|
Het is ondertussen bijna vijf jaar geleden dat we Sarah Joyce leerden kennen. De Britse zangeres met Pakistaanse roots, ze beleefde haar kinderjaren in Islamabad, scoorde na tien jaar ploeteren onder de naam Rumer met ‘Seasons’. Persoonlijke, melancholische getinte mijmeringen op verfijnde ambachtelijke muzikale structuur gezet die naar de glorietijd van Burt Bacharach refereert. De weg naar de top was verzekerd. Een bipolaire stoornis en bijkomende persoonlijke problemen gooiden roet in het eten. Concerten werden geannuleerd, na de breuk met haar vriend trok ze naar Los Angeles. Ondertussen werd ‘Boys Don’t Cry’ uitgebracht, de tweede langspeler was opgebouwd met uit de jaren zeventig daterende interpretaties van uitsluitend mannelijke singer-songwriters. De muziek waarin de zangeres tijdens haar jeugd troost putte. In de zomer van 2012 gaf ze een eerdere afgelasting nog een mooi concert in een uitgeregend Rivierenhof. Daarna wordt het lange tijd stil. Een maand geleden wordt de stilte doorbroken met een nieuwe langspeler, weerom met eigen werk. ‘Into Colour’ komt gedeeltelijk in New Jersey, New York en Londen tot stand onder de hoede van Rob Shirakbari, een arrangeur, componist en producer die nog met Bacharach samenwerkte.
Een van de muzikanten die op de ‘Into Colour’ sessies figureren is Darren Hodson, een oude vriend van Rumer. De gitarist werd aangekondigd om met The Southern Companion het voorprogramma te verzorgen. Hodson staat echter moederziel alleen met zijn akoestische gitaar op het grote podium van de AB en breng souvol balladewerk waaraan via de wonderen van techniek harmoniezang is toegevoegd. De gebaarde zanger plukt enkele songs zoals ’Drive’ en ‘The Leaving Kind’ uit zijn twee langspelers naast een smaakvolle cover uit het repertoire van Jason Isbell. Na de pauze staat hij terug op het podium met de begeleidingsband van Rumer. De zangeres verschijnt, zorgvuldig gedrapeerd in een witte glinster jurk, op het podium tijdens de instrumentale intro ‘Return Blackbird’ die naadloos overloopt in ‘Dangerous’ dat na een wat slome start in een snedige tempoversnelling overschakelt. Echt gevaarlijk wordt het nooit, daarvoor klinkt het iets te braaf we krijgen wel een nagenoeg perfecte, gesofisticeerde set die de fraaie stembuigingen van de zangeres ondersteunt. |
“You Just Don’t Know People”, het zijn wijze woorden maar we hoorden het zelden zo gevoelig gebracht .Een teder ontroerend ’Aretha’ sluit daar mooi bij aan, het blijft een van haar sterkste songs en de toetsenman mag voor het eerst in de set dat fraaie gedempte trompetje bovenhalen.
Blijkbaar heeft het verbond Rob Shirakbari, ook in het dagelijkse leven meer evenwicht in het leven van de zangeres gebracht. Op het podium blijft ze dicht bij haar pianoman die zijn geliefde en de begeleidingsband geen moment uit het oog verliest en dat sterkt blijkbaar het zelfvertrouwen. Met ‘PF Sloan’, het meezingepos van Jimmy Web en een van de zeldzame covers in de set wordt het tempo enigszins opgevoerd en tijdens het van ‘Hall and Oates’ geleende ‘I Can’t Go For That’ ruilt Shirakbari de piano even voor gitaar, Hodson zorgt voor soulvolle gitaarlicks en een dito vocale interventie. Rumer vertelt over haar bezoek aan ‘Daryl’s House’ de studioranch van Daryl Hall die maandelijks interessante gasten ontvangt. Het resultaat van de sessies is telkens te bekijken op het internet, ten zeerste aanbevolen overigens. In het zwoele ‘Play Your Guitar’ blijkt nog eens de perfecte timing en Hodson mag eventjes loos gaan in een fraaie bluesy solo. De zangeres oogt en klinkt in optimistischer dan ooit en dat straalt af in zonnige deuntjes als ‘Pizza en Pinball’. Toch is het meer melancholische getint, verstild werk zoals de wondermooie ballade ‘Sam’ en ‘Blackbird’ die de intrinsieke klasse van Rumer voluit etaleren. “I’m Blessed” zingt de vriendelijke diva na een vlekkeloze uitvoering van het meeslepend ‘Slow’. Daar twijfelen we geen moment aan, tijdens de toegiften knielt ze dankbaar op het podium en sluit magistraal af met Todd Rundgrens ‘Love Is The Answer’. |