31 maart 2016 • CC Leopoldsburg

sixties goed flower power...

​Zijn de fantastische jaren zestig eigenlijk weg? Is dit nog slechts een klein fragment uit ons collectief geheugen?
Als een grote hoeveelheid muziekliefhebbers de sixties hebben meegemaakt en overleefd hebben, dan blijft er nog steeds een goede 10% over die het zich niet meer kunnen herinneren, ondanks dat zij er toch bij waren.
Daar werd vanavond een mouwtje aan gepast want met dit vijftal, dat op een toch sterke overtuigende manier de sixties laat herleven, maakten we vanavond met een “one way ticket” een trip naar die plaatsen die voor ons, de échte overlevers, toch een bijzondere betekenis hadden (en nog steeds hebben).
Met de klassieker ‘On The Road’ van hippiegoeroe Jack Kerouac trokken we van Liverpool zo naar Carnaby Street Londen, naar de stranden van surfcity Los Angeles en onderweg maakten we een stop in Bethel, beter gekend als de Woodstock 1969 festivalwei.

Vanavond sloot CC Leopoldsburg zijn seizoen af met alweer een  klepper van formaat. Ook hier weer het bordje “Uitverkocht” wat toch weer een bewijs is dat er voor dit soort bands nog een heel grote interesse bestaat.

The Bootleg Sixties (= The Overtures) zijn Jamie Cook (vocals, gitaar, keys), Den Pugsley (vocals, gitaar, harmonica, bass), Steve Phypers (drums, percussie, vocals), Phil Evans (gitaar, vocals, keys, percussie, bass) en Chris Skornia (keys, vocals, percussie, harmonica, melodica, accordeon). Vijf kerels die het woord sixties zonder enige aarzeling in hun muziek weten om te zetten.

Om onze trip te beginnen trokken we naar de stad waar de hele ommezwaai in de moderne popgeschiedenis begon, Liverpool met ‘From Me To You’ van de Fab Four, meteen een eerste indicatie dat de Bootleg Sixties muziek bracht voor het publiek en niet voor zichzelf.
Ondertussen rolden uit de luidsprekers nog enkele knappe versies van o.m.  The Searchers’ ‘When You Walk In The Room’, Swinging Blue Jeans’ ‘Hippy Hippy Shake’ maar het eerste hartverterende moment onderging het publiek in een uitgesproken versie van The Moody Blues’ ‘Go Now’ dat ook voor tieneridool David Cassidy begin jaren zeventig een hit was.
Van het Britse eiland naar de USA met Roy Orbison’s ‘Pretty Woman’ en The Byrds mochten zich ook even laten horen met ‘Mr. Tambourine Man’.
Meneer Zimmerman (aka Bob Dylan) zou het niet beter gespeeld hebben.
Om het eerste gedeelte van deze knappe show, waarin de bindteksten van Den toch voor een informatieve meerwaarde zorgden af te ronden, belandden we weer op het Britse continent waar o.m. The Hollies met ‘Look Through Any Window’, Spencer Davis Group’s ‘Keep On Running’ en de Kinks ons met ‘You Really Got Me’ stonden op te wachten.

Na de pauze ging onze “trip through nostalgia” verder met wondermooie versies van Simon & Garfunkel’s ‘The 59th Street Bridge (Feelin’ Groovy)’ met aansluitend het nog steeds overtuigende ‘Massachusetts’ van de Bee Gees om zo over te gaan naar de twee echtparen die toch voor speciale hippiemuziek hebben gezorgd, nl.  The Mamas And The Papas met ‘California Dreaming’.
Een tip: als je nog nooit de versie van The Beach Boys hebt gehoord, dan moet je dat eens meteen doen via Youtube. Uitstekende versie!
​
Een tussenstopje maakten we in Londen waar we weer werden getrakteerd op Swinging London muziek met Love Affair’s ‘Everlasting Love’. Maar de heren mogen ook eens die twee andere knappe songs van Steve Ellis’ Love Affair in hun portfolio opnemen: ‘Bringing On Back The Good Times’ en ‘A Day Without Love’. Chrispian St. Peters kwam ook even om de hoek kijken met ‘You Were On My Mind’ en wanneer de eerste noten van de 1967 oerklassieker ‘A Whiter Shade Of Pale’ werden ingezet, barstte een spontaan (h)erkenningapplaus los.

Dat The Young Rascals, toch serieuze vertegenwoordigers van het psychedelische tijdperk in de USA, niet mochten ontbreken, kregen we in de vorm van een schitterende versie van het prachtige ‘Groovin’’.
‘Light My Fire’ van The Doors, ook grote vertegenwoordigers van de psychedelische familie in de VS, kregen we in een ietwat uitgesponnen versie, inclusief een leuk gitaarduel. 
De sixties zouden de sixties niet zijn indien er iets zou ontbreken uit de Tamla Motown catalogus. Dat maakte de band goed met The Four Top’s ‘Walk Away Renee’, niet meteen met een échte soulstem maar toch leuk gebracht.
Met ‘Suspicious Minds’ van King Elvis, een sixties medley met o.m. ‘Here Comes My Baby’ groot gemaakt door The Tremeloes maar van de hand van Cat Stevens, besloten we onze reis op de wei van Woodstock 1969 met een spelletje ‘Pinball Wizard’ van The Who.

Met enkele bisnummers in medley vorm, waarbij de heren nu allemaal in een Rode Duivels T-Shirt op het podium verschenen, moesten we genoegen nemen met wat we vandaag te horen kregen. Met ‘I Wanna Hold Your Hand -  Satisfaction - Money Money en Daydream Believer’ was onze spirituele trip afgelopen. We hebben ons weer kunnen heropladen met de fantastische momenten uit de jaren zestig, een tijdperk dat voor velen - enigszins een beetje verscholen in hun onderbewustzijn- nog steeds een groot én belangrijk deel van hun leven uitmaakt. En dat telt zeker voor ondergetekende. Bringing On Back The Good Times…

Met dank aan Peter Bosmans van CC Leopoldsburg