22 januari 2016 • CC Tentakel Zonhoven

report: yuri alders I photo's: Stefan Meekers ©

Alsof de echte Roy Orbison zou opduiken in een gemeenschapscentrum ergens weggestoken in Termolen, zakten we enthousiast af naar The Orbison Experience, een groep rond zanger Paul Hopkins die werd aangekondigd als de meest accurate impressie van The Big O op deze planeet. Een impressie was het zeker, Paul Hopkins bleek een uitstekende zanger, maar wie kwam voor technisch hoogstaande professionele muzikanten en bijhorende klank, zal teleurgesteld zijn geweest.

We konden ons niet van de indruk ontdoen dat we zaten te kijken naar een coverbandje dat niet zo lang geleden nog stond te spelen op een oplegger op een dorpsfeest tijdens de midzomernachten van Yorkshire. De fans lieten het niet aan hun hart komen en namen de enthousiast galmende snaardrum als backing vocal er graag bij.

Alvorens de groep het podium betrad en de nervositeit in de zaal tot een gezonde hoogte was geklommen, weerklonk een Voice Over die ons vertelde wat voor een grote artiest Roy Orbison is geweest. 
Waar Roy Orbison zelf een timide man was zonder veel bindteksten, was Paul Hopkins dat gelukkig niet. Hij gaf tekst en uitleg bij elk nummer en begeleide het publiek doorheen de hele carrière van zijn grote voorbeeld. Zijn bewondering was aanstekelijk, het publiek at uit zijn hand, zong mee en de hier en daar witte bloemkooltjes in de zaal wiegden mee van links naar rechts bij elke nummer. 
Tijdens het eerste deel van de show hoorden we alle hits uit de begin jaren 60: ‘Only The Lonely’, ‘Dream Baby’, ‘In Dreams’, ‘Pretty Woman’... inclusief zijn eerste bescheiden single ‘Ooby Dooby’, in 1954 al opgenomen bij het beroemde Sun Records van Sam Phillips waar ook Elvis Presley, Johnny Cash, Jerry Lee Lewis en Carl Perkins de start van hun carrière mochten beleven.

Na de pauze sprongen we naar de jaren ’80. Het tempo ging de hoogte in met o.a. ‘Mystery Girl’ en een viertal nummers van The Traveling Wilbury’s, een supergroep bestaande uit Roy Orbison, Tom Petty,  Bob Dylan, George Harrison en Jeff Lynne. Bij enkele nummers nam de tot dan bleek ziende gitarist de leadzang voor zijn rekening. Hij bleek overigens ook goed bij stem te zijn en had zijn kater na de pauze duidelijk overwonnen. De sfeer zat er opnieuw goed in tot we plots werden opgeschrikt door diezelfde Voice Over. Een soort radiobulletin waarin de dood van Roy werd aangekondigd als gevolg van een hartaanval in 1988. Paul Hopkins bracht een intiem nummer en kreeg spontaan een bemoedigend applaus uit de zaal. De ode werd afgesloten met ‘You Got It’. De fans hadden inderdaad een fantastisch avondje uit en wij vermoeden dat sommigen in Zonhoven óók nog eens een nachtje uit de jaren ‘60 hebben beleefd.

Waarom sommigen na de show een CD kochten van een coverband terwijl het originele thuis ligt, is ons niet geheel duidelijk.

Met dank aan CC Tentakel Zonhoven