25 april 2015 • Oktoberhallen Wieze

Met zo’n twintig minuten vertraging kwamen de muzikanten op voor het concert van The Barry White Experience, en dat voor een afgeladen zaal. Sinds ik Barry White in 1974 ontdekte is hij steeds mijn favoriet geweest, en ik wist dat Eric Conley er iets moois zou van maken, want ik had hem al eerder aan het werk gezien.

Een achttien man sterk orkest (4 violisten, 1 celliste, 2 keyboardspelers, percussionist, drummer, 2 gitaristen, een bassist, 4 koperblazers en 2 achtergrondzangers) zette het instrumentaal nummer ‘Love’s Theme’ in, wat onmiddellijk door de zaal herkend werd, en op handgeklap onthaald werd. Ik slikte even, want de tonen van het Love Unlimited Orchestra zijn heilig voor mij. En aansluitend kwam Eric Conley op in een wit kostuum, de man die qua stem en figuur op Barry lijkt. Hij zei: “We’re gonna take you back in time…” en de hit ‘Can’t Get Enough of Your Love, Babe’ weerklonk. ‘It’s Ecstasy When You Lay Down Next To Me’ volgde en ik genoot. “It’s always a pleasure to be in your great country Belgium” zei hij en ging verder met ‘Come On’. “And the next song is for all the lovers in the house” voegde hij daaraan toe, terwijl ‘I Wanna Do It Good’ weerklonk, gevolgd door ‘September When I First Met You’. Dit waren weliswaar enkele minder bekende songs van the maestro, maar toch leuk om horen. Eric kondigde toen aan dat hij iets speciaal in petto had voor “the guys”, en toen hij het podium verliet, kwam achtergrondzangeres Joanna naar voren om Lisa Stansfield’s hit ‘The Real Thing’ te vertolken. Daarna trad Eric terug op de voorgrond om voor alle dansers het nummer ‘It’s Only Love Doing Its Thing’ te brengen. Dit nummer werd indertijd met veel succes gecoverd door de groep Simply Red. “I’m very glad to bring you tonight the legacy of one of the greatest in the world” verklapte Eric en hij zette de danshit ‘What Am I Gonna Do With You’ in. En meteen merkte ik de eerste dansers in de zaal op. Toen was het tijd voor een break.

Met het instrumentaal nummer ‘Satin Soul’ (altijd één van mijn favoriete nummers geweest) werd deel twee ingezet. Eric kwam op in een rode vest met zwarte broek, en op de tonen van ‘Baby We Better Try To Get It Together’ ging de zaal weerom aan het dansen, en toen vertelde hij ons dat het tijd was “to dance – disco time”.
’Lady Sweet Lady’ kwam daarna, waarna de hit ‘Don’t Make Me Wait Too Long’ erop volgde. ‘Heavenly, That’s What You Are To Me’ is minder bekend, maar ‘I’ll Do For You Anything You Want Me To’, kreeg de zaal weer aan het dansen. En toen werd de zaal te klein want millionseller, en Barry White’s bekendste song, ‘The First, The Last, My Everything’ werd ingezet, gevolgd door weer een hit, namelijk ‘You See The Trouble With Me’. Het werd even tijd om het tempo naar beneden te halen, en dat deed Eric met de Billy Joel cover ‘Just The Way You Are’. Nu was Barry White geen echter coverartiest, je kan ze op één hand tellen, maar met deze cover heeft hij de wereld veroverd. Een saxofonist uit de James Brown Band bracht een saxsolo, en Eric verdween van het podium. Aansluitend zette deze zwarte saxman de zaal in lichterlaaie door James Brown’s hit ‘Sex Machine te brengen. Toen kondigde Eric zijn laatste song aan, en dat werd ‘Let The Music Play’, de zaal ging aan het “boe” roepen en danste toch mee. “You want more” zei Eric, “okay, but please visit my Facebook page”. Daar ben ik al te vriend Eric, dacht ik. En zonder verder morren herhaalde hij ‘The First, The Last, My Everything’. Maar dat was nog niet genoeg voor het publiek, dat maar om meer bleef vragen, en Eric ging erop in met een laatste bisnummer ‘Never, Never Gonna Give Ya Up’.

Tja, voor mij zal de muziek van Barry White altijd blijven spelen, zo’n artiest vind je niet elke dag, en deze Barry White Experience was meer dan in zijn opzet geslaagd te noemen. Ik ga hier niet struikelen over een valse noot of een akkoord dat niet helemaal juist was, want de maestro was uniek, maar toch keerden wij met een tevreden gevoel huiswaarts. Eric en zijn band hadden ons het tijdloze gevoel van die soft soulhits laten herbeleven, en daarvoor hebben ze mijn dank.

Met dank aan de Lions Club Aalst Dirk Martens.