voel me daar heel goed bij. Zo kan ik zonder blabla mijn ding doen, ook al klinkt het nog niet 100%. “Hier is mijn idee, wat ga ik ermee doen?” …”
Julian: “Luister je dan ook, wanneer hij bijvoorbeeld kritiek heeft?” Joyce: “Ja, dat vond ik in het begin heel moeilijk. Ik neem alle dingen slecht op …” Julian: “Haha, alles?” Joyce: “Nee, niet alles! Haha!” Julian: “Dan zegt jouw vriend: “Hey Joyce, je ziet er goed uit vandaag!” en dan zeg jij: “Verdomme!! Smeerlap!!” …” Joyce: “Hahaha! Dat klonk even verkeerd. Ik neem alle kritiek slecht op …” Julian: "“Hey Joyce, gelukkige verjaardag!” en dan zeg jij: “Wat is uw probleem, gast?” …” Joyce: “Haha, nee, dat was slecht verwoord. Ik heb het heel moeilijk om kritiek als opbouwend te beschouwen. Mijn muziek is mijn baby’tje, mijn kindje. Het is iets van jezelf dat je bloot legt, en je staat daar achter. Dan is het moeilijk om te horen dat een bepaald akkoord beter omgekeerd kan worden, bijvoorbeeld. Instinctief gaat mijn wenkbrauw dan de hoogte in en zeg ik: “Hm, daar ben ik het niet mee eens.” Maar ik zal wel alle suggesties proberen, want ik vind het fijn als mensen willen luisteren naar mijn nieuwe nummers – en zeker als ze de moeite willen doen om het nog beter te maken. Uiteindelijk kies ik er zelf voor om een voorstel te volgen.” Julian: “Het is ook niet zaligmakend. Je hebt mensen die nooit muziek hebben gestudeerd. Jij hebt dat wél gedaan, maar muziek hoeft niet mathematisch correct te zijn.” |
Joyce: “Inderdaad, dat is zo. Kunst is niet aan te leren. Er zijn geen grenzen.”
Julian: “En wat jij goed vindt, hoeft niet goed te zijn in de ogen van een ander. Wat iemand anders vindt, is dan bijzaak.”
Joyce: “Voilà! Er zijn heel veel stijlen en genres. Alles is muziek. Goed of slecht? Zolang het maar als muziek klinkt.”
Julian: “Je hebt heel veel succes gehad met jouw cover van ‘Blue’, het nummer van Eiffel 65. Jij was amper 5 jaar jong toen dat nummer uitkwam. Hoe komt dat jij dat kent?”
Joyce: “Ik weet het niet. Het was altijd mijn lievelingsliedje. Het was wellicht vaak op de radio. Ik ben het altijd blijven beluisteren, en ik heb er veel op gedanst.”
Julian: “Een grappige willekeurige reactie van een zekere Luca Städeli, een fan op YouTube: “I just shit my pants while listening to this”. Mooi compliment, én van een Italiaan. Eiffel 65 was Italiaans, en dat land is erg protectionistisch op zijn eigen muziek.”
Joyce: “Geweldig! De Italiaanse lofzangen zijn steevast uitbundig.”
Julian: “Maar dan moeten ze het écht goed vinden. Als ze jou middelmatig zouden vinden, zouden ze je eerder doodzwijgen.”
Joyce: “Ik werk graag met hen samen.”
Julian: “Als je ‘Pure Joyce’ Googelt, dan vind je gelukkig jouw site …”
Joyce: “Ah, ik weet wat je gaat zeggen …”
Julian: “Hoezo?”
Joyce: “Er is toch die andere band?”
Julian: “Ah, nee, dat bedoelde ik niet. De eerste hit op Google is jouw site. Qua omschrijving staat er: “pure Joyce welcomes you scroll down tweetings”. In een adem, haha!”
Joyce: “Aah, hahaha! Zalig!! Alles onder elkaar. Hilarisch dat je dat zegt. Random, zoals ik ben. Het past wel bij mij.”
Julian: “Onlangs heb je de videoclip van ‘Wander Love’ gelanceerd, een heel mooie, pure videoclip. Heb je het concept zelf bedacht?”
Joyce: “Ja, samen met Davy De Facq. Dat is een tekstschrijver en regisseur. Hij heeft reeds samengewerkt met Amy MacDonald, Justin Timberlake, etc. Topkerel. Hij is maar twee jaar ouder dan ik. Het klikt heel goed. We kennen elkaar via Eurosong. We zijn samengekomen om ideeën uit te wisselen, en toen vertelde ik hem over het nummer ‘Wander Love’. “Daar wil ik een clip bij maken!” zei hij. En zo geschiedde. Na een maand was het resultaat er.”
