support: Melted Space & Myrath • 20 februari 2016 * Biebob, Vosselaar
|
|
Biebob opende vanavond weer de deuren voor een onvervalst avondje progressief metal geweld en dat was er eentje met niveau. |
|
Voor deze laatste CD wist hij o.a. Arjen Lucassen te strikken als gastmuzikant alsook Christine Rhoades, Guillaume Bideau (Mnemic), Kobi Farhi (Orphaned Land), Niklas Kvarforth (Shining), Manuel Munoz (ex-The Old Dead Tree), Ailyn Gimenéz (Sirenia), Attila Csihar (Mayhem), Mariangela Demurtas (Tristania), Arno Strobl en het volledige Filharmonisch Orkest van Praag dat voor de orkestratie instaat. Le Pape is met ‘The Great Lie’ aan zijn derde CD toe en je kan dus stellen dat we hier met een project van niveau te maken hebben. Live is de cast uiteraard wat minder maar wordt toch vertolkt door een acht koppige bezetting waarbij één gitarist, toetsenist, bassist, drummer, twee zangers & twee zangeressen en dat op de kleine ruimte die overblijft als Symphony X zijn set-up op het kleinere Biebob podium heeft staan. Toch kon dit de ‘band’ niet deren en ze zetten alles op alles in om het publiek te overtuigen, wat hen ook lukte. Muzikaal zit alles tot in de puntjes in de haak en het geluid zit goed. Het orkest liep mee op sequenser maar was een meerwaarde aan het geheel. De afwisselende zang van zowel zangers als zangeressen was in balans en alles klopte als een bus. De grunts wisselden mooi af met de cleane vocalen en de engelenzang van de twee dames. Jammer genoeg duurde dit alles veel te kort en was er ook geen ruimte voor een toegift maar om de vingers bij af te likken was het alvast wel.
Na een snelle podiumwissel was het meteen tijd voor Myrath uit Tunesië. Myrath bestaat sinds 2001 en sindsdien heeft de band al een hele weg afgelegd. Na een tijd als coverband te fungeren sloegen ze de richting van Progressieve metal in en dat leverde hun vier albums op. Met ‘Legacy’ dat nog maar sinds 12 februari de platenrekken ziet kon de band wel wat extra promo gebruiken. Hun set bestond zowel uit materiaal van het nieuwe album alsook enkele nummers uit vorige releases. Ook hier is weer hoogstaand niveau te vinden en wisten de heren knappe composities uit de progressieve hoed te toveren. Gitarist Malek Ben Arbia weet van wanten en kan een behoorlijk stukje schredden maar weet ook in rustige passages zijn instrument goed te beheren. Er werd ook druk in duo gesoleerd tussen toetsenman Elyes Bouchoucha & Malek Ben Arbia wat het geheel altijd extra dimensie geeft. Ook zangtechnisch was alles in orde en deed Zaher Zorgati zijn uiterste best om de vocalen verstaanbaar over te brengen. De drumbeats van Morgan Berthet, die op een naar mijn ogen bescheiden kit speelde, zaten knap in elkaar en Morgan bewijst met deze dan ook zijn drumkit goed te kennen en over de nodige ervaring te beschikken. Progressieve metal uit Tunesië is iets wat je misschien niet meteen zal verwachten maar het bestaat en het is nog kwalitatief ook. In hun muziek hoor je dan ook meermaals een middellands deuntje in de composities maar dit is een verrijking van het totale geluid en zit steeds passend in de composities. |
veel uitwijden over hen en heeft dan ook weinig zin. Met negen albums, één verzamelalbum en één dubbel live album op hun palmares heeft de band materiaal genoeg bij elkaar om uit te putten. Toch zal het volledige album ‘Underworld’ hier de hoofdmoot van de avond zijn, zodat het volledige concept goed gevolgd kan worden. Dit word aangevuld met enkele grote successen uit hun carrière. Hoewel de band de laatste albums een stuk heviger is gaan klinken en meer de metal kant heeft gekozen was ook hier toch voldoende progressie aanwezig om te genieten. Wat dit vijftal uit de instrumenten weet te halen is echt fenomenaal. Michael Romeo is verbluffend goed en weet uit de zes snaren die zijn gitaarplank telt meer te halen dan wat de grootmeesters van de klassieke muziek ooit uit hun pianotoetsen toverden. Qua snelheid gaat hij in mach3 en ook melodisch is hij uitermate sterk. Akkoorden komen er amper bij kijken en om je noten zo snel op elkaar te laten volgen moet je al een technisch vernuft zijn. Ook Jason Rullo zit onvermoeibaar achter de drumkit de meest ongewone ritmepatronen bij elkaar te drummen met dubbel baswerk waar je van achterover slaat. Dit wordt ondersteund door Michael Lepond die al een even groot snarenwonder blijkt te zijn en de weinige leegtes die Michael Romeo laat weet op te vullen op virtuele wijze. Het wordt moeilijk maar er is nog een Michael aan de keyboards, Michael Pinnella, en deze weet naast synth tapijtjes leggen ook orkestraties en solo’s uit de spreekwoordelijke hoed te toveren. Dan is er nog Sir Russell Allen aan vocalen die deze muziek allemaal nog onder woorden en van symboliek mag voorzien. Wat een stem!!! Ik ben al jaren fan van de man en tracht hem te volgen in alle projecten waar hij zijn medewerking aan verleend. Je herkent hem dan ook uit de duizend en Russell Allen kan wel wat regionen aan. Of Russell nu stevig moet uithalen en ruig te werk moet gaan of discreet en rustig een passage moet neerzetten, het klinkt allemaal zuiver tot op de draad. Buiten dat is hij ook nog een geboren entertainer die een ganse zaal op zijn hand kan krijgen of een volledig publiek aan de lippen kan laten hangen als hij een story-lijn verteld. Een Symphony-X concert is altijd een feest… verpletterend drumwerk, imposante baslijnen, verbluffend gitaarwerk en schitterend soleerwerk dat met tijden in duel gaat met de toetsen. Aan het einde van hun set blijf je ook steeds op de honger zitten en wens je dat er nog meer tijd was voor nog meer toegiften, nog meer songs, nog meer muziek. Het mocht niet baten want na slechts twee toegiften was het tijd om de zaal weer in het licht te zetten en deze prachtige avond af te sluiten.
Met dank aan Mike De Coene van Hardlife Promotions & Pierre Le Pape van Melted Space. |
|
SETLIST SYMPHONY X
|
SETLIST MYRATH
|
SETLIST MELTED SPACE
|