|
Dat de weergoden niet vies zijn van een serieuze portie rock & roll lieten ze merken door het festivalterrein te voorzien van een stralende zon. |
|
Vertical Divider
Een geluid waar het publiek duidelijk pap van luste. Daar zorgden het rockende ‘Big Time Bossman’ en het rustigere ‘Wolfman’ wel voor.
Uit een meer authentiek vaatje tapte het Nederlandse trio van Mischief! Hun set was één en al energie. De heren baseren zich op de rockabilly en rock & roll uit de gouden jaren en voegen daar tonnen dynamiek aan toe. ‘Pretty Girl’, ‘Heartache By The Number’ en ‘This Little Girl Of Mine’ waren maar enkele van de met overtuigende songs gevulde set. Mischief! mag zich zonder meer Nederlands hottest high-energy rock & roll band van het moment noemen. Prima set jongens! Ook de volgende band in de Titty Twister bestond uit slechts drie muzikanten. De uit Leicester komende The Drugstore Cowboys trapten countrygewijs af met de instrumental ‘Ghostriders In The Sky’. Beïnvloed is het trio door kleppers als o.a. The Paladins. Dat zetten de heren nog eens extra in de verf met een steengoede versie van ‘Tore Up’. Maar net zo goed klonken ‘Guitar Man’ en ‘Rocket In My Pocket’. Trouwens de eigen manier waarop frontman, zanger en gitarist Nick Whitfield deze songs aanpakte, getuigde van een enorm respect. Met een pianist en saxofonist in zijn Mellow Kings heeft Roy Thompson de ideale setting in huis om de periode waarin de rhythm & blues de aanloop vormde voor de geboorte van de rock & roll, gestalte te geven. Dat deden de mannen ook voortreffelijk. Vertrekkende vanuit de dirty blues van Memphis, gidste Roy ons via de invloeden van T-Bone Walker naar Chuck Berry en Little Richard en bijgevolg naar de hoogdagen van het genre. Zeker een band om te onthouden! De prijs voor de meest aparte stem van zaterdag mag zeker toegekend worden aan de zangeres van The Hillbilly Moon Explosion. Met haar stem die bij momenten de vergelijking opwierp met deze van een operazangeres, kreeg de rock & roll wel een heel apart geluid. Een geluid dat zich perfect leende om bestaande songs een nieuw leven te geven. ‘Temptation’ en Blondie’s ‘Call Me’ waren hiervan het ultieme bewijs. De steile opgang die de band momenteel maakt, geeft aan dat het potentieel om tot de top te behoren in ruime mate aanwezig is. |
Vertical Divider
Hillbilly met Ierse invloeden. Misschien op het eerste zicht een niet alledaagse combinatie. Dit verandert echter snel wanneer je een optreden van The Devil Makes Three meemaakt. De banjo en de fiddle maken hier onlosmakelijk deel van uit en zijn dan ook de instrumenten die de performance van deze band kleur geven. Wij noteerden sublieme songs als ‘Black Irish’, ‘Drunken Hearted’, ‘Hometown’ en ‘Graveyard’.
Diversiteit was troef in de Titty Twister. Dat bewees Pokey LaFarge, wiens echte naam Andrew Heissler luidt, nog maar eens. Pokey voerde ons terug naar de begindagen van de Amerikaanse amusementsmuziek. Die muziek was vaak een bonte mix van country, blues, early jazz en western swing. Die genres beheert LaFarge als zijn broekzak en de geestdrift waarmee hij dit alles etaleert, werkt enorm aanstekelijk. Het publiek ging uit zijn dak en terecht. ‘Barcelona’, ‘Central Time’ en ‘Can’t Be Satisfied’ knalden uit de speakers en zoals Pokey’s versie van ‘You Never Can Tell’ hier klonk, zo hoort die ook te klinken, namelijk puur! Ondertussen waren de eerste uren van zondag reeds een feit en was het aan The Baboons om deze tweede dag feestelijk af te sluiten, wat voor deze uit eigen regio komende mannen geen probleem vormde. Op de mainstage gebeurde natuurlijk ook het één en ander. Daar kon de psychedelische rock van Kid Congo And The Monkey Birds, Peter Pan Speedrock die voor de zesde maal hun powerrock over de Gierlese weide mocht uitstrooien, de garagerock van de Zweedse The Nomads, de set van de Australische Radio Birdman en topper Danko Jones op heel wat publieksgoedkeuring rekenen. Einde van een formidabele tweede festivaldag. Met dank aan Gunter Daems, Hans Kersemans en Sjock. |