“Vocale acrobatie, ludieke en wervelende show in een vintage jasje” |
4 APRIL 2017 |
|
Vertical Divider
Twee uur lang praatte zangeres, emcee en host van de avond Ariana ‘The Pussycat’ Savalas (30), de dochter van acteur Telly ‘Kojak’ Savalas de songs aan elkaar. Met zeer ludieke, soms hilarische, vrijwel altijd ‘tongue in cheek’-bindteksten, stelde ze de verschillende artiesten en momenten van de show voor. Ariana, ook wel de moderne Mae West genoemd, stal samen met zangeres/tromboniste Aubrey Logan, zangeres Brielle Von Hugel, zanger Blake Lewis, zanger Casey Abrams, en tapdanser Alex McDonald, de show, in een driekwart gevulde Koninklijk Circus. Scott Bradllee’s Postmodern Jukebox voorstellen lijkt mij overbodig gezien de populariteit en de miljoenen views op Youtube. Maar voor de leken willen we snel nog even een resumé maken. Postmodern Jukebox, beter bekend als PMJ, ging in 2009 van start toen de video ‘Hello My Ragtime 80’s’ (80ties songs in ragtime stijl) van pianist en arrangeur Scott Bradlee werd getweet door auteur Neil Gaiman en viraal ging op internet. In 2011 maakte Bradlee een album met de titel ‘A Motown tribute to Nickelback’ en de trein was vertrokken. In 2012 postte hij een video van ‘Thrift Shop’ een ragtime-stijl cover het duo Macklemore & Ryan Lewis. Dat was het begin van een overweldigend succes. De video scoorde in één week één miljoen views, Tegenwoordig staat de teller al op 145 miljoen. In 2013 verscheen het album ‘Introducing Postmodern Jukebox’, met allemaal covers uit de popmuziek, maar dan in een ragtime, swing, jazz of doowop stijl. Vandaag de dag is het succes enorm en trekt de band, al dan niet met Scott Bradlee zelf de wereld rond en speelt in volle zalen. De covers, zeg maar interpretaties lopen van Lady Gaga tot The Strokes en van Kate Perry tot The White Stripes. Om even na acht gaat het licht uit in het Koninklijk Circus en de vijfkoppige band start met een kort stukje van ‘The Final Countdown’ waarna Ariana Savalas zich voorstelt en meteen de toon zet met haar grappige, vaak hilarische bindteksten. Ze kondigt zanger Blake Lewis aan die een bigband swingversie van ‘Thong song’ (Sisqó) zingt. Onmiddellijk daarna volgt zangeres en tromboniste Aubrey Logan die een formidabele jazzversie van ‘Bad Blood’ (Taylor Swift) brengt. Ze is niet alleen een vocale acrobaat, maar ze geeft bovendien nog eens een korte maar fabuleuze trombonesolo. Het publiek begint serieus op te warmen, zeker als tapdanser Alex McDonald dat gevoel nog eens komt aanwakkeren op zijn houten vierkante meter. Je waant te terug in de jaren 1920. De derde zanger die Ariana aankondigt is de jongste van de avond, Casey Abrams. Abrams komt al jonglerend op met…jawel twee ananassen. De aanwezigen juichen van plezier. Hij neemt de bas over van contrabassist Steve Whipple en ze brengen een swingversie van ‘I’m Not The Only One’ (Sam Smith). Abrams is de ruigste zanger van het stel, maar zijn bereik is verbazingwekkend. Na dat onstuimig ‘geweld’ staat Casey zijn plaats af voor de blonde zangeres Brielle Von Hugel, die voor het eerst op Europese tour is met het PMJ. Passievol en met een krachtige powerhouse-stem zingt ze een jazzy versie van ‘Same Old Love’ (Selena Gomez). |
Vertical Divider
Dan is het tijd voor de dames om een jaren 50 doowop versie te zingen van ‘Bye, Bye, Bye’ (NSYNC). De stemmen vloeien in elkaar over en de driestemming gezongen stukjes zijn een oor-streling. Casey Abrams komt weer op en hij schenkt ons een wilde versie van ‘What Is love’ (Haddeway). Casey rent het publiek in en strooit bloemen in het rond. Het publiek reageert enthousiast op al dat jolijt. Ariana brengt daarna een ragtime-versie van ‘Bad Romance’ (Lady Gaga). Ze fluit de in- en outtro zo mooi dat Toots Thielemans er jaloers op zou zijn. Blake Lewis neemt ons mee naar ‘the new age’ in een zeer swingende versie van ‘Radioactive’ (Dragons). Zijn plaatscratching-imitatie en zijn beatbox-kunsten zijn fenomenaal. Dan is het de beurt aan tapdanser Alex McDonald om in de stoplight te staan. De band speelt ‘The Evolution Of Tapdance’ met stukjes van ‘Maple Leaf Rag’ uit 1899, Glenn Miller uit de jaren 1940, ‘It’s Now Or Never’ uit 1960, maar ook van ‘Superstition’ en ‘Sir Duke’ van Stevie Wonder, tot en met ‘Uptown Funk’ uit 2014, Alex danst zich in het zweet en hij mist geen enkele stap of beat. Jammer dat we deze dansstijl zo weinig zien, want het is echt wel spectaculair om te zien en te horen. Een ander hoogtepunt volgt snel als Ariana een soort van zwoele Moulin Rouge act doet terwijl ze het nummer ‘Pony’ (Ginuwine) zingt. Natuurlijk moet er een vrijwilliger uit het publiek aan geloven die bij haar op de stoel moet plaatsnemen. Het is een zoveelste hilarisch moment van de show. Om een beetje af te koelen van dit erotisch geladen gedeelte, brengt Blake Lewis een lichtvoetige Rat Pack stijl-versie van ‘Mr Brightside’ (The Killers). Maar het feestje was nog niet voorbij, want vervolgens zingt Brielle Von Hugel met volle overtuiging het overbekende ‘All About the Bass’ (Meghan Trainor). Croonend zingt Ariana daarna uitdagend ‘Blank Space’ (Taylor Swift) waarvan de zin “I’m a nightmare dressed like a daydream” het langst blijft hangen. Aubry trekt het tempo dan weer omhoog met ‘Give It Away’ (Red Hot Chili Peppers). Midden in het nummer gooit ze haar schoenen uit en zegt: “life is too short for high heels. Too short, get it?” zegt ze, verwijzend naar haar lengte. Vervolgens maakt ze enkele radslagen op één hand. De reactie van het publiek is uitzinnig. En daar is Casey weer die na een klassieke/jazz piano-intro een ruige en wilde versie neerzet van ‘Creep’ (Radiohead). Met z’n allen brengen ze dan als afsluiter, een jaren vijftig/Grease-versie van ‘Out Of Style’. Maar het publiek dat al een tijdje rechtstaat en niet kan stil blijven eist dat ze terugkomen, want het vintage feest moet nog even doorgaan. En dat gebeurt ook met de bisnummers ‘Stacey’s Mom’ (Fountains of Wayne) en als grote finale ‘Shake It All’ (Taylor Swift).Twee uur lang zegevierde ‘vintage muziek’. Echte organische dans en swingmuziek is weer in opgang, kijk ook maar naar het succes van bijvoorbeeld de Radio Modern-avonden. En dat kunnen we alleen maar toejuichen! |