SUPPORT: PETE • 5 MEI 2015 • HET DEPOT  LEUVEN

Blues boven op deze dinsdagavond in Het Depot, de muziektempel in Leuven. Niemand minder dan Robben Ford komt hier vanavond zijn opwachting maken en dat is zeker niet te missen als bluesfanaat. Robben Ford is niet diegene die je op elk festival kan aantreffen want zijn gitaarspel hoort beter thuis in een zaal waar je van hem kan genieten zonder al teveel storende geluiden.

Robben Ford werd geboren en groeide ook op in de staat Californië. Nadat hij gitaar leerde spelen ging Robben samen met zijn broers Mark en Patrick spelen in de blues band van zijn vader Charles. De Ford Blues Band wordt vandaag de dag gedirigeerd door Patrick Ford. Sinds zijn eerste album ‘Discovering The Blues’ uit 1972 volgde nog een hele lijst van albums en zo bracht Robben Ford vorig jaar nog zijn ‘A Day In Nashville’ uit, een album dat daadwerkelijk in een enkele dag werd ingeblikt.
De carrière van Ford kreeg een enorme boost toen hij door Miles Davis werd gevraagd voor diens ‘world-tour’ in 1986 waar hij op een indrukwekkende manier een harmonie creëerde tussen jazz en blues waardoor hij een enorm gewaardeerd werd door zijn collega’s en zo nog werd gevraagd door mensen als Joni Mitchell, Jimmy Witherspoon, George Harrison en Little Feat. Zijn gitaarspel is een mix van jazz en blues akkoorden waardoor zijn solo’s als bijzonder melodieus klinken. Eind jaren negentig nam hij de wortels van de blues terug onder de loep en werd geïnspireerd door het werk van Paul Butterfield. Dus vanavond zal Het Depot tot een heuse bluestempel omgevormd worden maar alvorens ze hier Robben Ford op ons los laten moeten we toch even geduld hebben. We worden nog getrakteerd op pure Americana van een man uit de streek.

Pete is ondertussen ook al lang geen onbekende meer zeker na het uitbrengen in 2013 van zijn album ‘I Am Wilson’ dat werd uitgebracht bij Fandango Music. Dit label vernoem ik niet zomaar want één van de leden van het huisorkest van ‘Fandango’ is ook één van de vaste begeleiders van Pete. Luk Degraaff neemt hier de basgitaar voor zijn rekening samen met de uit Schotland afkomstige Ian McCole op de elektrische gitaar en beiden ondersteunen ze Piet ook als backing vocals. Dat Pete hier vanavond mag aantreden als support act bij Robben Ford brengt zelfs bij hem enige emotie tot stand.

Pete, dat is genieten met de mond open wanneer je naar zijn doordringende stem luistert waardoor je door de perfecte harmonie met zijn twee ‘partners in crime’ in pure extase raakt. CSN&Y ten top en met nummers als ‘Would You Come Down’, ‘Close To Home’ en ‘You Move Too Fast’ als zuivere pareltjes zal het voor diegene die hier voor de eerste keer kennismaken met dit fenomeen maar moeilijk geloven zijn dat dit allemaal eigen geschreven werk is en that’s the truth, the undisputed truth. Zelfs wanneer hij zijn versie brengt van ‘Oh My Sweet Caroline’ mag je stellen dat Ryan Adams even wordt weggeband uit ons ‘plurale tantum’. Nu ook de passage van Pete er hier vanavond opzit ben ik zeker dat hij er wederom een hele schare fans mag bijtellen op zijn conto want de muziekliefhebber die hier niet van gepakt wordt mag zich onmiddellijk als cultuurbarbaar manifesteren. “Our sweet despotition, carry us home!”
Time to meet Robben Ford. Vooraleerst Robben met zijn band ten tonele verschijnt wordt er nog vriendelijk omgeroepen dat de band niet zo gelukkig is met fotografen en of we het zo discreet mogelijk willen houden. Iedereen braaf op zijn stoel behalve diene drukmaker die eens vlug voor Robben Ford op de grond wilde plaats vatten en vakkundig door Robben op zijn plaats werd gezet maar daardoor was voor ons de fun ook over.

Ondersteund door een ritme sectie bestaande uit Brian Allen op de bass en Wes Little aan de drums wordt de band nog versterkt door de Brit Johnny Henderson aan het Hammond orgel. Van verzoeknummers was er uiteraard niet al teveeel sprake want Robben Ford heeft zo zijn eigen setlist in zijn hoofd en daar wordt dan niet vanaf geweken. Uiteraard staat zijn vorig jaar uitgebracht album ‘A Day In Nashville’ in de spotlights iets wat natuurlijk evident is zoals de nummers ‘Midnight Comes Too Soon’ en ‘Cut You Lose’. De virtuositeit druipt er af en het is dan ook niet verwonderlijk dat er wat Belgische bluesgitaristen hier in Het Depot hebben postgevat. De akkoorden die Robben Ford zo maar uit zijn mouw pleegt te schudden maken het des te mooier wanneer hij er enkele jazz akkoorden tussen mengt wat natuurlijk het handelsmerk is van deze Ford. Het is een lust voor het oog om hem in ‘real time’ beslissingen ziet nemen en zo zijn ganse ‘neck’ weet te bespelen.

Het meesterschap kom nog meer tot uiting wanneer Robben Ford zich toelegt op enkele instrumentale nummers. Zo komt er uit het album ‘Keep On Running’ deze ‘Cannonball Shuffle’ waarmee hijzelf een eerbetoon brengt aan Freddie King, de meester van de instrumentale bluesjes en waarbij een shuffle kan ontaarden in een meesterstuk. Ook aan BB King wordt hulde gebracht met het door Robben geschreven nummer over de hometown van Mr. King. Deze tribute met ‘Indianola’ komt als geroepen want zoals we reeds een paar dagen weten gaat het met de ‘King of Blues’ niet al te best.

Superlatieven kunnen we ook gebruiken bij ‘On That Morning’, een gospel waarvoor geen credits gekend zijn en waarop Robben Ford een heel apart arrangement heeft geschreven en Johnny Henderson zorgt er met zijn Hammond voor dat engelen beginnen zingen. Tijd ook om zijn band wat in de spotlight te zetten en zo beginnen we bij een indrukwekkende solo van bassist Brian Allen waardoor je beseft dat dit niet zo maar een alledaagse bassist is. Hij won in de States al de befaamde Armstrong Jazz Award. Na Allen is het de beurt aan Wes Little alvorens Robben er met zijn band er wederom ‘funky’ tegen aan gaat. Nog maar een paar nummers scheiden ons van het einde waar Robben Ford en band natuurlijk een welverdiende staande ovatie voor mogen ontvangen en als beloning volgt zonder teveel te moeten aandringen een muzikale apotheose.

“Like that ‘Day in Nashville’ was this a splendid day in Leuven en nu richting Duitsland en Italië…