Julian: “En wat jij goed vindt, hoeft niet goed te zijn in de ogen van een ander. Wat iemand anders vindt, is dan bijzaak.”
Joyce: “Voilà! Er zijn heel veel stijlen en genres. Alles is muziek. Goed of slecht? Zolang het maar als muziek klinkt.”
Julian: “Je hebt heel veel succes gehad met jouw cover van ‘Blue’, het nummer van Eiffel 65. Jij was amper 5 jaar jong toen dat nummer uitkwam. Hoe komt dat jij dat kent?”
Joyce: “Ik weet het niet. Het was altijd mijn lievelingsliedje. Het was wellicht vaak op de radio. Ik ben het altijd blijven beluisteren, en ik heb er veel op gedanst.”
Julian: “Een grappige willekeurige reactie van een zekere Luca Städeli, een fan op YouTube: “I just shit my pants while listening to this”. Mooi compliment, én van een Italiaan. Eiffel 65 was Italiaans, en dat land is erg protectionistisch op zijn eigen muziek.”
Joyce: “Geweldig! De Italiaanse lofzangen zijn steevast uitbundig.”
Julian: “Maar dan moeten ze het écht goed vinden. Als ze jou middelmatig zouden vinden, zouden ze je eerder doodzwijgen.”
Joyce: “Ik werk graag met hen samen.”
Julian: “Als je ‘Pure Joyce’ Googelt, dan vind je gelukkig jouw site …”
Joyce: “Ah, ik weet wat je gaat zeggen …”
Julian: “Hoezo?”
Joyce: “Er is toch die andere band?”
Julian: “Ah, nee, dat bedoelde ik niet. De eerste hit op Google is jouw site. Qua omschrijving staat er: “pure Joyce welcomes you scroll down tweetings”. In een adem, haha!”
Joyce: “Aah, hahaha! Zalig!! Alles onder elkaar. Hilarisch dat je dat zegt. Random, zoals ik ben. Het past wel bij mij.”
Julian: “Onlangs heb je de videoclip van ‘Wander Love’ gelanceerd, een heel mooie, pure videoclip. Heb je het concept zelf bedacht?”
Joyce: “Ja, samen met Davy De Facq. Dat is een tekstschrijver en regisseur. Hij heeft reeds samengewerkt met Amy MacDonald, Justin Timberlake, etc. Topkerel. Hij is maar twee jaar ouder dan ik. Het klikt heel goed. We kennen elkaar via Eurosong. We zijn samengekomen om ideeën uit te wisselen, en toen vertelde ik hem over het nummer ‘Wander Love’. “Daar wil ik een clip bij maken!” zei hij. En zo geschiedde. Na een maand was het resultaat er.”
Julian: “Heeft hij een achtergrond in video of animatie?”
Joyce: “Ja, hij heeft aan het Narafi in Brussel gestudeerd. Hij heeft dat niet afgemaakt, maar is meteen begonnen in de branche. Ook voor Ian Thomas heeft hij clips gemaakt. Hij heeft veel ervaring. Het was zijn 176e videoclip.” Julian: “Wow! En toch is hij ook muzikant?” Joyce: “Ja, hij schrijft teksten en muziek. ‘Wander Love’ heb ik volledig zelf geschreven, en hij heeft de video gemaakt. Hij heeft de tekst niét bijgestuurd. “Dat is uw ding”, zei hij.” Julian: “Hoe componeer jij nummers? Enkel op de gitaar? Of soms neuriënd?” Joyce: “Dat verschilt. Meestal eerst op de gitaar, en dan borrelt er tekst op. Maar het vloeit door elkaar. Ik ben een heel chaotisch mens, en dat is te zien en te horen in mijn liedjes. Denk ik.” Julian: “Euh, wel, ik hoor nu net geen chaos.” Joyce: “Echt?” Julian: “Ze brengen mij tot rust.” Joyce: “Oh! Nee, dat is goed. Dat is perfect om te horen, want dat wil ik ook overbrengen. Maar bij ‘Wander Love’ zit toch ook een tempowisseling?” Julian: “Ik bedoel jouw muziek in het algemeen.” |
Joyce: “Oh, ja. Nu, ‘Wander Love’ is perfect voorbeeld. Ik wilde per sé die twee tempo’s, want anders kwam het nummer niet tot zijn recht. Dat was een probleem, want waar gingen we de stop zetten? Na wat discussie heb ik gewoon gezegd: “Hier moet een stop”. Ik wilde een nummer met twee tempo’s, dus ja …”
