1 mei 2015 • festivalterrein Lessines
Wovenhand (US) – Mudhoney (US) – The Excitements (ES) - Romano Nervoso (B) – Hell’s Kitchen (CH) - The Computers (UK) – Rory Block (US) – Daddy Long Legs (US) – Hackensaw Boys (US) – Louis Barabbas & The Bedlam Six (UK) – Boogie Beasts (B) – The Glücks (B)
Na een paar uurtjes te hebben gerust, na een laatste ‘Nacht van de Blues’, was het al vroeg dag om richting Lessines (Lessen) te vertrekken voor een afspraak met de editie 2015 van ‘Roots and Roses’. Dit jaar zijn ze hier al aan de zesde editie toe en na het wegvallen van Springblues Ecaussinnes is dit zonder meer één van de belangrijkste happenings in Wallonië wanneer het om blues & roots gaat. Er zijn 2 podia waar je kan genieten, zo is er het ‘Roots’ podium waar meer blues & aanverwanten wordt gebracht in hun traditionele vorm maar soms ook in een nieuw jasje en daarnaast is er het ‘Roses’ podium voor diegene bij wie het al wat steviger mag zijn zoals grunge, indie en garage rock. Waarom ik hier aanwezig ben is gewoon omdat ik Fred Lani mijn woord had gegeven om ook hier eens aanwezig te zijn. Maar ook omdat hier toch enkele kleppers aanwezig zijn zoals onze Boogie Beasts, The Hackensaw Boys, Rory Block, The Excitements en Wovenhand om diegene al maar op te noemen die ik reeds ken, voor de rest is het wat koffiedik kijken en laat ik het verrassingseffect op me af komen.
Om 11 uur blazen ze hier bij onze Waalse vrienden al ‘rassemblement wallon’ en beginnen ze hier al vroeg in de voormiddag met de Belgische formatie The Glücks en nu maar hopen dat ik niet uit de bocht ga… Dit duo bestaat uit Tina Ghillebert AKA Izzy en Alek Pigor AKA Pigor en zichzelf noemen ze zich Bonnie & Clyde psyched out primitive Rock-‘n-Roll Garage Fuzz Trash Punk twosome sexplosion! En dan hebben we hier een mond vol mee maar ‘glück’ stralen ze wel uit. In 2013 wonnen ze nog de finale van ‘Westtalent’ en daar waren die van oan’t zeetje natuurlijk blij mee, mij doen ze in eerste instantie denken aan Eileen Bruce en Teddy Hasper van ‘Le Chat Noir’ maar dat is ook al meer dan vijf jaar dat ik deze aan het werk zag. Met nummers als ‘No Savoir’ en ‘Blow My Mind’ is iedereen hier met nog slapende oogjes meteen tot de orde geroepen en moet Lessines al een eerste keer op zijn grondvesten hebben gedaverd door deze ‘Trash Punk’. Meer mijn ‘dada’ volgt nu in de Roots-tent want daar staan niemand minder dan onze vrienden Jan Jaspers, Gert Servaes en hun spitsbroeders Lord Benardo en The Goon Mat op het podium en dan weten insiders dat het er zeker niet minder ruig aan toe zal gaan dan bij The Glücks maar zitten we toch met een genre dat ons als blues liefhebber beter ligt. We zijn hier uit deze tent vertrokken ruim 45 minuten vol van vette Delta boogie met werk van JLH, Muddy Waters en RL Burnside. Rauwer dan dit kan blues bijna niet klinken en het is niet meer dan logisch dat dit viertal na een concert bijna aan de ‘baxters’ hangt door het vochtverlies van Jan en Lord Benardo. We weten dat ze aan een full-cd werken en zo zijn we in blijde verwachting voor opvolgers als ‘Soul On Fire’ en ‘The Game’. Hier waren ze in deze Roots tent ook met hun ‘Runnin’ Like a Dog’. Voor het nieuwe album wachten we nog even tot aan de herfst en moeten we het tijdens een warme zomer stellen met hun energieke ‘live’ gigs. Van rustpauzes is hier hoegenaamd geen sprake en de honger zullen we moeten stillen door toch ergens een stukje af te knijpen want het voor het resto gedeelte werden niet minder dan vijftig koks aangesteld en geven het beste van zichzelf met culinaire hoogstandjes uit Mexico, Japan, Italië, Mauritius en natuurlijk ook onze eigen frietjes maar ik denk dat ik nu wel ga voor een portie ‘chili con carne’ om me maar van iets stevigs te voorzien. In de ‘Roses-area’ staan de Britse Louis Barabbas & The