13 juni 2015  • Gemeentepark ’t Schijf Retie

Een zonnige namiddag, een heel prachtige locatie, mooie inrichting en goede bands: meer is er niet nodig om te spreken van een uiterst geslaagd festival. En dit is precies wat we aangeboden kregen in het Gemeentepark 'T Schijf in Retie! Het park op zich nodigt al uit tot gezellig vertoeven, voeg daar prima eet-standjes aan toe die eens niet de gebruikelijke braadworst, hamburger en frieten aanboden, wat strategisch geplaatste tafeltjes en stoeltjes, een tweetal mooi afgewerkte zit/ligbanken en een namiddag en avond goede muziek en je dag kan niet meer stuk.

Een festival, hoe groot of klein ook, openen is een ondankbare en niet gemakkelijke taak. Het Belgische viertal van The Black High uit het Antwerpse deed dit evenwel met verve. Hun seventies styled hard rock mag je bestempelen als stevig, gedreven en energiek. Spijtig genoeg zat het er na een half uurtje al op want een nummer als 'Svenson', een zelfgeschreven nummer over een veel te vroeg gestorven vriend, werd zowel krachtig als emotioneel gebracht en liet ook invloeden uit de blues horen.

Aan het uit Eindhoven afkomstige viertal van Wolfskop om beter te doen. En ja het lukt hen wel omdat dit viertal met net iets meer bezieling, iets meer drive, op het podium staat. Beide gitaristen zorgen ook voor het vocale aspect, iets wat vrij vaak in samenzang wordt gedaan en zo nu en dan nog versterkt wordt door de vocalen van de bassist. De stevige, zware stoner rock / hard rock zorgt voor knappe nummers als 'Michael J. Fox' en vooral het energieke en gedreven 'Shadow Of The Sun'.
 
Het ook al uit vier mensen bestaande King Hiss is nog een stapje hoger. Onder de bezielende leiding van vocalist frontman Jan Coudron pakte deze Belgische band moeiteloos het publiek in te Retie, zodat hier en daar al een spontaan danspasje te noteren viel. Opvallend was ook het feit dat gitarist Joost Noyelle een vollere, krachtiger sound neerzette dan de vorige bands met twee gitaristen. Het gedreven bass (Vision) en drumwerk (Jason Bernard) zorgden voor het uiterst stabiele fundament waarop gitaar en vocals zich konden uitleven. Een greep uit de gedreven setlist: 'La Haine', 'King Hiss', 'Snakeskin', 'Running Down Hill' en het krachtige en toch wel prachtige titelnummer van hun meest recente album: 'Sadlands'.

Uit het Gentse komt surfband Fifty Foot Combo, een gezelschap dat steeds opnieuw een energiek set van instrumentale surf rock songs ten beste heeft. En dit was ook nu niet anders. Wegens het feit dat dit een zo goed als instrumentale set is – ik hoorde slechts een vocaal nummer: 'Night Time Is The Right Time' – kon de set me geen vijftig minuten lang boeien. Hiermee wil ik niet beweren dat dit een mindere set was, nee helemaal niet, want het aardig volgelopen gemeentepark genoot met volle teugen van nummers als 'Boomtak', 'Law Of The Jungle', 'Plastic Dreams' of 'Alligator Win'. Dat ook de drummer, samen met de gemaskerde percussionist hun plaats in de spotlight kregen bewees 'Drums A Gogo'.
Uit het toch wel verre Ijsland is het trio The Vintage Caravan afkomstig. Drie jonge snaken die, naar eigen zeggen, “hardprogbluesrock” brengen en waarover ik niets dan goeds heb gehoor en gelezen. En ja het klinkt allemaal niet slecht al zou ik het eerder omschrijven als klassieke bluesy hard rock – zeker een nummer als 'Babylon'. Toch steken er ook langere, uitgesponnen nummers in hun set waar dan weer tal van ritme– en tempowisselingen (van uiterst gevoelig, kalm en rustig tot heftig, zwaar en energiek) in te horen zijn. Die uitgesponnen, langere nummers doen me wel denken aan lange jamsessies en die halen, spijtig genoeg, de vaart toch een beetje uit hun set. Nog een paar opgemerkte track in hun setlist: 'Last Day Of Light' en het lange 'Expand Your Mind' (check ook hun video voor dit nummer op het wereldwijde web).

De volgende band is een beetje een vreemde eend in de bijt, want het viertal uit de buurt van Grobbendonk brengt een eigenzinnig mix van elektronische punk rock dat me helemaal niet kon bekoren. Vooral de noise die uit het kleine korg-orgel werd gehaald mag dat euvel op zijn conto schrijven. Ik bemerkte ook dat reeds heel wat hard en stoner rock liefhebbers een plaatsje opzochten achteraan het terrein of zelfs het terrein verlieten.

Maar wie te vroeg huiswaarts keerde, miste wel dé band van de avond. Het Britse stoner hard rock viertal van Orange Goblin kwam, zag en overwon met sprekend gemak de toch nog stevige menigte. Hun opzwepende muziek en het feit dat frontman Ben Ward (wat een beer van een kerel) tussen de tracks nog net iets meer wist op te hitsen, zorgde ervoor de de menigte zo goed als uitzinnig werd (toch de eerste rijen in het publiek). Een waarlijk energieke show waar de speelvreugde van het podium stroomde, zorgde voor vrij wilde taferelen in het dolenthousiaste publiek die gewoonweg uit de bol gingen. Het viertal heeft reeds een achttal albums onder de arm en we kregen dan ook een bloemlezing aan nummers uit die albums. Zo hoorde ik o.a. 'Saruman's Wish' (een nummer waar Tolkien's 'Lord Of The Rings' als basis diende) uit hun allereerste album, maar ook het snedige 'Devil's Whip' en het krachtige 'Sabbath Hex' (beiden uit hun meest recente album 'Back From The Abyss) langskomen. Meteen de gedroomde afsluiter voor dit knap georganiseerde rockfestival.

Afsluiten wil ik toch met een kleine opmerking: vijfenveertig minuten tussen de bands in – voor afbraak en opbouw – is toch wel wat lang. Maar voor de rest: op naar een volgende, de twaalfde dan, editie van dit uiterst gezellige festival.