(Dag 1) • 21 augustus 2015 • Wespelaar

Met: Howlin’ Bill – Ben Poole – Guy Forsyth Blues Band
De tweede helft van augustus en tijd dus om aan het laatste luik van de zomerfestivals te beginnen. Voor het weekend van 21 t.e.m. 23 augustus is het verzamelen geblazen onder de kerktoren van Wespelaar. Op de Grote Baan, ter hoogte van de kerk en wat vroeger Café De Zwaan was, staan sinds 1988 de tenten opgeslagen van Swing Wespelaar. Ik ben niet zeker maar ik dacht zelfs dat de allereerste editie doorging in de zaal van café De Zwaan. Filip, Hans en een gans leger van medewerkers krijgen het steeds weer voor mekaar om hier in het dorp van de ‘Primus’ drie dagen een ware volkstoeloop op gang te brengen. Er zijn al zelfs edities geweest dat de straten werden gesloten om de toestroom van bluesfanaten enigszins te af te remmen.

2015, en op de affiche de 28ste editie van dit nog steeds ‘gratis’ bluesfeest, je moet het steeds maar weer voor elkaar krijgen. Ook dit jaar weer een pracht van een affiche met op zaterdag o.a. Moreland & Arbuckle en als afsluiter de supergroep The Royal Southern Brotherhood met daarin een Cyril Neville en ook een weerzien met Bart Walker die hier vorig jaar nog te gast was. Hij verving bij RSB Mike Zito en ook Devon Allman heeft reeds een vervanger gekregen, nl. Tyrone Vaughan, zoon van Jimmie, die nu meteen een zware last op zijn schouders krijgt.  
Op zondag krijgen we naast Laurence Jones ook nog Justina Lee Brown te bewonderen en sluit Coco Montoya deze editie af op zondag maar eerst is er nog de vrijdag.

Volgens de nazaten van Armand Pien krijgen we de eerste twee dagen volop zon en zelfs op zondag blijft het hopelijk droog. Openen doen ze hier op Swing steevast met een Belgische bluesband en op vrijdag 21 augustus is dat niemand minder dan Howlin’ Bill. Voorstellen hoeven we deze Antwerpse formatie al lang niet meer want ze moeten zowat overal ten lande waar er een bluesfeestje is gehouden present hebben getekend. Howlin’ Bill bestaat nog steeds uit boegbeeld Wim De Vos met aan zijn zijde Little Jimmy en met als ritme sectie Daddy T, als tweede van de Hontelé broertjes, en de steeds onverstoorbare ‘Winne’ op basgitaar.

Vorig jaar brachten  ze nog een dijk van een album op de markt met als titel ‘Hungry’ en ook nu nog zullen ze bij iedere aanwezige de honger naar blues wel gestild krijgen. Hoe ze een feestje moeten bouwen, daar weet dit viertal alles van. Opmerkelijk is dat er vanaf de eerste minuut al veel toeschouwers op het plein zijn samengekomen en een mix van goed zomerweer met een sterke opener is daar zeker niet vreemd aan.
‘I’m Hungry’ galmt als eerste door de speakers en daarmee zijn we vertrokken voor een leuk feestje. Het meest opmerkelijke bij Howlin’ Bill is dat ze vandaag ze versterkt werden met een Hammondbeest dat zomaar uit Limburg is komen overwaaien en dan hebben we het natuurlijk over Patrick Cuyvers. Extra versterking en geloof me, het klonk allemaal opperbest. Howlin’ Bill schrijft graag nummers over ‘Babes & Booze’, in welke volgorde dan ook, en zo kregen we ‘Drink About It’, ‘Highway Of Life’ en ‘Perfect Lovers’. En we voelden het al aankomen, dit zou een superdag worden en dan hebben we het ook over de opkomst op deze eerste dag.

