Met: The Sore Losers - Channel Zero - Gogol Bordello - The Kooks - Grace Jones
|
Kan het nog contrastrijker en groter zijn met vorig weekend? En dan heb ik het uiteraard niet over het schaamteloze en lamlendige voetbalspel van onze Rode Duivels. Stelletje egotrippers! |
|
Vertical Divider
Iets later dan voorzien, maar gelukkig net op tijd voor The Sore Losers, arriveerden we op Rock Zottegem. We werden op dag twee meteen wakker geschud door de overdonderende rocktunes van deze talentrijke Limburgse band. Jan Straetmans vocale prestaties worden ingevuld door de vlijmscherpe gitaarriffs van Cedric Maes (gitaar), Kevin Maes (bas) en drummer Alessio Di Turi.
‘Skydogs’ is de titel van het nieuwe album, en dat zullen ze hier in Zottegem nooit meer vergeten. The Sore Losers genieten van hun ‘dirty garage rock & roll’, al is ‘Blood Moon Shining’ een pop getinte song die je na amper drie luisterbeurten vlekkeloos kan meezingen. Het hoogoplopende nummer ‘Blue Shoes’, flarden van Golden Earrings ‘Radar Love’ en het exaltatie gevoel bij ‘Kick Out The Jams’, van de MC5’, staat voor eeuwig en drie dagen in ons geheugen geprent. Tijd voor de Belgische metalband bij uitstek Channel Zero, dat het project ‘Channel Unplugged’ komt voorstellen. De band zag het levenslicht in 1990 en het zelftitelende debuutalbum was meteen een rake mokerslag. Zanger Franky De Smet Van Damme, die tevens peter is van Rock Zottegem, blaast nu de nummers nieuw leven in. Om de songs volledig tot hun recht te doen komen, doet de band naast pianist Michel Bisceglia ook beroep op een 4-koppig strijkers ensemble. Maar ook zijn soulmates Tino Martino (bas) en Mikey Diling (gitaar) en drummer Seven Antonooulos zijn van de partij. Met het motto ‘back to the basic’ ruilen ze de elektrische gitaren voor akoestische strelingen. Franky amuseert zich te pletter, en deelt zelfs een biertje uit een aan dolgedraaide fan. De epische nummers als ‘Ego’, het losgeslagen ‘Suck My Energie’ en de emotionele ballade ‘Angel’, dat een hommage is aan de in 2013 overleden drummer Phil Baheux, vinden heel wat auditoria bij hun talrijk opgekomen fans. Zelfs ‘De Wilde Boerendochter’ van Ivan Heylen moest eraan geloven. Ook knalde enkele keren het ophitsende refrein van ‘Seven Nation Army’ van de White Stripes door de luidsprekers. Channel Zero sloot af in stijl met het luid meegekeilde ‘Help’. De extatische fans wilden meer, maar kwamen hier helaas wat verneuried uit! Van een heel andere orde is de band Gogol Bordello. Deze gypsy-punkband komt uit New York en vermengd op een ludieke manier heel wat Balkan tunes met overdonderende punkmuziek. Eugene Hütz is de frontman en tevens oprichter van de band. Toen hij 14 jaar oud was werden hij en zijn familie geëvacueerd uit het zwaar geteisterde gebied rond Tsjernobyl. De kernramp katapulteerde het gezin als het ware de halve wereld rond. Tot ze uiteindelijk in NY belanden. Daar richtte Hütz in 1999 de band Gogol Bordello op. Anno 2016 hebben Thomas, Fredo Sregey, Boris, Pasha, Vanessa, Pedro en Pamela samen met Eugene met 'Pura Vida Conspiracy' een nieuwe album te promoten. Deze losgeslagen bende ongeregeld bracht een haast ongeziene sfeer in de festivaltent. Nummers als ‘We Rise Again’, ‘Wonderlust King’ en ‘Not A Crime’ zijn doordrongen van Eugene’s Balkans accent en bracht de menigte uiteraard aan het swingen. Voor The Kooks het podium betraden genieten we snel even van een frisse pint en moeten we eigenlijk wat bekomen van al dat Balkangeweld. The Kooks, die trouwens genoemd zijn naar een David Bowie nummer dat prijkte op diens 4de album ‘Hunky Dory’, bestaan nog steeds uit zanger/gitarist Luke Pritchard, Hugh Harris (gitaar), Max Rafferty (bas) en drummer Paul Garred. |
Vertical Divider
De band is vooral bekend van de single ‘Naive’ die ook hier de hitlijsten overspoelde. Al zijn de nummers ‘Sofa Song’ en het acceptabele en country getinte ‘Petulia’ knappe uitvoeringen. De akoestische ballade ‘Seaside’ was een volgende hoogtepunt. De tienermeisjes op de eerste rijen kwamen haast in extase van frontman Pritchard. Gelukkig hield ik het wel droog, al genoot ik vooral van het nummer ‘Ooh La’.
