Met: Fleddy Melculy - Emma Bale – K’s Choice – Skunk Anansie – The Hives – Elvis Costello
|
Rock Zottegem staat sinds zijn ontstaan in 1994 niet alleen bekend voor zijn eclectische affiche. |
|
Vertical Divider
Voor het optreden van Emma Bale waren we maar net op tijd. Ja, helaas ook wij behoren nog steeds tot werkende middenklasse. Dus misten we de set van Fleddy Melculy. Met zijn metal en hardcore-muziek zetten Fleddy naar verluid een knoertharde set neer. Bij het uitspreken van zijn stagenaam, moet ik steeds onvoorwaardelijk terug denken aan een Chinees die Nederlands praat. Mijn oprechte excuses hiervoor, het is alleen maar een favoriete uitspraak.
Emma ‘Bale’ Baleman dan maar. Deze blonde schoonheid is pas zestien jaar. Toch heeft ze al drie nominaties voor de Mia’s in haar prijzenkast, en dit in de categorieën ‘Hit Van Het Jaar’, ‘Doorbraak’ en in de rubriek ‘Pop’. Twee jaar eerder nam ze deel aan het VTM programma The Voice Kids. Maar helaas haalde ze toen de finale niet. Sindsdien heeft ze heel wat progressie gemaakt. Emma staat dan ook terecht op het Crazy Main podium van Rock Zottegem. Vorig jaar verscheen haar eerste EP ‘My World Untouched’. Hieruit ontsproten liefst twee knappe singles. De beide songs ‘All I Want’ -een ballade van de Ierse band Kodaline- werd geheel solo en akoestische ingezet, en het nummer ‘Run’ mochten hier deze middag dan ook niet ontbreken op haar setlist. In haar sound accorderen we hier heel wat flarden van haar mentor Milow. Maar deze middag kon Emma rekenen op de steun van Zottegemenaar Jasper die ons met zijn gitaar kwam vergenoegen. Met het uitermate opwindende ‘Fortune Cookie’ mocht Bale op schitterende wijze haar set afsluiten. Emma Bale is geen eendagsvlieg, zoveel is nu wel al zeker. De kern van de volgende band wordt gevormd door broer en zus Bettens. We hebben het hier dan uiteraard over de Antwerpse rockband K’s Choices. Sarah (vocals/gitaar) en Gert Bettens (gitaar/vocals) komen hun vorig jaar verschenen nieuwe album ‘The Phantom Cowboy’ wat toelichten. Met de nummers ‘Woman’ en vooral ‘I Will Be Carry You’ werd de tent meteen getransfomeerd in een ware danstempel. Al kon ook de countryrocker ‘I Was Wrong About Everything’ ons wel bekoren. Het popgevoelige en hoog oplopende ‘Come Life The Live’ leende zich dan weer perfect voor Sarah’s ruwe stem, dat gelijkmatig invloeide in broer Gert’s aanwakkerende gitaarriffs. Totaal onverwacht kwam Skin van Skunk Anansia Sarah vervoegen bij hun grootte hit ‘Not An Addict’. In het afsluitende ‘Everything For Free’ puurt Sarah de laatste druppel energie uit haar gespierde lichaam. “Wat zijn jullie een gezellig publiek”, fluisterde een haast verlegen Bettens ons toe. In 2017 volgt er een intieme sessie met ‘The Backpack Sessions’. Benieuwd wat dat zal worden! Skunk Anansie, met de Britse frontvrouw Skin, was enorm populair midden de jaren ’90. Toen behaalde de band haar eerste succes met het nummer ‘Little Baby Swastika’. Niet veel later was het album ‘Paranoid & Sunbumt’ een overweldigende knaller. Begin 2001 waagde Skin het solopad, maar zeven jaar later volgde een onvermijdelijk reünie. En dit tot groot jolijt van de talloze fans. Recht uit Werchter belandt de band Skunk Anansie in Zottegem. En laat dat nu net de enige twee festivals zijn die ze deze zomer in ons landje aandoen. Nu hebben ze met ‘Anarchytecture’ ook een nieuw album te promoten. En dat is inmiddels hun zesde studioplaat. Uit de nieuwe release vloeiden uiteraard heel wat songs. ‘Beauty Is Your Curse’ en ‘That Sinking Feeling is Anarchytecture’ zijn enkele van de nieuwbakken nummers, maar klinken toch o zo vertrouwelijk. Deze nieuwe impulsen werden omarmd met klassiekers zoals ‘Weak’, waar Sarah Bettens op haar beurt Skin komt vergezellen en ‘Hedonism’. |