Julian: “Who’s gonna stop me?” Joyce: “Inderdaad, maakt niet uit.” Julian: “Jouw nummer ‘Hope’, enfin, ‘H.O.P.E.’ – de titel klinkt als een rapsong …” Joyce: “Haha, ja!” Julian: “Hoeveel versies bestaan daarvan? Ik heb de indruk dat het door een heel proces is gegaan …” Joyce: “De oorspronkelijke bezetting is met twee gitaren en een cello. Wanneer ik het live met mijn band speel, is het zonder cello. Dan is het met bas, twee gitaren en een piano. Er zijn geen meerdere versies, het hangt af van de bezetting waarmee ik die dag speel.” Julian: “Dat was ook een vraag: hoe beslis jij wanneer je solo dan wel als groep speelt?” Joyce: “Dat beslist de organisator. Het hangt af van de gelegenheid.” Julian: “Voel je je nooit naakt, zo zonder jouw band?” Joyce “Jaaa! Vandaag zei ik ook: “Ik mis mijn muzikantjes”. Nu ik weet hoe tof het is om met een band te spelen, is het moeilijk om nog alleen op een podium te staan. Pas op, ook dat doe ik nog heel graag. Maar ik ben graag omringd door mijn muzikantjes.” |
Julian: “Vind je het soms ook niet ondankbaar? Ik stond daarnet in het publiek, en ik merkte dat slechts 20% naar jou luisterde. De rest zat te praten en te eten.”
Joyce: “Hm, ondankbaar? Ik begrijp dat mensen met iets anders bezig zijn. Ik doe gewoon mijn ding. Het is supertof wanneer de mensen willen luisteren. Aan hen de keuze of ze willen luisteren of praten. Voor de andere mensen ben ik achtergrondmuziek.”
Julian: “Ik merk een shift. Veel jonge mensen zeggen vandaag: “Ik ga naar Werchter of Tomorrowland voor de ervaring”. Dan denk ik: “Huh, waarom ga je niet voor de muziek? Waarom geef je €300 voor een weekend Werchter als je niet gaat luisteren naar de bands?””
Joyce: “Ja, het gaat inderdaad om de sfeer. Ik snap jou. Ik vind het ook heel gek. Ik wil absoluut bands zien. Ik wil naar goede muziek luisteren.”
Julian: “Heb je een favoriete artiest?”
Joyce: “Zeer moeilijk, want ik heb er héél veel.”
Julian: “Je mag er ook vijf geven.”
Joyce: “Ik heb een nieuwe. Onlangs ben ik naar Pukkelpop geweest, en daar heb ik Passenger live gezien. Nu ben ik helemaal Passenger-minded. Verder? Colbie Caillat, super. Christina Perri, ook.”
Julian: “Misschien een gekke vraag, maar: bij ‘Blue’ veranderde je het geslacht van de protagonist. Je zong over ‘a girl’ in plaats van ‘a boy’. Bij ‘I Want You Back’ van The Jacksons zing je over ‘boy’ in plaats van ‘girl’. Maar bij ‘I’m On Fire’ van Bruce Springsteen zing je nog steeds: “Hey little girl, is your daddy home?”. Waarom?”
Joyce: “Omdat ik de klanken mooier vond. Ik heb erover nagedacht. Ik heb het uitgeprobeerd, maar dan klonk het cheesy. “Hey little boy, is your mommy home?” Hm, nee! Vandaar.”
Julian: “Het moet ook kunnen, vind ik. Waarom zou je niet kunnen of mogen zingen over iemand van je eigen sekse? Bijvoorbeeld uit bewondering. Is het omdat de mensen dan denken dat je jezelf als lesbienne ziet? Geen idee.”
Joyce: “Ja! Dat is het eerste dat in je opkomt!”
Julian: “Terwijl dat helemaal niet nodig is. Aansluitend: hoe kén je eigenlijk ‘I’m On Fire’? Ik ben een enorme Springsteenfan, maar het nummer is 10 jaar ouder dan jij bent!”
Joyce: “Hoe ken ik dat? Geen idee. Het is gewoon een plaat.”
Joyce: “Hm, ondankbaar? Ik begrijp dat mensen met iets anders bezig zijn. Ik doe gewoon mijn ding. Het is supertof wanneer de mensen willen luisteren. Aan hen de keuze of ze willen luisteren of praten. Voor de andere mensen ben ik achtergrondmuziek.”
