|
Stanton
Support: Guy Davis 18 maart 2015 Academiezaal St. Truiden |
Waarom verliet iedereen de mooie houten Academiezaal met gemengde gevoelens? Lag het aan de muzikanten, de zaal of aan de programmatie?
De jonge band Stanton eindigde zonder bisnummer, geen goesting en geen vraag. Nochtans was hun set behoorlijk gevarieerd en kwaliteitsvol. Starten met een JJ Cale gesitueerde song en heel veel spelplezier deed ook de verwachtingen van het publiek aanvankelijk stijgen. ‘Moving South’ kreeg een Philip Cathèrine introductie mee om dan over te gaan in zeemzoeterige americana. Een country-blues kleedje werd gebruikt voor ‘No change my mind’. Top of the bill was eigenlijk all-round musician Jan (Space Captain) Blieck. Zonder zijn toepasselijke soundscape in bv. ‘The weather is gonna change’ kabbelend door de clouds on lapsteel en retro-keyboard zou Stanton de dertiende in het dozijn worden. Toch vertolkten ze een paar interessante love-songs met een bluesy tune. Explosief namen ze afscheid met ‘Real Far’, knappe eclectische compositie, vol geluid (Knopler?), maar het beklijfde niet. Een mooie dame op het podium, Laura Huysmans, voor Geert Hellings een ‘gouden joker’, maar… die niet werd ingezet?!? De zeldzame keer dat zij uit haar backing vocal rol mocht stappen, hoorde je de nachtegaal van ver maar werd onmiddellijk terug in haar nest gedrongen door de havik. Jammer. Gebruik wat je in huis hebt Geert! |
In het voorprogramma stond de overbekende bluesgitarist Guy Davis samen met zijn ‘brother’ mondharmonica-virtuoos Fabrizio Poggi. Laat deze levende blueslegende in een mum van tijd het publiek op zijn hand hebben met zijn natuurlijke flair. Natuurlijk keert hij terug naar de roots van zijn voorouders in het zuiden van de US, zelf is hij een rasechte New Yorker. Maar starten met wat footstompin’ Music en Maggie Campbell-blues laat niemand onberoerd. Plak daar nog een surrealistische versie van ‘Little Red Rooster’ achter, met dierengeluiden geproduceerd in het publiek, en de Academiezaal veranderde in een boerderij. Blues is sowieso niet moeilijk van structuur (daar ligt die schuurpoort), maar eenvoud siert bij Guy Davis. Fabrizio daarentegen bracht de krullen en franjes aan met afwisselend te blazen, te zuigen, te zwaaien met armen en benen (om meer wind te produceren?) op zijn Hohner-mondharmonica’s (een heel mooi bewaarkistje trouwens). Fabrizio gesticuleerde tijdens het spelen als een duveltje vastgeplakt aan zijn stoel.
Zijn hele lichaam schreeuwde muziek. Het perfecte duo in deze intieme setting. De laatste cd Juba Dance dateert al van 2013 en ontving de Best Blues Music Award in 2014, waar beide heren als bloedbroeders hun ziel blootleggen met alleen eigen composities. Een must! Volgende keer zeker een concertje meepikken. Tip: Guy loves Duvel. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024