Vertical Divider
Na zo’n geweldige performance vind ik het hoogtijd om in de backstage ruimte een geestrijke verrassing te nuttigen. Kwestie van wat op krachten te komen voor de Zweedse rockgroep The Hives. Met hun rauwe en energieke garagerock palmen zanger Howlin’ Pelle Almqvist, gitaristen Nicholaus Arson en Vigilante Carlstroem, Matt Destruction (bas) en drummer Chris Dangerous een volgelopen tent meteen bij het strot. Het stagediven kon beginnen. De expressieve gitaarriffs puilen werkelijk uit en Howlin’ Pelle schreeuwt of zijn leven ervan afhangt. Maar het jonge volkje kon het beslist wel smaken. Eerder waren ze te gast op Rock Werchter en Pukkelpop, maar het vijftal gaat blijkbaar muzikaal nooit vervelen. Strak in tweekleurig maatpak dolt Howlin’ Pelle graag met zijn publiek, en dat laatste laat het zich hier vanavond wel apparent gevallen. Howlin’ Pelle daagt zijn fans voortdurend uit en de opwindende sound van ‘Because I Wanna’ is hier uiteraard mee verantwoordelijk voor. De ene boogierocker na de andere knalt genadeloos door de luidsprekers. Howlin’ Pelle rent, springt en kruipt op alles wat hij op zijn weg tegenkwam. The Hives zijn ook de eerste band die een bisronde mogen spelen. En dat is uiteraard het luid meegekeilde en uitgesponnen ‘Tik Tik Boom’!
Ruim na middernacht komt de legendarische Elvis Costello ons nog eens verheugen. Op 16 mei jongstleden moest hij noodgedwongen zijn concert in zaal De Roma (Borgerhout) afgelasten wegens een infectie aan de luchtwegen. Gelukkig bleek Declan Patrick Aloysius MacManus- die werd geboren op 25 Augustus1954 in London – vanavond wel in bloedvorm. In dezelfde wereldstad maakte hij gedurende de jaren ’70 deel uit van de pub-rockscene. In 1977 verscheen zijn eerste album ‘My Aim Is True’. Niet veel later formeerde Elvis zijn band The Attractions en veranderde enigszins zijn muziekstijl van punkrock naar new wave getinte muziek. De albums ‘This Year’s Model’ uit 1978 en het succesvolle ‘Armed Forces’ (’79) zijn klassiekers van formaat. Inmiddels heeft Costello meer dan 50 albums geproduceerd en toert hij sinds vorig jaar intensief met de band The Imposters. Steve Nieve (keyboards), drummer Pete Thomas en Davey Faragher (bass) kwijten zich perfect van hun muzikale taak. Costello opent in stijl met ‘Pump It Up’, een nummer uit 1978 en uit het album ‘This Year’s Model’. Al heel snel volgden ‘Radio Radio’, ‘Watching The Detectives’ uit zijn prilste reïncarnatie en ‘Everyday I Write The Book’. Maar het flonkerende polka walsje van ‘Sunday’s Best’ kon via ‘Polythene Pam’ (The Beatles) naadloos zijn overgang vinden in de song ‘Clubland’. Het hoogtepunt was misschien toch ‘A Good Year For the Roses’ toen Costello plaats nam achter zijn piano. Met een spontane improvisatie performde hij met alle gemak ‘Walk Up Uptown’ uit het recente album ‘Wise Up Ghost and Other Songs’ uit 2013. Als apotheose waren ‘I Don’t Want To Go To Chelsea’, het bescheiden ‘I Want You’ uit de release ‘Blood & Chocolate’ en het perspireren (What’s So Funny ‘Bout) ‘Peace, Love And Understanding' helaas zijn allerlaatste culminatiepunten. Wie op een toegift uit was, kwam helaas bedrogen uit. Jammer! Met dank aan Rock Zottegem |