Julian: “Ik merk een shift. Veel jonge mensen zeggen vandaag: “Ik ga naar Werchter of Tomorrowland voor de ervaring”. Dan denk ik: “Huh, waarom ga je niet voor de muziek? Waarom geef je €300 voor een weekend Werchter als je niet gaat luisteren naar de bands?””
Joyce: “Ja, het gaat inderdaad om de sfeer. Ik snap jou. Ik vind het ook heel gek. Ik wil absoluut bands zien. Ik wil naar goede muziek luisteren.”
Julian: “Heb je een favoriete artiest?”
Joyce: “Zeer moeilijk, want ik heb er héél veel.”
Julian: “Je mag er ook vijf geven.”
Joyce: “Ik heb een nieuwe. Onlangs ben ik naar Pukkelpop geweest, en daar heb ik Passenger live gezien. Nu ben ik helemaal Passenger-minded. Verder? Colbie Caillat, super. Christina Perri, ook.”
Julian: “Misschien een gekke vraag, maar: bij ‘Blue’ veranderde je het geslacht van de protagonist. Je zong over ‘a girl’ in plaats van ‘a boy’. Bij ‘I Want You Back’ van The Jacksons zing je over ‘boy’ in plaats van ‘girl’. Maar bij ‘I’m On Fire’ van Bruce Springsteen zing je nog steeds: “Hey little girl, is your daddy home?”. Waarom?”
Joyce: “Omdat ik de klanken mooier vond. Ik heb erover nagedacht. Ik heb het uitgeprobeerd, maar dan klonk het cheesy. “Hey little boy, is your mommy home?” Hm, nee! Vandaar.”
Julian: “Het moet ook kunnen, vind ik. Waarom zou je niet kunnen of mogen zingen over iemand van je eigen sekse? Bijvoorbeeld uit bewondering. Is het omdat de mensen dan denken dat je jezelf als lesbienne ziet? Geen idee.”
Joyce: “Ja! Dat is het eerste dat in je opkomt!”
Julian: “Terwijl dat helemaal niet nodig is. Aansluitend: hoe kén je eigenlijk ‘I’m On Fire’? Ik ben een enorme Springsteenfan, maar het nummer is 10 jaar ouder dan jij bent!”
Joyce: “Hoe ken ik dat? Geen idee. Het is gewoon een plaat.”
Julian: “Haha, klopt, “het is een plaat” …”
Joyce: “Het is een dikke plaat. Het is een schijf. Volgens mij kent iedereen dat. Of vergis ik mij daarin?” Julian: “Mensen met smaak, zeker.” Joyce: “Ik zou echt niet weten hoe ik het ken.” Julian: “Het is niet zijn allerbekendste nummer.” Joyce: “Er bestaan al een aantal heel mooie covers van. Daardoor was ik ook geïnspireerd om er zelf iets mee te doen.” Julian: “Je hebt het ook heel goed gedaan!” Joyce: “Merci!” Julian: “Als enorme fan stond ik natuurlijk klaar met geslepen messen. Gelukkig ben je niet de mist ingegaan.” |
Joyce: “Het is altijd moeilijk. Een cover mag een goed nummer niet afbreken. Het is moeilijk om een goede cover te maken.”
Julian: “Het is nog moeilijker om een betere versie van een nummer te maken. Dat is héél zeldzaam.” Joyce: “Er zijn heel veel covers waarvan je je niet bewust bent … dat het covers zijn! De originele versie blijkt dan onbekend.” Julian: “Cher heeft zo ‘The Shoop Shoop Song (It’s In His Kiss)’ verbeterd. Dat zou nog iets voor jou zijn. Net als Cher kan jij fenomenaal uithalen. In het Engels zouden ze zeggen: “Joyce? She’s got pipes!” …” Joyce: “Haha, dank!” Julian: “Laatste vraag: ‘Omdat Ik Van Je Hou’ is voor jou geschreven door Tom Dice. Prachtig nummer, en het is niet evident om in het Nederlands te zingen. Gaan jullie nog eens samenwerken in de toekomst?” Joyce: “Er is nog niets gepland. We hebben niet meer zoveel contact. Hij heeft even een sabbatjaar genomen …” Julian: “Een sabbatjaar van drie jaar …” Joyce: “Haha, nou, ja. Ik ken zijn verdere plannen niet. Ik wil zeker nog eens met hem samenwerken. Toffe gast. Ik ben zeer blij dat ik toen dat nummer kon en mocht opnemen. Ik heb er heel veel uit geleerd.” Julian: “Wat is jouw droomcollaboratie?” Joyce: “Goh, met wie wil ik graag samenwerken? (denkt lang na) Dat is moeilijk! Ik twijfel. Misschien Passenger, omdat ik nu even in die periode zit. Of wacht. Ik ga nog deze maand naar Imagine Dragons kijken. Ik vind het een ongelofelijk straffe band. Misschien een nummertje met hen doen? |
Julian: “Je kan zo’n bordje in het publiek omhoog houden, “Let’s work together!” …”
Joyce: “Jaaa! Goed idee. Dat ga ik sowieso doen!”