Als ‘headliner’ had de organisatie van Rock Zottegem gekozen voor de meest flamboyante popdiva uit de muziekgeschiedenis. Grace Jones is inmiddels de bejaarde leeftijd nabij, maar aan haar figuurlijke uitstraling kunnen nog heel wat dames een puntje aan zuigen. Ja hallo zeg… Laat het ons alstublieft wat deftig houden, ja! Oke, Grace ‘Jones’ Mendoza werd geboren op 19 mei 1948 in Spanish Town, Jamaïca. Het gezin Mendoza verhuisde in ‘65 naar Syracuse, NY. Voor ze begon te werken als model studeerde Jones theater aan het Onondaga Community College. Toen ze begin twintig was verhuisde Jones naar Parijs waar ze zich beroemd en berucht maakte door in disco's en op feestjes topless te verschijnen in gezelschap van Jerry Hall, de toenmalige vriendin van Mick Jagger. Tijdens een feest in een restaurant werd ze ontdekt door een platenproducer toen ze zich, op de tonen van ‘Dirty Ol' Man’ van The Three Degrees, dansend op een tafel begaf. In 1977 was haar debuutalbum meteen een schot in de roos. Met haar carrieré ging het gestaag en crescendo de hoogte in. In Zottegem begon ze bijna een half uur te laat aan haar show. Maar wie kon hier wat vermaledijen. Jones, getooid met goud glinsterend masker en een schitterende bodypainting, begon strak met het ‘Nightclubbing’, geleend van haar vriendje Iggy Pop. De extravagante Jones verandert bij iedere song van attribuut en zoekt hierbij zelfs al zingend de coulissen op. En Miss Jones blijkt heel goed bij stem te zijn. Haar bijwijlen onbeduidende bindteksten komen grappig over. Jones varieert haar show van avant-garde disco over new wave, funk en pop getinte songs. Al heel snel vormt ‘Private Life’ van The Pretenders het decor. Na de strakke ritmiek van ‘My Jamaican Guy’ en de nieuwe nummers ‘Shenanigans’, dat werd opgefleurd door een mannelijke paaldanser, en de betoverende Afrikaanse cadans van ‘Walking In The Rain’ komen de grote hits bovendrijven. Het sensuele en sexy ‘La Vie En Rose’ (Édith Piaf) en haar wereldhit ‘I've Seen That Face Before’ (Libertango) komen ons verder opporren. Na het met het publiek flirtende ‘Williams' Blood’ vergast Jones ons op enkele a capella flarden ‘Amazing Grace’ om haar weg te vervolgen met ‘Love Is The Drug’ (Roxy Music), ‘Pull Up To The Bumper’ en het uitgesponnen ‘Slave to the Rhythm’, dat ze volledig… ja u leest het goed, volledig met een hoelahoep om haar middel draaiend, zong. Ze stelde zelfs haar bandleden voor met dat ronde ding rond haar middel. Haar zoon Paolo Goude stond trouwens in voor de opwindende en strakke percussie. The Kooks waren bij flarden best wel goed, net zoals Channel Zero, maar Grace Jones was een lang uitgesponnen hoogtepunt! Met dank aan Rock Zottegem |