Support: Tiny Legs Tim • 7 oktober 2015 • Ancienne Belgique, Brussel
|
Tiny Legs Tim hield de volle AB-zaal in de ban van zijn begeesterende bleussongs. Eerlijk, ik had nooit van die blanke kerel met zijn nerd-bril gehoord, laat staan iets beluisterd. En 97% van het publiek al evenmin. Muisstil en met open mond genoot iedereen echter van een aantal pure onversneden bluesnummers uit zijn recente cd. Slide, fingerpicking, swamp, mississippi-blues,… het kwam allemaal aan bod met een weergaloze onbevangenheid en meesterschap. Nochtans ben ik geen echte bluesliefhebber, maar hier maak ik toch een uitzondering. Het talent droop van die jonge kerel met zijn Six strings and a stomping foot-tapboard. Een perfecte opener voor Richard Thompson? … Expect always the unexpected. Nothing is predictable.
Richard Thompson mag gerust de grootste ‘bard’ van deze (en voorbije) eeuw worden genoemd. Je zal hem nog kennen als mede-oprichter van de legendarische Fairport Convention (met Dave Swarbrick en Ashley Hutchings). Nadien volgde veel sessiewerk met onder andere Nick Drake en Al Stewart, om in 1973 een duo met zijn vrouw Linda Thompson te vormen. In de jaren ’80 stopte de samenwerking en hij stortte zich op solowerk, soms met weinig succes, maar altijd met een schare fans achter zich. Als 66-jarige op het podium staan voor een volle AB-zaal, wijst op de waarde van zijn omvangrijk oeuvre. En ook nu stelde de geboren Londenaar (zijn vader was een Schot en jazz en folk liefhebber) niet teleur maar… wat was er nog overgebleven van zijn roemrijk verleden? Richard Thompson begon loeihard aan zijn set met het kersverse ‘All buttoned Up’ uit de laatste cd ‘Still’. Nu ja, het was ook aangekondigd als een electric trio. In ‘Broken Doll’ werd onmiddellijk duidelijk wie die avond met de eer zou gaan strijken. |
Drummer Michael Jerome sloeg haast geluidloos op de tomtoms en streelde zachtjes de cymbalen met zijn elastische armen. Kon regelmatig zijn gang gaan én het tempo maken, als een overgekwalificeerde jazz-drummer in een rockband. Als trio klonk het verrassend vol (met dank aan bassist Davey Faragher) en werd geput uit de periode van Fairport Convention (Meet on the Ledge - 1968) en Richard & Linda Thompson als duo (For shame of doing wrong-1970, Did she jump or was she pushed). Absoluut mijlen ver verwijderd van de vroegere folkrock… door dat heavy gitaarspel. Maar ook het ‘Still’-materiaal kreeg live teveel gitaarsolo, vlot gespeeld weliswaar, maar zo eenzijdig en totaal overbodig. De song ‘Guitar Heroes’ moest een tribute voorstellen aan enkele gitaarhelden en hun typische speelstijl. Het werd echter een goedkope mix van een beetje Django Reinhardt, een pruts The Shadows, en nog wat rock-‘n-roll ertussen… Wilde de goeie ouwe Richard nog iets bewijzen?
Je kan echter niet ontkennen dat Richard Thompson een mooie haarzuivere basstem heeft en een perfecte zangstijl. En ook al komt in zijn teksten heel dikwijls het woordje ‘tears’ in voor, wenen doe je wel niet. Schitteren deed hij in de zeldzame akoestische songs. Zijn stemtimbre leent zich immers als singer-songwriter en dan gooi je best alle ballast overboord. Less is more. Noch het publiek, noch ik waren overdonderd door het optreden van een koppige Richard ‘gitaarfreak’ die weigerde zijn hitje ‘I feel so good’ te spelen, maar daartegenover wel 5 bisnummers plaatste. Na 2 uren was het feestje gelukkig afgelopen. Had je iets anders verwacht? |