Bedlam Six op het menu. En dan krijgen we hier met ‘The Tell-Tale Hound’ donkere swing te verteren weliswaar met een ‘dirty’ kantje eraan zoals bij ‘I Ain’t Done (Being Young)’. Ze hebben recent een nieuw album op de markt gebracht dat luistert naar de titel ‘Young’. Naast Louis Barabbas bestaat deze band nog uit Matthew Cleghorn op de leadguitar, Tom Cleghorn aan de drums, Fran Lyddiat op de keyboards, Biff Roxby aan de trombone en Dan Watkins aan de bass. Rustiger gaat het er aan toe wanneer ze nummers brengen als ‘Mother’ en ‘Let Me Down’ maar de expressie van frontman Louis leid je soms af bij het beluisteren van de nummers. Eerlijk toegegeven was dit al een aangename verrassing want deze band zal je bekoren zowel op muzikaal vlak alsook met hun knap showgedeelte. Zo gaan ze eruit met ‘You’re On Your Own Now’, maar dat zijn we hier in geen geval. Back to the Roots en ook deze Hackensaw Boys zijn bij mij de revue al gepasseerd in één of andere rootstempel waar maar, dat moet ik eens gaan opzoeken. Deze bluegrass formatie heeft tijdens zijn bestaan al heel wat leden zien komen en gaan en vandaag bestaan ze uit Brian ‘Nugget’ Gorby, Ferd ‘Four’ Moyse, David Sickmen en Jimmy Stelling en draaien al mee in het rootscircuit sinds 1999. ‘Keep It Simple’ is één van hun nummers maar simpel zijn ze in geen geval. Nummers als ‘Blue Run‘ en ‘Gipsy’ hitsen de menigte hier nog maar eens op en al een geluk dat het geen zomerse toestanden zijn want de combinatie van opzwepende hillbilly, bier en warme temperatuur kan steevast gevolgen hebben zeker wanneer ‘We Are Many’ door de boxen galmt en… many we are. Van links naar rechts en van Roots naar Roses komen we bij de Amerikaanse Daddy Long Legs en dan hebben we het hier niet over de spin met lange poten maar een trio uit de States die een mix brengt van blues en roots met de nodige dosis punk erin verweven. De auteurs zijn Daddy Long Legs (vocals, guitar & bluesharp), Murat Akturk en Josh Styles. Zij vinden hun gade bij Norton Records waar hun album ‘Blood From A Stone’ is uitgebracht. Drums, een resonator en een bluesharp en dan vinden we als blues fanaat het al vlug oké zeker bij hun ’Death Train Blues’ en zelfs bij ‘Bourgeois Blues’ van Leadbelly komen we nog meer in de stemming. Uiteraard vindt deze Daddy Long Legs zijn weg in het rootssysteem maar het voelt ook als blues zeker met de titeltrack van ‘Blood From A Stone’ en met de geest van Jon Spencer & his Blues Explosion in de tent begeef ik me nu in zeven haasten richting Roots want daar ontvangen ze niemand minder dan Rory Block. Rory, je weet wel die van de wereldhit ‘Lovin’ Whiskey’, maar beginnen doet ze met ‘Crossroad Blues’. Na alle geweld van deze morgen is dit natuurlijk een ware verademing die we graag tot ons nemen als een vieruurtje. Enkele jaren geleden zag ik ze nog op Swing en met haar kan het meevallen of tegenslagen. Deze ‘grote dame’ moet je uiteraard niet programmeren na een denderende set in het holst van de nacht of het moet in een club zijn zoals op 6 mei in De Singer te Rijkevorsel. Hier op dit uur is het lekker luisteren en kunnen we ons volledig terug opladen voor wat nog moet komen. Met haar ‘Big Road Blues’ brengt ze je in een mum van tijd terug naar de Mississippi Delta. Met werk van legendes Mississippi John Hurt en Son House’s ‘Preachin’ Blues’ voelen we ons als blues adept hier helemaal thuis in Lessines. |
En
zo begeven we ons wederom richting ‘Roses’ voor weer iets totaal anders
en dat maakt dit festival bijzonder aangenaam. Met The Computers
belanden we terug in het Britse koninkrijk en deze keurig afgeborstelde
‘ordinateurs’ rond frontman Alex Kershaw brengen gepolijste rock-’n-roll
doordrenkt met soul en garagerock en vormen bijna een perfect huwelijk
met Black Flag en Chuck Berry maar met een beetje ‘Beatles attitude’.
