22 augustus 2015 • rijmenam

Wat een geluk, de zon is van de partij voor een gezellig gratis festival in Rijmenam. Rijmrock 2015 heeft een leuke affiche. Dus haast ik mij richting het Mechelse voor een heerlijke muziekavond.
Bij mijn aankomst staat Ganashake reeds op het hoofdpodium. Ganashake is een bluesrocktrio uit hartje België. Zij zijn ontstaan in mei 2009 met Jess Jacob (zang/gitaar), Sander Goethals (bas) en Bert Minnaert (drums). Heerlijke hardere rock om in de sfeer te komen. Maar het publiek is spijtig nog niet in grote getale aanwezig. De jongens zien af in de brandende zon, net als ikzelf. Hoog tijd dus voor een fris pintje!

Op het tweede podium staat ondertussen Emma Bale. Voor haar akoestische set heeft de zestienjarige revelatie van Radio 2 haar familie en vrienden meegebracht. Emma is een mooie verschijning, maar haar set was niet erg overtuigend. Maar als je op je zestiende, enkel gewapend met een gitaar, op een podium durft staan, dan dwingt dat zeker respect af.

Terug naar het hoofdpodium waar The Grand Hammond zijn opwachting maakt. Grand Hammond is het project van Hammondspeler Hans Francken. Hans stelt zich al ruim 15 jaar als musical director, producer of songwriter in dienst van menig nationaal en internationaal artiest en komt nu met een eigen project op de proppen. Grand Hammond staat voor een goed humeur, beats (geen drum!) en een uptempo sfeertje. Samen met de zangers Ludovic en Lunn C, bekend van The Voice, brengen ze hun hits ‘Make Me Happy!’ en ‘You Lie’. Ondertussen wordt het stationsplein van Rijmenam ongevormd tot een heuse dansvloer.
De hitte doet mij opnieuw op zoek gaan naar een verfrissing. En wat ruiken die hamburgers lekker. Gegrild op de BBQ, met een fris slaatje, tomaat, een lekker sneetje Emmentaler en een zalige saus. Straks neem ik nog een tweede!

Dan wandel ik weer richting akoestisch podium waar Steppe op mij wacht. Radiomaker Lies Steppes stem klinkt warm en met een weelderig gebrek aan haast. De schoonheid zit in de kwetsbaarheid. Haar stem doet mij wat denken aan die van het Franse icoon Vanessa Paradis. Niet de Vanessa Paradis van de beginjaren wel te verstaan.
Samen met haar man Patrick Steenaerts op gitaar lijkt het alsof ze alleen voor mijzelf zingt. Mooie kleinkunst!

Terug naar de andere kant van het Stationsplein, waar Marco Z, bekend van het in 2012 uitgekomen ‘I’m a Bird’, een set van één uur mag brengen. ‘De MIA van de doorbraak in 2012’ laat mij wat op mijn honger zitten. Het is allemaal wel mooi, maar misschien wat te clean en afgeborsteld. Neen Marco, je weet mij niet te boeien.

Op het akoestische podium daarentegen geeft Stefan J. Dixon (zang en gitaar) samen met Domenico Benigno (klavier) een set om je vingers af te likken. Stefan Dixon is een Zuid-Afrikaanse singer-songwriter die sinds 2002 met een eigen programma toert. Stefan Dixon brengt sterke maar gevoelige nummers met prachtige melodielijnen. Die kunnen nog het best omschreven worden als melodische pop/rock met een afro/folk kantje, en soms ook nog ietwat zalige blues. Met hun versie van ‘Mia’ in het Zuid-Afrikaans kregen ze het Stationsplein muisstil. Als ze in jouw buurt komen, moet je zeker gaan kijken en luisteren!

En nu Song of Revolt! Een dikke streep blues door Rijmenam, dat hadden we vandaag nog niet gehad. Filip Casteels, Belgische legende in dit genre en bekend als zanger en gitarist van El Fish, stelt ook bij deze band zijn smeuïge stemgeluid ter beschikking. Samen met Steve Ceulemans, Gerry Fiévé en Simon Witvrouw experimenteert hij met planken uit het podium en daagt met de nodige melancholie en power het publiek uit om mee te varen op een ongebreidelde, maar intrigerende roes. Zijn versie van Canned Heats ‘Catfish Blues’ of ‘After Midnight’ van JJ Cale doen mij verstomd staan. Mijn avond kan niet meer stuk. Man, jou volg ik op de voet. Gewoon geniaal!

Portland is de volgende act op het akoestische podium. Jente Pironet wordt aangekondigd als de Vlaamse Tim Buckley. Ja, daar ben ik al zeker geen fan van. En zoals beloofd, hij klinkt ook zo. Dus, als dit genre jouw ding is, geen probleem, maar ik ga nog een heerlijke hamburger eten.
En dan de trots van Izegem. Grootheid Filip (of Flip) Kowlier is de eerste headliner. Flip Kowlier is een volksmens met een duidelijke missie. Overal waar hij verschijnt, moet en zal er ambiance zijn. Moeiteloos kreeg hij een volgepakt Rijmrock aan het wiegen op de eeuwige evergreen 'Min Moaten'. En toen eenmaal de West-Vlaamse reggaebeats over de mensenzee rolden, swingde de massa als een Jamaicaanse boemeltrein. Zelfs wanneer zijn melodica van muziekhandel Key Music uiteenvalt, blijft het ambiance. De familie Van As zat mee te wiegen en te dansen, de sfeer zat er goed in. Bij Kowlier, je bent ervoor of je bent ertegen, krijg je sfeer, vriendschap en liefde bij de vleet. Daar draait het tenslotte allemaal om. Dat en pintjes, uiteraard.

Nog een laatste maal naar het akoestisch podium voor Lohaus. Ik zie geen instrumenten, enkel draaitafels en laptops. Ik vrees er al voor. ‘Man, man, man’ zou Fernand Costermans zeggen. Miserie! Mijn vrees komt uit. Deze mannen passen op de afterparty. Ik ben dus weg. Tijd voor een extra pintje en een strategische opstelling aan het hoofdpodium.
 
Headliner nummer twee is The Selecter. The Selecter is een Engelse skaband gevormd rond zangeres Pauline Black. Deze, in Coventry eind jaren zeventig opgerichte band, was samen met Madness en The Specials één van de toonaangevende groepen van de in 1979 ontstane ska-revival op het legendarische Two-Tone label. Vanaf de eerste noten zat de sfeer er goed in voor Pauline Black, Noel Davies, King Hammond, Charlie Anderson en Martin Stewart. Heerlijke ska, daar rij ik graag 140 km voor. De aanwezigen kregen een lesje in 80 ’s muziek. Wanneer songs als ‘ On My Radio’ en ‘Too Much Presure’ het festival afsluiten, kan ik met een gerust gemoed naar huis. Om één uur terug huiswaarts met de Otoradio volle bak.
Dank u Rijmrock! Ik heb genoten van jullie festival. Tot volgend jaar!