SHARON JONES  &  THE  DAB-KINGS

Sharon Jones and The Dap-Kings • 6 november 2014 • Het Depot Leuven

Soul is aan een stevige remonte bezig, dat was al langer duidelijk. Raphael Saadiq, Charles Bradley en Lee Fields zijn immers namen die ondertussen op ieders lippen liggen. Namen ook die voorkomen op affiches van populaire festivals als die van Werchter of Pukkelpop en bovendien ook nog massa’s volk op de been weten te brengen. Een positieve ontwikkeling zondermeer. Ik kan fout zijn maar ik denk dat Sharon Jones zowat de eerste moet zijn geweest die soul, soul zoals die werd gemaakt in de hoogdagen van het genre, opnieuw leven wist in te blazen. Platen als ‘Dap Dippin’’, ‘Naturally’, ‘100 Days, 100 Nights’, ‘I Learned The Hard Way’ en hun meest recente, ‘Give The People What They Want’ klinken dan misschien wel alsof ze zijn opgenomen ergens diep in het Amerikaanse zuiden halfweg de sixties maar bovenal zijn ze toch vooral levende bewijzen van het feit dat soul van alle tijden is. Geen wonder dus dat Het Depot afgelopen donderdag tot in de nok gevuld was met soul-fans van alle denkbare leeftijden.

Sly and The Family Stone’s ‘I Want To Take You Higher’ schalde door de boxen op het moment dat The Dap-Kings, de onmogelijk te overschatten begeleidingsgroep van Sharon Jones, het podium betrad. Een entree die kon tellen. Prompt zetten drie blazers, een congaspeler, een drummer, een bassist en twee gitaristen een instrumental in die niet zou hebben misstaan op James Brown’s magnifieke liveplaat ‘Live At The Apollo’. En net zoals bij James Brown-shows destijds wordt langzaam maar zeker toegewerkt naar het moment waarop de ster van de avond zelf het podium betreedt. Eerst zijn er echter nog The Dap-Kings zelf die met hun funky instrumentals de temperatuur  al stevig de hoogte weten in te jagen. Als even later ook nog The Dapettes worden aangevoerd, twee voluptueuze, van machtige stemmen voorziene ‘black mama’s’, stijgt het kwik nog iets verder om uiteindelijk, bij het verschijnen van Sharon Jones zelf, haar hoogtepunt te bereiken. ‘Retreat’ heette de geweldige opener. Meteen een brok soul die perfect weet samen te vatten waar het de rest van de avond om zal draaien, namelijk schaamteloze, onweerstaanbare en sterk op de heupen werkende dansmuziek die geen enkele levende ziel onbewogen kan laten. Songs als ‘If You Call’, ‘He Said I Can’, ‘Slow Down, Love’ (een fabelachtige slow), ‘Long Time, Wrong Time’ (met een schitterende hoofdrol voor de machtige blazerssectie) laten daarover geen twijfel bestaan. Tussendoor geeft Sharon ons terloops nog een hilarische demonstratie van ‘dance crazes’ zoals die lang geleden over de dansvloer heersten. Dansstijlen met tot de verbeelding sprekende namen als ‘the boogaloo’, ‘the jerk’, ‘the pony’, ‘the tighten up’, ‘the twist’, ‘the wobble’, ‘the funky chicken’, ‘the camel walk’ en ‘the swim’. Je moest erbij zijn om het te kunnen geloven. Een ander hoogtepunt is het moment waarop La Jones zeven frisse jonge dames willekeurig uit het publiek plukt om openlijk hun danskunstjes te demonstreren. Geloof me, om niet licht te vergeten. Net zoals Sharon’s versie van de Gladys Knight and The Pips-klassieker, ‘Every Beat Of My Heart’ (een hit uit mijn geboortejaar, 1961) en het onweerstaanbare ‘Get Up and Get Out’ waarin Sharon rapt over de strijd de ze leverde met ‘the big C’ (en won) en waarin ze ook nog bewijst op haar 58ste nog altijd meer pit in het lijf te hebben dan zowat alle kindsterretjes die momenteel de charts bevolken tesamen. ‘Faut le faire’ op die gezegende leeftijd. ‘100 Days, 100 Nights’ tenslotte is een gedroomde afsluiter waarin alle Dap-Kings één voor één aan de zaal worden voorgesteld, hun virtuositeit op hun instrument even mogen demonstreren en vervolgens tesamen in een grootse finale mogen uitbarsten. Had ik het al gezegd? Memorabel.

Conclusie: Echte, pure soul is vandaag de dag meer dan ooit ‘alive and kickin’’. ‘Thank God for that’ (en vooral ook voor Sharon Jones and The Dap-Kings).


Report: Gust Van De Wouwer – Photo’s: Alfons Maes ©