Met hun debuutalbum ‘This Is The Computers’ brachten ze in Engeland bijna een aardverschuiving teweeg door hun frisse aanpak van een in Californië opgenomen sessie. Nummers als ‘Bring Me The Head of A Hipster’ en ‘Mr. Saturday Night‘ doen de tent hier daveren maar zeker het met soul doordrenkte ‘Love Triangles Hat Squares’ maakt dat ik terug alert ben. Voor mijzelf een eerste keer en zeker niet de laatste want hun versie van ‘Tutti Frutti’ kon me bekoren en zo gaat het richting ‘Roots Stage’ want “we’re still not broke…” Hell’s Kitchen, en dan hebben we het niet over de realitysoap met Gordon Ramsay maar over vettige underground blues van het trio Bernard Monney, Christophe Ryser en Cédric Taillefert uit Zwitserland en sinds de passage van de EBC in Brussel ben ik onder de indruk van de Zwitserse tak van de blues. Vorig jaar kwam hun ‘Red Hot Land’ uit en daarmee staat na hun debuut album ‘Blues From The Bean Can’ uit 2001 hun conto op 6 albums. Volgens ‘de witte’ hebben we die al gezien maar eerlijk is eerlijk en bij mij blijft het leeg van boven al zou het op Duvel Blues zijn geweest en daar kan je altijd wel onder de invloed van Satan een black-out krijgen. Met het footstompin’ ‘The Party Is Over’ zouden ze hier het bluesfest nog maar kunnen doen beginnen maar ook hun ‘Hey Ho China’ en andere nummers zijn heerlijk om te beluisteren zoals het handclapping ‘Since I Was a Child’. Soms wel een beetje te melodieus maar ik moet toegeven dat ik hier op deze middag al meer blues heb mogen beluisteren dan dat ik durfde te hopen. En zo schuiven we rond 18.30 goedgemutst richting ‘Roses Stage’ voor een Belgische band met Italiaanse roots. Romana Nervoso noemt zichzelf de ‘Godfather of The Spaghetti Rock’ maar daarmee wist ik als leek nog niet waaraan ik me mocht verwachten. Toen ze enkele jaren geleden het debuut album ‘Italian Stallions’ op de markt brachten kreeg Romano Nervoso niets dan lovende recensies over zich heen. Lucas, Fabrice, Mick en Hadri are born to boogie al blijft het Engels met Italiaanse tongval toch steeds weer een apart gegeven. Neem een scheutje Triggerfinger met een shot Black Box Revelation, well shaked, en je bent op weg om een cocktail Nervoso te serveren. Toch ook wel een beetje zuiders chauvinisme wanneer Aline wordt omgedoopt tot Maria en ‘In The Name of The Lord’ een beetje gaat surfen. Als ode aan dit festival brengt hij het door Fred Lani geschreven ‘Roots & Roses’ in een ‘versione Italiano’ zomaar echt uit La Louvière. En dan gaan we stilaan richting hoofdacts al is het hier al top geweest maar met The Excitements is het terug voor de volle 100% mijn ding. In 2013 passeerde deze wervelende Spaanse act met roots in Barcelona ook al op Blues Peer. Tijd dus voor onvervalste old school Rhythm & Blues met geïntegreerde funk & soul waar we uiteraard dol op zijn. In de spotlight staat leadsinger Koko-Jean Davis en zij wordt ondersteund door Albert Greenlight, Adrià Gual, Antonio Torres, Daniel Segura en de koperblazers sectie bestaande uit Nico Rodríguez Jauregui en Jordi Blanch. Haar opkomst mag dan weer een beetje te energiek zijn want een ‘retour’ gooide bijna roet in het eten. Het swingt er hier danig