royal southern brotherhood
Royal Southern Brotherhood • 16 oktober 2014 • La Tentation Brussel
Royal Southern Brotherhood wordt door mensen die beter zouden moeten weten wel eens omschreven als een 'supergroep'. Ik heb nooit goed begrepen waarom. Akkoord, Cyril Neville is, met zijn gezegende achternaam en zijn verleden in The Meters en The Neville Brothers, een legende maar iemand als Devon Allman kan bitter weinig wapenfeiten aanbrengen die hem ook maar enige status van betekenis zouden kunnen verschaffen (hij is wel de zoon van zijn vader en die heet Gregg Allman, 'whatever that means'). Verder leert het internet ons nog dat drummer, Yonrico Scott, ooit nog in de Derek Trucks Band heeft gespeeld (leuk en aardig maar niet echt wereldschokkend) en dat gitarist Mike Zito soms wel eens een cd onder eigen naam uitbrengt. Allemaal mannen met een verleden dus maar lang geen reden om meteen van een 'supergroep' te spreken. Dit gezegd zijnde moet ik er meteen aan toevoegen dat je niet meteen een supergroep moet zijn om supermuziek te maken (integendeel zelfs). Iets wat Royal Southern Brotherhood afgelopen donderdag uitvoerig demonstreerde in de Brusselse 'La Tentation'. Maar dan wel zonder Mike Zito. Zito heeft besloten zich voortaan te concentreren op zijn solo-carrière en is ondertussen vervangen door ene Bart Walker. ‘So far so good’.
De muziek van Royal Southern Brotherhood is met beide voeten stevig verankerd in het zompige slijk van de Mississippi. Niet verwonderlijk dus dat woorden als blues, funk, soul, rock (de zuiderse variant) en New Orleans spontaan in je opspringen als je hen bezig hoort. Tijdens 'Moonlight Over The Mississippi' bijvoorbeeld, een song die meteen aan The Neville Brothers/The Meters doet denken (twee groepen waar het goed aan denken is), of tijdens 'Groove On', gezongen door Devon en in niet geringe mate schatplichtig aan Steely Dan, of tijdens de broeierige soul van 'Shoulda Known' waarin Devon met zijn toch wel imposante stem zowaar zijn vader naar de kroon steekt, of tijdens de fantastische uitsmijter 'Rock and Roll', niet de Velvet Underground-klassieker maar wel een stevige boogie in de grote Allman Brothers Band-traditie. Tijdens de toegiften stak de Allman Brothers Band trouwens nog even de kop op toen 'One Way Out' plots onverwacht uit de toverhoed verscheen, origineel van bluesreus Sonny Boy Williamson maar lang geleden door Devon's papa de eeuwigheid in gezongen. Afgesloten werd met 'Gimme Shelter', een versie waarin vooral werd aangetoond hoe geniaal (en onverbeterbaar) dat origineel wel niet is. Ik had graag het verbluffende 'She's My Lady' nog gehoord en ook het al even imposante 'Love and Peace' (beiden van hun nieuwste cd, 'Heartsoulblood') maar helaas, hun tijd zat erop. Toch met een geweldig goed gevoel huiswaarts gekeerd. Misschien is Royal Southern Brotherhood dan toch een 'supergroep'?
Report: Gust Van De Wouwer - Photo’s: Alfons Maes ©
Royal Southern Brotherhood wordt door mensen die beter zouden moeten weten wel eens omschreven als een 'supergroep'. Ik heb nooit goed begrepen waarom. Akkoord, Cyril Neville is, met zijn gezegende achternaam en zijn verleden in The Meters en The Neville Brothers, een legende maar iemand als Devon Allman kan bitter weinig wapenfeiten aanbrengen die hem ook maar enige status van betekenis zouden kunnen verschaffen (hij is wel de zoon van zijn vader en die heet Gregg Allman, 'whatever that means'). Verder leert het internet ons nog dat drummer, Yonrico Scott, ooit nog in de Derek Trucks Band heeft gespeeld (leuk en aardig maar niet echt wereldschokkend) en dat gitarist Mike Zito soms wel eens een cd onder eigen naam uitbrengt. Allemaal mannen met een verleden dus maar lang geen reden om meteen van een 'supergroep' te spreken. Dit gezegd zijnde moet ik er meteen aan toevoegen dat je niet meteen een supergroep moet zijn om supermuziek te maken (integendeel zelfs). Iets wat Royal Southern Brotherhood afgelopen donderdag uitvoerig demonstreerde in de Brusselse 'La Tentation'. Maar dan wel zonder Mike Zito. Zito heeft besloten zich voortaan te concentreren op zijn solo-carrière en is ondertussen vervangen door ene Bart Walker. ‘So far so good’.
De muziek van Royal Southern Brotherhood is met beide voeten stevig verankerd in het zompige slijk van de Mississippi. Niet verwonderlijk dus dat woorden als blues, funk, soul, rock (de zuiderse variant) en New Orleans spontaan in je opspringen als je hen bezig hoort. Tijdens 'Moonlight Over The Mississippi' bijvoorbeeld, een song die meteen aan The Neville Brothers/The Meters doet denken (twee groepen waar het goed aan denken is), of tijdens 'Groove On', gezongen door Devon en in niet geringe mate schatplichtig aan Steely Dan, of tijdens de broeierige soul van 'Shoulda Known' waarin Devon met zijn toch wel imposante stem zowaar zijn vader naar de kroon steekt, of tijdens de fantastische uitsmijter 'Rock and Roll', niet de Velvet Underground-klassieker maar wel een stevige boogie in de grote Allman Brothers Band-traditie. Tijdens de toegiften stak de Allman Brothers Band trouwens nog even de kop op toen 'One Way Out' plots onverwacht uit de toverhoed verscheen, origineel van bluesreus Sonny Boy Williamson maar lang geleden door Devon's papa de eeuwigheid in gezongen. Afgesloten werd met 'Gimme Shelter', een versie waarin vooral werd aangetoond hoe geniaal (en onverbeterbaar) dat origineel wel niet is. Ik had graag het verbluffende 'She's My Lady' nog gehoord en ook het al even imposante 'Love and Peace' (beiden van hun nieuwste cd, 'Heartsoulblood') maar helaas, hun tijd zat erop. Toch met een geweldig goed gevoel huiswaarts gekeerd. Misschien is Royal Southern Brotherhood dan toch een 'supergroep'?
Report: Gust Van De Wouwer - Photo’s: Alfons Maes ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024