|
|
22 MAART 2017 |
|
Vertical Divider
Met het concert van Phil Smith op 13 december van vorig jaar, introduceerde cultuurfunctionaris Tom Coppers het concept ‘muziekcafé’. Festivals en concerten met honderden bezoekers zijn vaak interessant, maar jammer genoeg ontbreekt er de intieme sfeer en het contact tussen de artiest of artiesten en het publiek. Natuurlijk dient het decor hiervoor dan ook uitnodigend te zijn. En dat heeft Tom andermaal goed begrepen. In de foyer van het cultuurcentrum zorgden tafeltjes, stoelen, kaarsjes en borrelnootjes voor een clubsfeer. Dat er ook interesse is voor dergelijke concerten bewees andermaal het talrijk opgekomen publiek dat zich onmiddellijk thuisvoelde. Wie zich ook thuisvoelde was de artiest van de avond, R.B. Stone. Alhoewel Stone onlangs reeds zijn 17de album ‘Some Call It Freedom (Some Call It The Blues)’ op de markt bracht, geniet de man spijtig genoeg nog steeds niet de verdiende bekendheid. Enkel met twee elektrische gitaren, een slide, een mondharmonica en enkele in loops gegoten basisriffs, profileerde R.B. zich als een volbloed onemanband en bluesartiest in hart en nieren. Pure, rauwe, eerlijke en energieke blues, werd ons deel. Akkoord, er zijn meerdere artiesten in dit genre, die zelfs een grote bekendheid genieten. Die bekendheid is hen van harte gegund, maar met de hand op het hart durf ik zeggen dat R.B. Stone die bekendheid OOK verdient. Originele songs of goed gekozen covers, Stone draaide er zijn hand niet voor om. De met distortion overgoten gitaarklanken en R.B.’s krachtige stem grepen ons vanaf opener ‘Mississippi Woman’ bij de keel. Hier stond een artiest die wist hoe blues gespeeld moest worden. Zijn alles verschroeiende harmonica, zijn slide die zich over de gitaararm bewoog als de duivel in het klassieke wijwatervat lieten het publiek dan ook niet onberoerd. Als covers koos Stone de alom bekende Mississippiblues ‘Rollin & Tumblin’, ‘Long As I Can See The Light’ van Creedence Clearwater Revival’, Wolfs ‘Highway 49’ en ‘”T” For Texas’ van Jimmie Rodgers. |
Vertical Divider
Stuk voor stuk knappe, vol emoties gestoken versies. De grootste verrassing van hoe je een vaak doodgespeelde song toch opnieuw tot leven kan wekken, kwam er met ‘Folsom Prison Blues’. Ik had het nooit voor mogelijk gehouden, maar Stone bewees het. Dit nummer herrees in een geraffineerde funkversie. En eigenlijk had de man deze covers niet nodig, of het moest zijn om het publiek wat herkenbaarheid te gunnen. Uit zijn recent album ‘Some Call It Freedom (Some Call It The Blues)’ trakteerde R.B. ons op de boogie ‘Hill Country Stomp’, het soulvolle, rockende ’35 Miles To Mobile’ en deltablues met ‘Another Thief’. Maar ook ouder werk als het emotionele, rustige ‘God Heals You When You Cry’ en het uptemo, met messcherpe mondharmonica doorweven ‘High Horse’ gingen er als zoete broodjes in. Old school blues, rock &roll, country en funk, het was steeds aanwezig in Stone’s repertoire. Een repertoire dat hij met veel passie, energie en inleving bracht. Totnogtoe was R.B. Stone één van de best bewaarde bluesgeheimen. Hopelijk neemt iemand anders vlug zijn plaats in en kan de joviale R.B. Stone eindelijk zijn plaats opeisen bij de top van de hedendaagse bluesartiesten. Because he deserves it! Bedankt Tom om deze man naar Palethe te hebben gehaald. Je hebt iedereen een memorabele avond bezorgd. Dat de afwezigen ongelijk hadden, is een feit. Niet treuren echter want je kan de man nog aan het werk zien op onderstaande locaties: 24 maart: Zorgcentrum Eureka, Evere en Café Toogenblik, Brussel 25 maart: Café ’t Leeuwke, Sint-Pieters-Leeuw 26 maart: Theehuisje Het Seizoen, Wildert/Essen |