RELICSEED, XAON, UNLEASH THE ARCHERS, TYR |
|
|
25 november 2016 |
|
Vertical Divider
Metal lijkt te leven in Roeselare! Dat een metalfestival als Alcatraz veel volk trekt, is niet verwonderlijk, maar als ook een (vrij ruim) café dat zich volledig toespitst op de hardere muziekgenres het bordje ‘volzet’ kan etaleren wanneer er mindere goden optreden, is dat enkel maar bemoedigend voor de populariteit van onze favoriete muziek in West-Vlaanderen. Op 25 november mag de organisatie met Sirenia één van de spelers uit de subtop ontvangen, maar al vanaf het eerste van de vijf optredens die avond zijn er een veertigtal bezoekers aanwezig en dat aantal vermenigvuldigt behoorlijk vanaf het moment dat de tweede act het podium opstapt – knap! De meest valse noot van de hele avond? Een frontman die een blikje Jupiler de lucht insteekt en declameert: ‘Er is zoveel goed bier in België en dan krijgen wij deze shit!’ Heiligschennis voor velen, maar wij konden er wel mee lachen. Om de mening van onze lezers niet te beïnvloeden, zullen we echter niet vermelden welke boosaardige persoon daadwerkelijk dacht dat hij minderwaardig bier in handen had gekregen. Hij zou het ‘witte merkbier’ dat we Alice in Chains ooit backstage in Hof ter Lo (met veel smaak) zagen consumeren maar eens moeten uitproberen. Wat er ook van zij: door interviewverplichtingen en een volledig lege maag missen we een gedeelte van het optreden van Relicseed. Wat we wel nog zien: een technisch knappe thrashband met muzikanten die van veelzijdigheid houden en een zanger met een stemgeluid dat als twee druppels water op dat van ene James Hetfield lijkt. Het laatste wapenfeit, ‘Slaughterhouse’, dateert uit 2014 en het ontbreekt nog een beetje aan écht memorabele melodieën, maar de band uit Letland had zeker een warmere reactie van het publiek verdiend, ook al staat het geluid slecht afgesteld – een probleem dat ook doorheen de rest van de optredens een rode draad vormt. Van alle bands heeft Xaon misschien wel het meest te lijden van het slechte geluid. De betere harmonieën komen in de zaal namelijk nauwelijks tot hun recht, waardoor vooral de drums en de ritmes domineren en alle nuances verloren gaan. Jammer, want het is net wanneer deze ‘death thrashers’ melodieus uit de hoek komen dat hun muziek de moeite waard wordt. Zanger Rob Carson is letterlijk een grote man en domineert het podium, maar live beheerst hij de cleane vocalen beduidend minder dan wanneer hij mag grunten en dat is erg jammer, want daardoor verliest zijn band wat aan toegankelijkheid. Ondanks het feit dat zijn pogingen om het publiek mee te krijgen slechts afwisselend succesvol zijn, wordt Xaon wel duidelijk erg geapprecieerd door een groot deel van de aanwezigen, met het nieuwe ‘Discrowned’, deze keer zonder Soilwork opperhoofd Björn Strid op zang, als uitschieter. Het is allemaal niet slecht, maar achteraf is er niets in het hoofd blijven plakken. Het wordt een heel internationale dag, want na de Zwitsers van Xaon is het de beurt aan Unleash the Archers uit Canada en al van bij de eerste noten weten we dat we naar de verrassing van de avond staan te kijken. Wat een grootse indruk maakt deze band toch! Zangeres Brittney Slayes slaagt er in om in de hoogste regionen loepzuiver te klinken, terwijl ze ook vaak in de laagte duikt en dan meer doet denken aan iemand als Doro. De band lijkt op het eerste gezicht power metal te spelen die op het leest van Manowar is geschoeid, maar etaleert toch meer technisch kunnen en heeft – in tegenstelling tot de muzikanten rond Joey DeMaio – zijn componeerkwaliteiten nog lang niet verschoten. |