Julian: ““Let’s duet”, ofzo. En misschien zijn ze geïntrigeerd en roepen ze jou op het podium. Meestal suckt dat, wanneer fans iets komen brabbelen, maar jij kán zingen, dus …”
Joyce: “Haha, heel goed idee. Ik durf dat! Ik zal een foto sturen!”
Julian: “Jij kan niet door de mand vallen. Goede suggestie, interessante keuze. Imagine Dragons is een heel ander genre dan wat jij brengt. Ik vind het nu al een intrigerend idee. Hoe zou het klinken, Imagine Dragons featuring Pure Joyce …”
Joyce: “En ik hoor de band supergraag. Stuk voor stuk topsongs. Oh my God. Allemaal ook excellente muzikanten. Vooral de drummer, dat is mijn lievelingslid.”
Julian: “Je bent duidelijk een fan van drummers.”
Joyce: “Ja!! Het cliché zangeres-drummer klopt.”
Julian: “En met drummers wordt altijd gelachen binnen een band.”
Joyce: “Of met gitaristen.”
Julian: “Zoals John Lennon ooit geparafraseerd over Ringo Starr zei: “He’s not the best drummer in the world. In fact, he’s not even the best drummer in The Beatles.”
Joyce: “Hahaha! Ocharme, die drummers. Ze hebben ook het meeste materiaal bij.”
Julian: “Maar, ze hebben wél het mooie logo van de band op hun instrument!”
Joyce: “Dat wel. Dat heb ik nog niet. Heb ik onlangs nog aan gedacht.”
Julian: “Bedankt voor je tijd!”
Joyce: “Echt heel graag gedaan.”
Joyce: “Jaaa! Goed idee. Dat ga ik sowieso doen!”
Julian: ““Let’s duet”, ofzo. En misschien zijn ze geïntrigeerd en roepen ze jou op het podium. Meestal suckt dat, wanneer fans iets komen brabbelen, maar jij kán zingen, dus …”
Joyce: “Haha, heel goed idee. Ik durf dat! Ik zal een foto sturen!”
Julian: “Jij kan niet door de mand vallen. Goede suggestie, interessante keuze. Imagine Dragons is een heel ander genre dan wat jij brengt. Ik vind het nu al een intrigerend idee. Hoe zou het klinken, Imagine Dragons featuring Pure Joyce …”
Joyce: “En ik hoor de band supergraag. Stuk voor stuk topsongs. Oh my God. Allemaal ook excellente muzikanten. Vooral de drummer, dat is mijn lievelingslid.”
Julian: “Je bent duidelijk een fan van drummers.”
Joyce: “Ja!! Het cliché zangeres-drummer klopt.”
Julian: “En met drummers wordt altijd gelachen binnen een band.”
Joyce: “Of met gitaristen.”
Julian: “Zoals John Lennon ooit geparafraseerd over Ringo Starr zei: “He’s not the best drummer in the world. In fact, he’s not even the best drummer in The Beatles.”
Joyce: “Hahaha! Ocharme, die drummers. Ze hebben ook het meeste materiaal bij.”
Julian: “Maar, ze hebben wél het mooie logo van de band op hun instrument!”
Joyce: “Dat wel. Dat heb ik nog niet. Heb ik onlangs nog aan gedacht.”
Julian: “Bedankt voor je tijd!”
Joyce: “Echt heel graag gedaan.”
Julian De Backer
Met dank aan fotografen Christiaan Alers ©, Bente Pompen ©, Sultan Günay © en Roland Hermans © voor het gebruik van hun foto’s.
Met dank aan fotografen Christiaan Alers ©, Bente Pompen ©, Sultan Günay © en Roland Hermans © voor het gebruik van hun foto’s.
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025