op los met meezingers als ‘I Don’t Lover You No More’ en ‘Wait a Minute’. Het is heerlijk om deze The Excitements aan het werk te zien en meteen wanen we ons terug in de jaren waarin soul de hoofdplak zwaaide met kleppers als Otis Redding, Wilson Pickett, Ike & Tina Turner en zovele andere en “Ha Ha Ha, that was fun…” Wat mij betrof mocht deze wervelende show van onze Spaanse vrienden nog wel even door gaan maar het programma moet uiteraard nog worden afgewerkt en daarvoor trekken we voor de voorlaatste band van deze Roots & Roses 2015 terug naar de tent waar de Roosjes de scepter zwaaien en dan komen we zo aan bij de Amerikaanse Mudhoney. Deze grunge band uit de Seattle scène die ook groepen als Pearl Jam en Nirvana voortbracht werd opgericht rond frontman en zanger Mark Arm in 1988 en telt ook nog in zijn rangen namen als Steve Turner, Dan Peters en bassist Guy Maddison die in 1999 Matt Lukin kwam vervangen toen deze uit de band stapte. Het is ondertussen al geleden van 2013 dat ze nog een studio album uitbrachten en dat was destijds hun 9de maar nummers als ‘Burn It Clean’ en zeker ‘I Hate The Police’ doen het met een hoog gehalte aan punk attitude nog voortreffelijk. Na de vorige groep was het een beetje een cultuurshock voor mij maar hé, ieder zijn meug! Rond 23.00 moet het hier afgelopen zijn volgens de organisatie en dus wordt het hoogtijd om de absolute hoofdact op Roots Stage te gaan bekijken. Dan hebben we het hier over Wovenhand. Deze alt.country band komt uit Denver, Colorado met als de ‘Wovenhand’ de voormalige leadzanger van 16 Horsepower. Toen deze band aan een sabbat periode toe was besliste David Eugene Edwards om het solo te proberen en ondertussen bestaat Wovenhand ook nog uit Ordy Garrison, Chuck French, Gregory Garcia Jr. en Neil Keener. Nummers als ‘Long Horn’ en ‘Corsicana Clip’ bekijken de country langs de donkere kant met de rauwe stem van Edwards die steeds iets mysterieus rond zich weet te hangen net zoals in ‘The Good Sheppard’. Voilà mijn relaas over deze ‘Roots & Roses’ editie 2015 waar ik met momenten danig in extase werd gebracht door bands als The Excitements of The Computers, waarop ik nog steeds mijn bewondering uit voor dame Rory Block en waar de Boogie Beasts als certitude nog steeds de perfecte match zijn tussen Vlaanderen en Wallonië. Een iets compacter relaas dan wat ze van mij gewoon zijn maar 19 bands op 3 dagen verslagen om dan nog tijdig online te krijgen is natuurlijk ook geen kattenpis. Mijn eerste keer hier op Roots & Roses bleek meer dan een meevaller te zijn en is daardoor zeker vatbaar voor herhaling, met dank aan Fred Lani die me toch wel een beetje moreel heeft verplicht om hier aanwezig te zijn maar het is hem vergeven en zeker voor organisator Fred en zijn madam al was die een beetje ongerust dat er geen ‘flashes’ zouden worden gebruikt, genne bang we’re pro al lopen er hier wel enkele not-pro in de frontstage en dan heb ik op hun manier van storend werken. Perfecte organisatie en een festival waar de Vlamingen in Wallonië zich behoorlijk thuis voelen door de bijna perfecte tweetaligheid, respect en hopelijk tot 2016! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024