Vertical Divider
Het is allemaal heel erg meezingbaar en het duurt dan ook niet lang voor bijna iedereen in het publiek de vuisten in de lucht begint te houden, maar ook de twinsolo’s en het vingervlugge gitaarwerk van snarenplukkers Grant Truesdell en Andrew Kingsley vliegen ons om de oren. De nadruk ligt op het recentste album, ‘Time Stands Still’, en dat is meer dan terecht. Waarom de band het nodig vindt om deathgrunts en blackscreams toe te voegen aan het geheel, is ons een raadsel, maar gelukkig blijft alles goed gedoseerd en biedt de mannelijke cleane zang waarmee Slayes zo nu en dan wordt ondersteund wél een duidelijke meerwaarde. We hadden het dus kunnen weten: de band met de mooiste merchandising (knappe T-shirts!) levert ook de beste muziek van de avond. Tijdens de dagen die sinds het optreden voorbijgegaan zijn, hebben wij nummers als ‘Test Your Metal’, ‘Dreamcrusher’, ‘Tonight We Ride’ en ‘General of the Dark Army’ alvast digitaal grijs gedraaid. De vier muzikanten waarmee Tyr vandaag mee aantreedt, komen a capella geregeld erg sterk uit de hoek, maar natuurlijk blijven de meeste songs stevig gestoeld binnen de folk metal traditie. Omwille van het feit dat – dixit frontman Heri Joensen – niet iedereen het even leuk vindt dat men op de Faeröer nog zijn eigen vlees jaagt, werden enkele optredens op de tournee afgelast en dat wordt vandaag gedeeltelijk gecompenseerd met – nog volgens de zanger – ‘liedjes over vrouwen’. Dat betekent dus dat we enkele nummers uit ‘Valkyrja’ te horen krijgen. Jammer dat we ondertussen al drie jaar moeten wachten op nieuwe muziek, maar songs als ‘Blood of Heroes’ en ‘Mare of My Night’ horen wel bij het beste wat Tyr op zijn zeven albums heeft geperst. Heri converseert vrij veel met het publiek en krijgt de lachers op zijn hand door voor ‘Hold the Heathen Hammer High’ te zeggen: ‘This song is about the unfortunate event of Christianity coming to the Faroer Islands.’ Om, zeker nog eens te gaan bekijken, dit Tyr. ‘Ik mag optreden in België en dus kan ik nog eens in mijn eigen taal praten,’ met de sympathieke maar nog ietwat onwennige zangeres Emmanuelle Zoldan gedacht hebben, en dus kregen we geregeld een woordje Frans te horen. We hopen dat het tweetal onverlaten in het publiek dat daar flauw over deed spoedig over een extreemrechtse vlag mogen stikken in hun eigen kots. Los daarvan wisselt bandleider/componist Morten Veland de zangeressen sinds hij Tristania heeft verlaten bijna vaker dan Dave Mustaine of Jeff Walters hun gitaristen roteren, maar Emmanuelle zal na jaren als achtergrondzangeres wel al een beetje vertrouwd zijn met het klappen van de zweep. Natuurlijk komt onder andere het titelnummer van het nieuwste album – het uitstekende ‘Dim Days of Dolor’ – voorbij en daarmee krijgen we een van de beste nummers van de avond voorgeschoteld. Toch tekent Sirenia niet voor het beste optreden en dat heeft zowel te maken met zowel de zwakke geluidsmix (véél te harde drums) als met het feit dat Unleash the Archers meer sterke nummers op een enkel album weet te pennen. Bovendien zou Morten Veland de grunts misschien beter achterwege laten en zijn wens om een bassist in te huren die ook clean kan zingen waar maken. Niet dat we niets van het optreden onthouden: onder andere ‘Serpent’, ‘Goddess of the Sea’ en ‘Ashes to Ashes’ bevatten voldoende boeiende muziekflarden om ons een optreden lang zoet mee te houden. Al bij al een geslaagde avond, met twee gemiddelde bands die werden gevolgd door het betere werk, dus. |