(deel 3) • 23 augustus 2015 • Wespelaar
Met: Coco Montoya (US) – Justina Lee Brown (NIG) – Laurence Jones (UK) – Adam Lopez & His Rhythm Revue (US) – Nasty and The Fliptones (B)
|
Laatste luik van dit stilaan uit zijn voegen barstende bluesfest te Wespelaar en al onmiddellijk gooide al iemand een knappe quote in de groep…waarom is er altijd meer alcohol in het bier na 3 dagen? Dit is uiteraard alleen van toepassing bij diegene die maar af en toe eens een pintje pakken.
Nog 5 bands te gaan van de 14 en deze geweldige 3-daagse zit er weer op. Vanmiddag mogen Nasty and The Fliptones de spits afbijten. Voor Nasty, Nicole, Jos, Peter, Alain en Kristof is dit een thuismatch. Vorig jaar op de feesteditie van Klakson Blues heb ik deze formatie voor het eerst kunnen bewonderen en mijn vaststelling toen was, niet slecht maar ik miste nog wat bezieling. Nu een klein jaar later is dit euvel volledig weggewerkt en zijn de bandleden op elkaar ingespeeld. Ze starten met ‘Rattlesnake Blues’ en dit pre-war bluesje heeft door de jaren heen al heel wat uitvoerders gekend. Ik weet niet of Charlie Patton dit ooit zou gedacht hebben, maar om te openen is dit meteen de koe bij de horens vatten. Nasty and The Fliptones staan voor een mix van blues en rock, op een rollercoaster van zorgvuldig uitgekozen covers. Soms met enkele zijsprongen, zoals met ‘Dark Night van The Blasters of met ‘Don’t Worry Baby’ van Los Lobos. Speciaal voor de aanwezige headbangers mag het ook ietsje steviger zijn. Met Fleetwood Macs ‘Oh Well’ worden ze op hun wenken bediend. Nummers als ‘American Woman’ en ‘Goin’ Up The Country’ brengen voldoende diversiteit aan de dag en met Steppenwolfs million hit ‘Born To Be Wild’ wordt ook de traditie in eer gehouden. De hemelsluizen gaan al een beetje open…but we’re all born to be wild, at least for 3 days! Gewoontegetrouw zetten ze hier in Wespelaar op zondag ook een rootsband op de affiche. Dit jaar zijn dit, de voor mij volledig ongekende Adam Lopez and His Rhythm Revue. Recht vanuit Denver Colorado krijgen we hier pure Americana op ons bord. Gewapend met zijn telecaster en een robuuste Johnny Carlton aan de upright bass krijgen we meteen een cover voorgeschoteld en hopen we dat ‘Daddy Yo’ de danslustigen in beweging zal krijgen. |
De nummers in het begin van de set missen een beetje passie maar daar komt verandering in wanneer het obligate gedeelte met Johnny Cash eraan komt. ‘Cry Cry Cry’ en ‘Ring Of Fire’ en we zijn vertrokken voor een klein uurtje ambiance.
Next on stage…Laurence Jones. Sinds de Blues Challenge in de AB is deze talentvolle Britse gitaargod niet meer weg te denken van onze podia. Zijn nummertjes op de bandstand met maatje Roger Inniss zijn ondertussen al niet nieuw meer. Er rest dan uiteraard ook meer tijd om de présence van Laurence van naderbij te bekijken. Het is steeds een sterke playlist, maar natuurlijk wordt het anders wanneer je hem een paar maal per maand bezig hoort. Ook vandaag start hij met de titeltrack van zijn laatste album. De talrijke aanwezige fans kunnen deze ‘What’s It Gonna Be’ al moeiteloos meezingen. Graag zou ik eens wat meer veelzijdigheid in zijn nummers horen. Want ook al zijn ‘Good Mornin’ Blues’ van Leadbelly en ‘All Along The Watchtower’ in de versie van Hendrix sterke nummers, we kunnen toch niet steeds hetzelfde blijven schrijven. Laurence Jones krijgt zoals steeds iedereen mee. Dat is zeker het geval wanneer Rory Gallaghers ‘Bullfrog Blues’ vanonder het stof wordt gehaald. Genoeg ambiance ondanks de spelbreker…de regen. Backstage heb ik ondertussen al een beetje kunnen bijpraten met Justina Lee Brown. Sinds haar indrukwekkende passage op Binkom Blues vorig jaar, zijn we goede vrienden gebleven op facebook. Natuurlijk is deze Nigeriaanse schone een dankbaar onderwerp voor fotografen en bovendien heeft ze een dijk van een stem. In uptempo nummers als ‘I’m Tore Down’ klinkt ze misschien wel als een jonge Tina Turner en dat resulteert uiteraard in voor- en tegenstanders. In de ballads, zoals het pakkende ‘I’d Rather Go Blind’ blijft ze voor mij indrukwekkend. Het is natuurlijk de kunst om haar versie onder de loep te nemen en niet te vergelijken met het origineel van diva Etta. |
Justina Lee Brown heeft nog een voordeel. Haar begeleidingsband is één van de betere die je kan hebben. Roberto Morbioli en zijn Morblus crew weten zich net als de frontvrouw, volledig in te leven in hun nummers. Echt vakwerk! Dat ze Etta James hoog in het vaandel draagt, is zeer goed merkbaar bij Justina Lee Brown. Haar versie van ‘Dahm Your Eyes’ is dan ook eentje om duimen en vingers bij af te likken…she’s in complete control! En nu maar hopen dat ‘Caro’ haar werk goed doet en we ze spoedig nog eens kunnen bewonderen.
Afsluiter van deze hoogstaande driedaagse is Coco Montoya. Met hem is het in het begin altijd wel wat koffiedik kijken. Soms vriendelijk maar soms ook niet en het is dan afwachten hoe de eerste noten zullen klinken. Met een goede gemeenschappelijke vriend is het wel wat makkelijker praten maar, in de eerste plaats zijn we hier om naar hem te luisteren. Na een stroef lopende soundcheck kan hij er meteen aan beginnen. Ondanks de laatste regenbuien is er toch nog steeds een grote menigte die volharden in de boosheid en is het als ‘Good Days Bad Days’. Op één van zijn laatste albums vinden we een oudje terug van The Pinguins uit 1954 en natuurlijk mag deze ‘Hey Senorita’ hier vanavond niet ontbreken. Met Coco Montoya weet je ook dat er steeds gevoelige ballads op je afkomen. Dat zijn ook de nummers waarmee hij de bluesfans kan inpakken, want hij brengt deze songs uit het diepst van zijn hart. Eentje van deze ballads is het diep rakende ‘Nothing But Love’ en dan heb ik door droevige herinneringen aan het verlies van mijn beste vriend, het wel even moeilijk… Ondanks de regenbuien kan deze editie van Swing Wespelaar weerom een voltreffer worden genoemd. Dit is des te moeilijker voor Filip, Hans en de voltallige crew, want nu reeds zijn de verwachtingen voor 2016 hoog. Voor het zoveelste jaar op rij pakten ze hier in bluesdorp Wespelaar uit met een affiche om van te dromen en dan nog het beste ,‘t is gratis! Maar dat geven de aanwezigen hier iedere jaar weer dik terug met de aankoop van drankbonnetjes. Sjapo en tot de volgende editie, till further on up the road, tot Gevarenwinkel! |