Een perfect geoliede machine, meer kunnen we niet zeggen van deze band, een zinderende Wim De Vos op de smoelschuif en een ritmesectie die tenvolle weten waarvoor het woord ritme staat. Voeg daarbij nog de geweldige interventies van Little Jimmy op gitaar en je zou haast superlatieven kunnen gebruiken. Dat de aanwezige toeschouwers dit aanvoelden, daar leed geen seconde twijfel over en meteen veranderde het pleintje vooraan het podium in een ware danstempel en werd er helaas ook gesmeekt voor een encore…

Op vrijdagavond staan er ook gewoonte getrouw maar drie bands op de affiche en met de Brit Ben Poole zitten we al aan nummer twee. Brit & Blues, dan weten we ook meteen dat voor het vallen van de nacht de decibels de hoogte zullen ingejaagd worden. Deze jonge gitaar god wordt in zijn thuisland zelfs al als de opvolger van Jeff Beck genoemd en dat is toch meteen al een indrukwekkende vergelijking. Vorig jaar kreeg deze Ben Poole het nog voor mekaar om in de prestigieuze Royal Albert Hall een live-album in te blikken.

Stevie, Matt en Gregg zijn vanavond zijn bandmates en voor de meesten onder ons is deze Ben Poole een onbeschreven blad al stond er naast me ene Walter die me toch wat kon bijbrengen over deze band. ‘Let’s Go Upstairs’ is hun eeste wapenfeit maar daar gaan we geen gevolg aan  geven, luisteren is de boodschap. Met eigen werk uit zijn vorig album, maar ook met covers van Gary Moore en Freddie King, weet hij zeker de eerste rijen te boeien.

Een opmerkelijke intro van ‘Hey Joe’ doet de menigte onmiddellijk meezingen waarna Ben Poole moeiteloos kan inschuiven. Zo wordt er dan een toch knappe versie van deze klassieker neergezet. Knap!
Even een blik naar achteren en we stellen vast dat er haast geen lege plekken op de straat meer te vinden zijn, dus we mogen spreken van een full house. Ben Poole geeft ondertussen het beste van zichzelf met nummers als ‘Stay in Mind’ dat we zullen terugvinden op het nieuwe album dat hij momenteel  aan ‘t inblikken is. Ook knap is ‘Hanging in The Balance’ uit het album ‘Let’s Go Upstairs’ uit 2012. Ook aan zijn passage hier in Wespelaar komt een einde en ondertussen draait alles hier op volle toeren, we zien Filip en Hans lichtjes glimlachen… en terecht!

Zoals Ian Siegal kind aan huis is op de weide van Blues Peer, in diezelfde hoedanigheid mag je Guy Forsyth hier op Swing beschouwen. Guy Forsyth verleende zijn medewerking bij het maken van de CD voor The Blues Vision en dat moet meteen een band hebben geschapen, Arne Demets mag meteen de hort op met Forsyth en dus ook vanavond kon hij hier in Wespelaar zijn kunstjes laten horen.

Guy opent sterk op deze afsluiter van Swing dag 1. Hij put meteen uit zijn gans arsenaal van nummers en met ‘This Is Hip’ zie je meteen dat de ‘diehards’-fans zich naar de voorste rijen dringen. ‘Faith’ en ‘Taxi’, we krijgen het hier allemaal te horen en ook die goede oude Robert Johnson wordt niet vergeten door Forsyth’s ode aan de blues.

Door van Kansas naar Austin te verkasten heeft Guy Forsyth vorig jaar daar nog het uitstekend album ‘Real Texas Blues’ aan zijn collectie toegevoegd met swingende nummers als ‘The Pleaser’ en zo gaan we richting einde van dag 1. Als de trend van vanavond zich morgen op hetzelfde nieveau verderzet, gaan we terug richting toestanden van twee jaar terug en zullen de bordjes ‘sold out’, en dit onder het alziende oog van de politie, weer worden opgehangen, so be on time on Saturday… want wat we vanavond al te horen kregen, het smaakte naar méér, méér, méér… Puike opener!